Zapraszamy 22. października na 62. edycję legendarnego festiwalu Jazz Jamboree w Stodole w Warszawie!

Pomimo wszelkich przeciwności, mamy ogromną przyjemność zaprezentować Państwu program tegorocznego festiwalu.

Jak zawsze gościmy gigantów polskiego i światowego jazzu oraz wschodzące gwiazdy młodego pokolenia. Tegoroczna edycja skupia się głównie na artystach europejskich, ale nie zabraknie również przedstawicieli amerykańskiej sceny jazzowej.

Wszystkie koncerty odbędą się w warszawskim klub Stodoła (ul. Batorego 10). Muzyczną ucztę rozpoczynamy 22 października (czwartek), a kończymy 25 października (niedziela), codziennie od godz. 19:00.

22.X.2020:
1. Jubileusz 50-lecia pracy artystycznej Milo Kurtisa gość. John Surman, Wojciech Waglewski, Leszek Możdżer

23.X.2020:
1. Jazzpospolita
2. Nils Petter Molvaer & Mino Cinelu - Oficjalna Polska Strona: SulaMadiana
3. Brad Mehldau Solo

24.X.2020:
1. Joachim Mencell Quartet
2. Camilla George Quartet
3. Rymden: Space Sailors (Bugge Wesseltoft, Dan Berglund, Magnus Öström)

Jamboree night – Ark Noir

25.X.2020:
1. Alina Bzhezhinska Harpist Quartet
2. Renaud Garcia - Fons Solo
3. Nik Bärtsch's RONIN: Awase

Bilety dostępne na: https://bit.ly/3hFd2Pi

Milo Kurtis od pięćdziesięciu lat jest jedną z najbarwniejszych postaci polskiej sceny niezależnej, związanej z muzyką improwizowaną, world music i free jazzem. Multiinstrumenatlista, współzałożyciel kultowych formacji muzycznych – Maanam , Izrael oraz muzyk w składach takich grup jak Osjan, VOO VOO, Stańki, Szukalski & Milo.

Nagrywał i występował na scenie m.in. z Tomszem Stańko, Donem Cherry, Bobem Stewartem i Wallisem Buchananem.

Na przełomie lat 60/70 założył formację o nazwie Grupa w składzie, grającą muzykę eksperymentalną, intuicyjną opartej na wzajemnej komunikacji. Zespół występuje sporadycznie do dziś i jest legendą polskiej muzyki awangardowej. Jego ostatni projekt to zespół „MILO Ensemble”, który jest podsumowaniem muzycznych doświadczeń Kurtisa.
Łączy ze sobą muzykę etniczną z jazzem, klasykę z awangardą, można tę twórczość nazwać Muzyką Świata.

Do udziału w swoim benefisie Kurtis zaprosił niezwykłe indywidualności ze świata muzyki czyli żyjącą legendę świata jazzu, Johna Surmana oraz Wojtka Waglewskiego i Leszka Możdżera.

Zespół Jazzpospolita w ciągu 12 lat wydał 7 płyt i zagrał 400 koncertów i od początku na przekór nazwie wymykał się gatunkowym kwalifikacjom. Działając w czteroosobowym składzie – gitara, bas, klawisze, perkusja – Jazzpospolita wypracowała własne, rozpoznawalne brzmienie i zdobyła liczną grupę fanów.

Siłę Jazzpo – jak często o grupie mówią fani – stanowią oryginalne kompozycje, sytuujące zespół na styku jazzu, post-rocka i elektroniki. Połączenie jazzowych harmonii, rockowych brzmień i klubowej dynamiki powoduje, że Jazzpospolita zjednuje sobie zwolenników z bardzo różnych kręgów i z powodzeniem występuje nie tylko na klubowych koncertach, ale też na dużych festiwalach jazzowych i popowych.

W lata dwudzieste zespół wszedł w nowym składzie, z nowym albumem, ale z tą samą ideą, która przyświecała mu od założenia w 2008 r: grania jazzu w niejazzowy sposób. Albo inaczej: kolektywnego tworzenia muzyki garściami czerpiącej z jazzu, ale nim nie będącej. „Zawsze graliśmy pomiędzy gatunkami. Część z nas ciąży ku jazzowi, ktoś ku post-rockowi, jeszcze inny ciągnie w stronę muzyki współczesnej. Równowaga i harmonia są jednak zachowane”: mówi Stefan Nowakowski założyciel zespołu.

