„Jesteśmy już dużą europejską imprezą. Teraz czas na chwilę przystanąć i zastanowić się, co dalej. Przejść do kreacji. Wyjść z jeszcze większą liczbą własnych inicjatyw. Zaoferować nową jakość. (…) Jestem pewien, że się nam to uda. Przyszłość Open'era zapowiada się fascynująco”  - tak kilka dni przed 10 edycją Open’era Mikołaj Ziółkowski mówił o możliwych zmianach na festiwalu.

To co było sferą planów staje się właśnie rzeczywistością. Czas otworzyć przestrzeń Open’era na większą ilość pozamuzycznych działań artystycznych. Chcemy mówić o sztuce, chcemy zaprezentować ją wielotysięcznej publiczności, chcemy zamieniać przestrzeń gdyńskiego lotniska w Festiwal Muzyki i Sztuki! Ten ekscytujący projekt zaplanowaliśmy na lata, by co roku przynosić naszej publiczności współczesne dzieła sztuki osadzone w wyjątkowym otoczeniu.

W 2012 roku skoncentrujemy się na kilku dziedzinach sztuki, które intensywnie wkroczą w przestrzeń festiwalu. Dziś prezentujemy dwie części całości – nowy filmowy program w Alter Kinie realizowany we współpracy z Planet+ Doc Film Festival oraz Galerię Sztuki Open’era zainaugurowaną przez specjalną wielkoformatową realizację Maurycego Gomulickiego.

PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL W ALTER KINIE na HEINEKEN OPEN’ER FESTIVAL
Każdego roku Heineken Open’er Festival i PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL starają się prezentować swoim odbiorcom coraz bogatszy i ciekawszy program. W ramach poszerzania repertuaru filmowego, Heineken Open’er zaprosił do współpracy jeden z najbardziej prestiżowych festiwali filmów dokumentalnych PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL.
Wybór najciekawszych filmów z programu festiwalu PLANETE+ DOC wypełni tegoroczny repertuar nowopowstałej przestrzeni ALTER KINO i stanie się integralną częścią line-up’u festiwalu Heineken Open’er. W kolejnych tygodniach poprzedzających festiwal Heineken Open’er, organizatorzy obu festiwali będą odsłaniać nowe filmy z programu ALTER KINA.

Festiwal PLANETE+ DOC - jeden z najważniejszych festiwali filmów dokumentalnych w Europie - kształtuje opinie i inspiruje do głębszej refleksji nad kondycją świata. To tu rozpoczął swą światową karierę film „Królik po berlińsku” Bartka Konopki, a polskie premiery miały tak głośne tytuły, jak „Walc z Baszirem”, „Spotkania na krańcach świata”, „Yes-Meni naprawiają świat” czy „Cremaster”.
To pierwszy festiwal w Polsce, który wprowadził konkurs dla pełnometrażowego filmu dokumentalnego. Jest również jedynym w Polsce festiwalem, który organizuje konkurs dla filmów o tematyce ekologicznej (Nagroda Green Warsaw Award) i przyznaje swoją nagrodę filmową Amnesty International dla najlepszego filmu mówiącego o prawach człowieka.
9. PLANETE+ DOC FILM FESTIVAL odbędzie się w dniach 11-20 maja w warszawskich kinach: Kinoteka, Luna i KINO.LAB, w dniach 14-20 maja w Dolnośląskim Centrum Filmowym we Wrocławiu, a w ramach „weekendu z festiwalem PLANETE+ DOC” (11-13 maja) w kinach studyjnych w ponad 20 miastach w Polsce. Atrakcją tegorocznej edycji będą m.in. pokazy filmów: „Projekt Nim” – nowego filmu Jamesa Marsha, reżysera oscarowego „Człowieka na linie”, „Chwała dziwkom” – nagrodzonej na festiwalu w Wenecji ostatniej część trylogii dokumentalnej Michaela Glawoggera (twórcy „Śmierci człowieka pracy”), „Charlotte Rampling. Spojrzenie” – biograficznego portretu znanej brytyjskiej aktorki Charlotte Rampling, „Vivan las Antipodas!” Victora Kossakovsky’ego – filmu otwarcia festiwalu w Wenecji oraz kontrowersyjnego „Ambasadora” Madsa Brüggera (reżysera „Idiotów w Korei”), w którym reżyser przybiera fałszywą tożsamość liberyjskiego dyplomaty, aby zdemaskować świat afrykańskiej korupcji i brudnych interesów.

