"Zielona granica" to jeden z filmów, którego nie można wyrzucić z pamięci. Między innymi dlatego, że scenariusz autorstwa Macieja Pisuka, Gabrieli Łazarkiewicz - Sieczko oraz Agnieszki Holland powstał na podstawie prawdziwych wydarzeń.

W filmie przeplatają się perspektywy uchodźców, polskich aktywistów i strażników granicznych, ale to historia tych pierwszych stanowi najmocniejszą część filmu.
Wspomnienie twarzy aktorów wcielających się w postacie uchodźców jeszcze długo po seansie przywołuje łzy, bo choć od pierwszych minut filmu kibicujemy syryjskiej rodzinie z doświadczeniem wojny, dyktatury i ISIS oraz towarzyszącej im nauczycielce z Afganistanu w drodze do marzeń o lepszym, bezpiecznym życiu i bardzo chcielibyśmy, żeby im się udało, dobrze wiemy, co spotka ich na polsko - białoruskiej granicy.
Wiemy to już wtedy, gdy jedna z bohaterek cieszy się, że dotarła do Polski i jest już bezpieczna.

Dokumentalny charakter filmu sprawia, że oglądamy go w odrętwieniu, jakie paraliżuje ciało w obliczu strachu. Całkiem jakbyśmy byli obok tych wydarzeń, choć w przeciwieństwie do ludzi na granicy, siedzimy w ciepłej, klimatyzowanej sali, a po seansie wrócimy do ciepłego domu. Z tej perspektywy okrucieństwo skazywania ludzi na śmierć w lesie zyskuje na sile, a w oczach syryjskich aktorów, dla których doświadczenie uchodźctwa nie jest obce, widzimy prawdę.

Ale nie jest to film antypolski - katalog postaw odzwierciedla przecież stan faktyczny. Jedni Polacy pomagają uchodźcom, inni ich dehumanizują i nimi straszą. A przecież pomaganie nie jest nielegalne - to odmowa udzielenia pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jest przestępstwem (Kodeks Karny, art. 162).

Ostatnie słowa wypowiedziane przez strażnika granicznego w "Zielonej granicy" tłumaczą upór, z jakim prawica chciałaby "wymazać" nowy film Agnieszki Holland - bo prawda boli, bo nie chcemy o niej wiedzieć/ pamiętać, bo przypomina, że jesteśmy za nią współodpowiedzialni. Tylko czy zbiorowe wyparcie przysypywane dumą z przyjęcia 3 milionów Ukraińców uciekających przed wojną, pozwoli zagłuszyć wyrzuty sumienia?
A może, jeśli zło, do którego zdolny jest człowiek, tym razem ma także biało-czerwone barwy, czas na szybki rachunek sumienia i poprawę?

Agnieszka Holland w jednym z wywiadów powiedziała, że filmy są po to, by budzić ludzką empatię w tych sferach, które są im nieznane lub których się lękają. Mam nadzieję, że "Zielona granica" otworzy parę serc.

Grupę Granica można wesprzeć poprzez zakup produktów pomocowych na stronie: https://sklepbezgranic.pl/