Nils Petter Molvaer to norweski trębacz jazzowy i kompozytor, który jest uważany za przedstawiciela i jednego z pionierów nu jazzu. Artysta łączy wiele gatunków i stylów muzycznych – jazz, ambient, house, electro i break beaty, a także elementy hip-hopu, rocka i popu – i bez trudu przekształca je w niepowtarzalne i trzymające w napięciu pejzaże dźwiękowe o dużej intensywności.

Mino Cinelu - Oficjalna Polska Strona, a właśc. DOMINIQUE CINELU to słynny francuski muzyk specjalizujący się w grze na instrumentach perkusyjnych, kompozytor i producent muzyczny. Światową sławę perkusisty zyskał w roku 1981, biorąc udział w trasie koncertowej Milesa Davisa (wówczas pierwszej, po pięcioletniej przerwie) oraz tworząc wraz z Alem Fosterem i Marcusem Millerem sekcję rytmiczną na podwójnym albumie Davisa „We Want Miles”, który był zapisem z kilku koncertów tej trasy.

Ten dwukrotny zdobywca Grammy występował z wieloma uznanymi artystami i zespołami jazzowymi oraz popowymi, jak m.in. :Dizzy Gillespie, Gil Evans, Pat Metheny, Cassandra Wilson, Herbie Hancock, Antônio Carlos Jobim, Wayne Shorter, Branford Marsalis, Al Di Meola, Marcus Miller, David Sanborn, Toots Thielemans, Andy Summers, Sting, Carlos Santana, Tori Amos, Laurie Anderson, Lou Reed, Tracy Chapman, Peter Gabriel, Joe Cocker, Elton John, Salif Keïta , Chaka Khan, Curtis Mayfield, Joni Mitchell, Bonnie Raitt, Patti Smith, James Taylor, Stevie Wonder, Emmylou Harris, Charles Aznavour, Dave Holland, Kenny Barron oraz Bill Frisell.

Atmosferyczny nowy album 'SULAMADIANA' MINO CINELU I NILSA PETTERA MOLVÆRA miał swoją premierę 4 września. Tytuł albumu wziął swoją nazwę od Suli, wyspy na zachodnim wybrzeżu Norwegii, skąd pochodzi Molvær, oraz Madiany, synonimu Martyniki z której pochodzi ojciec Cinelu. Album jest hołdem tych dwóch niezwykłych i oryginalnych muzyków dla Manu Dibango, Tony'ego Allena i Jimmy'ego Cobba, wielkich artystów jazzu i muzyki świata, którzy niedawno odeszli.

Brad Mehldau od ponad 20 lat cieszy się niesłabnącą popularnością wśród fanów jazzu po obu stronach Atlantyku – i nie tylko. Mehldau ze szczególnym upodobaniem studiuje możliwości jazzowego grania solo. 16 lat temu ukazał się jego kultowy album „Live in Tokyo”.

W roku 2018 na płycie „After Bach” zmierzył się z kompozycjami Jana Sebastiana Bacha pochodzącymi ze zbioru „Das Wohltemperierte Klavier”, które opatrzył także własnymi utworami inspirowanymi muzyką geniusza z Lipska.

W tym roku Mehldau dość nieoczekiwanie zaprezentował nowy, solowy album. Nie zapowiedziana wcześniej "Suite: April 2020" ukazała się w limitowanej edycji winylowej, jako wsparcie dla Jazz Foundation of America’s COVID-19 Musicians’ Emergency Fund.

Mehldau napisał dwanaście nowych utworów podczas pobytu w swoim domu Holandii w czasie pandemii COVID-19.
W czasie rejestracji nagrań w studiu nagrał trzy cenione przez siebie utwory innych kompozytorów: Neila Younga „Don’t Let It Bring You Down”, Billy'ego Joela „New York State of Mind” oraz standard Kerna „Look for the Silver Lining.”

Solowy recital Mehldau’a to prawdziwa gratka dla miłośników intymnego, osobistego, a zarazem mistrzowskiego i pełnego dramaturgii, jazzowego grania.