Jednym z najważniejszych wydarzeń festiwalu PLANETE+ DOC będzie odbywająca się w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski wystawa prac i towarzysząca jej retrospektywa filmowa Haruna Farockiego – wybitnego niemieckiego reżysera filmów dokumentalnych. Wystawa zabierze widzów w fascynującą podróż zarówno przez historię filmu jak współczesne, społeczno-polityczne dylematy, a sam reżyser przyjedzie do Polski z wizytą i spotka się z widzami po pokazie jednego ze swoich filmów.
9. edycję festiwalu PLANETE+ DOC odwiedzą również inni znakomici goście – zarówno filmowcy, jak i znane osobistości spoza świata filmu. Gościem specjalnym festiwalu będzie m.in. słynna brytyjska aktorka Charlotte Rampling, znana polskim widzom m.in. z filmów „Basen” François Ozona, „Melancholia” Larsa von Triera, czy „Zmierzch Bogów” Luchino Viscontiego.
Więcej informacji o festiwalu PLANETE+ DOC: www.planetedocff.pl

Maurycy Gomulicki pierwszym artystą Galerii Open'era
Maurycy Gomulicki. Choć w powszechnej świadomości istnieje jako artysta, sam woli nazywać się producentem kultury. Wielu jego nazwisko kojarzy się zapewne z nieodżałowaną rubryką „Rzecz Kultowa” w „Machinie” lub z mnogością odcieni różu. Faktycznie, bez koloru i gadżetów Gomulicki prawdopodobnie nie mógłby funkcjonować. Podobnie jak bez dziewczyn, które, jak sam mówi, są podstawową siłą sprawczą (nie tylko jego) działań.
Maurycy Gomulicki. Studiował na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP, w Barcelonie, Mediolanie i Meksyku. Każde z tych miast odcisnęło na nim swoje piętno, choć dwa zaznaczyły się najmocniej. To Warszawa – a zwłaszcza modernistyczny Żoliborz – oraz największa metropolia świata czyli Meksyk Miasto. Warszawa nauczyła go wyobraźni i detali, Meksyk – radości, odbierania wielu bodźców i emocji. To w Meksyku i Warszawie miał swoje najważniejsze wystawy. To w Warszawie, na Kępie Potockiej stoi jego Światłotrysk – różowy, neonowy pomnik w kształcie szklanki z buzującą bąbelkami oranżadą. To w Meksyku zaprojektował wizerunek sieci sex-shopów Erotika Love Store. Warszawa jest bohaterką albumu „W-wa” swoistego kompendium wybryków tzw. małej architektury, które wyrwane ze swojego miejskiego, nadanego kontekstu nieoczekiwanie nabierają nowego znaczenia. Meksyk kilka lat wcześniej doczekał się monumentalnego słownika wizualnego – „ABCDF”, którego Gomulicki był współautorem. W Warszawie Maurycy spędza wiosnę i lato, w Meksyku jesień i zimę.
Maurycy Gomulicki. Ciągle szuka detonatorów wyobraźni. Kiedy sam je tworzy, często wchodzi w dialog z erotyką i pornografią, tak jak wtedy kiedy stworzył serię kolaży pod wspólnym tytułem „Pussy Mandala”, wielki mural na ścianie Zachęty – „Fertilty Pop” czy różowy Obelisk na poznańskim rynku. Ten ostatni z powodzeniem mógłby znaleźć się także przed warszawskim CSW wiosną 2006, kiedy Gomulicki przemierzając różowym kabrioletem ulice miasta otwierał swoją sztandarową wystawę – „Pink Not Dead!”. Dzięki temu przewrotnemu multidyscyplinarnemu projektowi do którego zaprosił również innych artystów zaistniał w publicznej świadomości zyskując sobie tyluż wrogów, co wielbicieli.
Maurycy Gomulicki. Miłośnik książek i kobiet, albo odwrotnie – kobiet i książek. Fascynacje te połączył w ubiegłym roku w projekcie „Bibliophilia” prezentowanym w czasie inauguracji krakowskiego MOCAKu. Śliczne dziewczęta w bikini kwitną na tle książkowego pejzażu. Dwie miłości, które obecnie zostały odsunięte na bok, przez kolejne silne zainteresowanie – prymitywne, brutalne tatuaże. Gomulicki z sobie właściwą swadą namawia więźniów i marynarzy do odsłaniania wyblakłych, koślawych dziar, by to co często ich zawstydza – użyjmy tego banalnego stwierdzenia – ocalić od zapomnienia.

Maurycy Gomulicki. Nigdy nie był na Open’erze ale wyzwaniem jest dla niego kontakt i konfrontacja z 60-tysięczną publicznością. Próba ulokowania wielkoformatowej realizacji w przestrzeni lotniska czyli de facto terenu Open’era, może stać się dla niego jednym z najważniejszych punktów w karierze. Czy zdominuje dobrze nam znane otoczenie? Czy stworzy symbol festiwalu? Sprowokuje do dyskusji czy stworzy wdzięczny obiekt do fotografowania? Przekonamy się o tym już 4 lipca.