Kino Elektronik w Warszawie gorąco zaprasza 5 listopada o godz. 19:00 na przedpremierowy pokaz nagrodzonego w Cannes  brazylisjkiego kandydata do Oscara - "Niewidoczne życie sióstr Gusmao". 

Film zawita na ekranach polskich kin już 8 listopada.

Zwycięzca prestiżowej sekcji Un Certain Regard na tegorocznym festiwalu w Cannes oraz brazylijski kandydat do OSCARA to nowa produkcja wielokrotnie nagradzanego reżysera Karima Aïnouza.

W swoim nowym filmie reżyser przenosi nas do Rio de Janeiro pierwszej połowy lat 50. Obraz powstał na podstawie bestsellerowej powieści „Niewidzialne życie” Marthy Batalhy, przełożonej również na język polski.

Osiemnastoletnią Eurídice i dwa lata starszą Guidę łączą nie tylko siostrzane więzy, ale i poczucie, że nie mogą bez siebie żyć. Obie są młode, ambitne i wierzą, że świat stoi przed nimi otworem.
  
Mimo że na co dzień przyszło im wychowywać się w konserwatywnym środowisku i nieznoszącej sprzeciwu rodzinie, każda z bohaterek ma jasny plan na życie. Eurídice chce zostać znaną pianistką, podczas gdy Guida marzy o poznaniu prawdziwej, wielkiej miłości. Niestety dramatyczne wydarzenia sprawiają, że kobiety zostają rozdzielone i zmuszone do tego, by żyć osobno, niewiele o sobie nawzajem wiedząc. Nigdy jednak nie stracą nadziei na to, że w końcu się odnajdą.       

Zarówno powieść, jak i film są hołdem złożonym pokoleniom niewidzialnych kobiet, sprowadzonych kulturowo do roli wyłącznie żon i matek. Śledząc losy dwóch niepokornych sióstr, widz poznaje galerię barwnych postaci – przedstawicieli podupadłej arystokracji, brazylijskiej klasy średniej i najuboższych mieszkańców Rio.

To opowieść, którą rzeczywiście przepełnia „niewidoczne życie”. Nie tylko Eurídice i Guidy, ale całej rzeszy kobiet: gospodyń domowych, matek, córek, babć, które przez wieki uczyły się milczeć i tłumić swoje aspiracje i marzenia. Choć tchnąca brazylijskim duchem, to jednocześnie niezwykle uniwersalna opowieść.

Film Karima Aïnouza nazywany jest „tropikalnym melodramatem”. Do opowiedzenia dramatycznej historii sióstr korzysta on z charakterystycznej dla tego gatunku poetyki. Zabarwia ją lokalnym kolorytem, symboliką i pobudzającą zmysły muzyką. Sam reżyser powiedział w jednym z wywiadów, że film jest swego rodzajem hołdem dla wszystkich wyjątkowych kobiet, które spotkał na swej drodze.   

Prasa o filmie:

Uczuciowy portret siostrzanej relacji.
David Rooney, Hollywood Reporter

Ważny film dla współczesnych kobiet!
Fernando E. Juan Lima, EscribiendoCine

Pełen uczuciowej głębi, nasycony dźwiękiem, muzyką i kolorem sen na jawie. 
Guy Lodge, Variety

W tym filmie nie chodzi tylko o współczucie, chodzi także o nasz gniew.
Lee Marshall, Screen International