Joachim Mencel - uznany polski pianista, kompozytor, główny propagator nowoczesnego jazzu wykonywanego na lirze korbowej (vielle à roue) ma niezwykle bogaty dorobek. Komponował m.in. muzykę filmową, dla orkiestr i baletu, koncertował ze swoimi projektami jazzowymi i występował z legendarnymi muzykami, takimi jak Lee Konitz, Dino Saluzzi, Richard Galliano, Dave Liebman, Eddie Henderson, Charlie Mariano i wielu innych.

Jego najnowsze projekty są związane z lirą korbową, instrumentem który popularny był zwłaszcza w średniowieczu i renesansie, a rozsławili go wędrowni pieśniarze oraz trubadurzy.

Spróbujcie wyobrazić sobie jak mogą na tym instrumencie zabrzmieć utwory Johna Coltrane’a i Ornette’a Colemana. To całkowicie niestandardowe, oryginalne podejście Mencla do klasyków współczesnego jazzu zostało docenione za wielką wodą, gdzie muzyk nagrał ostatnio płytę dla słynnej wytwórni Origin zatytułowaną „Brooklyn Eye” w doborowym towarzystwie wybitnych amerykańskich improwizatorów (są to gitarzysta Steve Cardenas, basista Scott Colley i perkusista Rudy Royston).

Camilla George to urodzona w Nigerii saksofonistka, która jest mocno obecna na londyńskiej scenie jazzowej obok takich artystów jak Shabaka Hutchings czy Zara McFarlane.

Po swoim debiucie , jaką była płyta „Isang”, ta londyńska kompozytorka i alcistka za każdym razem udowadnia, że jest jedną z najciekawszych postaci współczesnej międzynarodowej sceny jazzowej.

Wydany dwa lata temu siłami labelu Ubuntu Music jej kolejny album „The People Could Fly” to zapierający dech w piersiach miraż karaibsko-afrykańskiej tradycji artystycznej (narracja albumu oparta została na książce z afrykańskimi opowieściami ludowymi), niejednokrotnie dubujących groove’ów oraz funkującego spiritual jazzu rodem z najznamienitszych nagrań Johna Coltrane’a.

Nazwa RYMDEN (która w tłumaczeniu okazuje się swojskim Kosmosem) prawdopodobnie w pierwszym momencie nie będzie budzić wśród jazzfanów żadnych skojarzeń.

Jednak spojrzenie na skład tria – bo mówimy tu o fortepianowym trio – sprawi, że serca większości fanów jazzu zabiją zapewne szybciej.

Oto bowiem Dan Berglund i Magnus Öström czyli sekcja rytmiczna słynnego tria E.S.T ( esbjorn svensson trio ), które zaprzestało działalności po tragicznej śmierci pianisty i lidera zespołu Esbjörna Svenssona. , którzy koncentrowali się w ostatnich latach na działalności własnych zespołów, spotykają się ponownie w klasycznej trzyosobowej jazzowej kapeli, a towarzyszy im pianista z równie niebagatelnym dorobkiem – Bugge Wesseltoft. Wiadomo, że nazwiska tworzące sekcją rytmiczną rodzić będą pytania, porównania, może niekiedy wręcz oczekiwania związane z dawną obecnością obu muzyków w kultowym e.s.t. Muzycy nie odżegnują się zresztą od takich nawiązań, przywołując tradycje i wpływy zarówno wspomnianego tria Esbjörna Svenssona, jak i Wesseltoftskiego New Conception of Jazz. Trzeba jednak zaznaczyć, że o kopii e.s.t. nie ma tu mowy. Echa tamtych czasów powracają w zasadzie tylko w aspektach pozamuzycznych.

Rymden oferuje słuchaczowi melodyjność i szczyptę eksperymentu, rockową ostrość i czysty jazzowy mainstream. Świetnie zbalansowaną różnorodność, która zdecydowanie się wyróżnia i zabiera nas w nowe rejony jazzowego wszechświata.

Alina Bzhezhinska Harpist jest harfistką, która najprawdopodobniej jakąś dekadę temu grała z orkiestrą Teatru Wielkiego i kończyła Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie.

Tyle że – jak to zdolni klasycznie wykształceni muzycy – czmyhnęła szybko kontynuować studia za granicę, później słuch o niej zaginął, a teraz pisze o niej entuzjastycznie świat jazzu. I wielokrotnie pada w tym kontekście nazwisko Coltrane.

