Rok po prezentacji w Pawilonie Polskim w Wenecji rzeźba Konrada Smoleńskiego ewoluowała w projekt prezentowany kolejno w CentrePasquArt w Biel (6.07–17.08.2014) i w Zachęcie — Narodowej Galerii Sztuki (11.10–16.11.2014).

W obu z tych miejsc Everything Was Forever, Until It Was No More zmienia się, by oddać charakterystyczne walory danej przestrzeni. Stałymi elementami w tej strukturze są dwa tradycyjne spiżowe dzwony i towarzyszące im rzędy szerokopasmowych głośników. Natomiast nowy komponent w prezentowanej w tym roku wersji projektu stanowi wibrująca drewniana platforma służąca jednocześnie jako scena dla serii performansów muzycznych zamówionych u wybitnych kompozytorów i muzyków współczesnych. Tego rodzaju wykonania w duecie z instalacją realizowali już: Mats Gustafsson (saksofon), Andrea Belfi (perkusja) i Hilary Jeffrey (puzon). W Warszawie natomiast mierzyć się z rzeźbą dźwiękową będą Audrey Chen i Phil Minton (głos), Yaninis Kyriakides (elektronika) i Andy Moor (gitara) oraz Stine Janvind Motland (głos). Każdy wykonawca w inny sposób pracuje z opóźnieniem i przetworzeniem dźwięku, które są kluczowymi zabiegami dźwiękowymi w instalacji Konrada Smoleńskiego. W podstawowej wersji wystawy (pod nieobecność muzyków na żywo) opiera się ona na manipulacji tonem uderzeniowym dzwonu. Przetwarzając to znajome brzmienie, artysta zmienia jego znaczenie – pełen różnorodnych treści dźwięk poddany manipulacji staje się abstrakcyjny i pozbawiony konotacji. W uwolnieniu sygnału od jego źródła posiłkuje się jego opóźnianiem i rewerberacją, uzyskując jednocześnie skumulowaną falę akustyczną nadającą dźwiękowi prawdziwą masę podczas emisji w eter.

Wystawa w Pawilonie Polskim zaowocowała w tym roku nie tylko nowymi wersjami instalacji. Smoleński w czasie, który upłynął od otwarcia projektu w Wenecji podjął się pracy nad nowymi wielkoformatowymi realizacjami, m.in. w ramach indywidualnych prezentacji w Kunsthalle Winthertur czy Volkspaleis w Hadze oraz brał udział w wielu wystawach zbiorowych (m.in. w Marta Herford Museum, czy podczas Performa 13). Tworzone przez niego prace, choć zróżnicowane, ukazują artystę konsekwentnie rozwijającego własny język. Coraz wyraźniej wkraczają one też w przestrzeń pomiędzy instalacją i performansem, niejako testując możliwości obydwu formatów. Artysta kreuje sferę doświadczenia, które wynika zarówno z konstelacji oczekiwań wobec tych mediów, jak i polega na przełamywaniu związanych z nimi przyzwyczajeń. Smoleński rozmywa granicę między scenami muzyczną, teatralną a przestrzenią sztuki. Od dłuższego czasu jednym z głównych wątków w jego twórczości jest używanie elementów znanych z estetyki kultury rockowej i prezentowanie ich poza oryginalnym kontekstem. Jego interdyscyplinarne eksperymenty – a także sposób w jaki wykorzystuje on istniejące lub konstruowane samodzielnie instrumenty – wyraźnie uwidaczniają się w kolejnych edycjach Everything Was Forever, Until It Was No More. Podtytuł Próba czasu z jednej strony jest żartobliwym odniesieniem do poszczególnych wcieleń jednej instalacji, z drugiej – do teorii Juliana Barboura mówiącej o iluzoryczności natury czasu, która towarzyszyła pierwotnej weneckiej wersji projektu.