Właściwie to Alina Bzhezhinska jest Ukrainką, choć dorastała tuż za polską granicą, później w Warszawie się uczyła, idąc krok za krokiem w kierunku jazzu, najpierw przenosząc się do Monachium, a później do Arizony – pod skrzydła zmarłej niedawno harfistki Carrol McLaughlin. Stamtąd wróciła do Londynu, by ostatecznie przypieczętować swój muzyczny kierunek, poznając saksofonistę Tony Kofiego, a z innym – Shabaką Hutchingsem – grając przy pewnej okazji Blue Nile z repertuaru Alice Coltrane. Dlatego dziś stoi na czele kwartetu, z którym gra muzykę Coltrane’ów, własne utwory i improwizacje.

Prezentację jej możliwości – o czym niezależnie od siebie można wyczytać w „Jazzwise” i „The Wire” – przynosi album „Inspiration”.

Hołd dla Alice Coltrane złożony przez harfistkę to rzadkie zjawisko. I już to sprawia, że warto się zainteresować: w grę wchodzi indywidualny styl, rozwój techniki gry, a do tego swoboda w podejściu do oryginałów.

Koncert niezwykłego kwartetu Bzhezinskiej, która aktualnie wykłada także w Królewskim Konserwatorium w Szkocji, będzie z pewnością wyjątkowym wydarzeniem.

RENAUD GARCIA – FONS to wirtuoz kontrabasu, którego otwartość na sztukę sprawiła, że nie ograniczył się jedynie do technicznych możliwości instrumentu.

Kontrabasista wybrał wolność wynikającą z improwizacji i zgłębiania wiedzy na temat różnych gatunków muzyki. Jego wyobraźnią muzyczną zawładnęła myśl o skrzyżowaniu dróg jazzu, folkloru flamenco oraz tradycyjnej i współczesnej muzyki klasycznej.

Zaowocowało to spotkaniami z wybitnymi artystami europejskiego i światowego jazzu, takimi jak: Daniel Humair, Louis Sclavis, Michael Riessler, Michel Portal, Marc Ducret, Nguyen Le, Gianluigi Trovesi, Mino Cinelu, Michel Godard, Rabih Abou-Khalil, Steve Swallow, William Parker, Howard Levy, Gerard Maras, Orchestra de Contrebasses, The Orchestre National de Jazz.

Jego obecne muzyczne inspiracje wynikają z kilku źródeł, z jednej strony czuje się związany z tradycją flamenco, a z drugiej pasjonuje go muzyka dawnego orientu i wschodu.

Solowe koncerty tego genialnego kontrabasisty to zawsze niezapomniane przeżycie. Prawdziwe i autentyczne misterium dźwięków pełne zachwycającej dramaturgii.

Nik Bärtsch's RONIN to projekt równie intrygujący, co trudny do opisania, nie mieszczący się w żadnej w zasadzie kategorii muzycznej.
Liderem i pomysłodawcą tej formacji jest Nik Bartsch, wszechstronnie wykształcony artysta muzyk, który studiował także filozofię, muzykologię i językoznawstwo. Od końca lat 90-tych konsekwentnie realizuje swoją koncepcję muzyki, przez krytykę zwaną „Zen funk”.

Ostatnia płyta Ronina zatytułowana „Awase” została wydana dwa lata temu przez wytwórnię ECM, dla której Bartsch regularnie nagrywa od lat. Ten album jest świadectwem rozwoju jednej z najbardziej oryginalnych grup naszych czasów. Zarazem, kreśli on nową definicję dzisiejszej ‘ritual groove music’.

Terminem tym Bärtsch określa połączenie jazzu, funku i współczesnej kompozycji, czyli mieszanki uprawianej przez Ronin. Członkowie zespołu, który w ostatnich latach przekształcił się z kwintetu w kwartet, podchodzą do nowego materiału z dużą dozą wolności i elastyczności.

„Większa transparentność, więcej interakcji, więcej radości z każdego występu. Długo pracowaliśmy nad nowym repertuarem.
Sprawdziliśmy każdą możliwość, zadbaliśmy o każdy szczegół” – konkluduje Nik Bärtsch.