1 lipca o godz. 19:00 będziecie mieli okazję zobaczyć sztukę teatralną "Nasza klasa" w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Zapraszamy również do zapoznania sie z recenzją.

Niezwykła historia uczniów z jednej klasy. Razem uczą się, bawią, chuliganią, wchodzą w dorosłość. Marzą, żeby zostać lotnikiem, lekarzem, gwiazdą filmową. Czytają "Trylogię" Sienkiewicza. Chodzą na filmy z Chaplinem. Słuchają jazzu. Dlaczego chłopak, który wyciął serce z papieru i napisał miłosny wiersz, kilka lat później związał koleżance ręce sznurkiem i zagroził, że zastrzeli, jeśli będzie próbowała uciekać? Co się wydarzyło, że narodowość, religia i ideologia okazały się ważniejsze niż przyjaźń? Kiedy w koledze ze szkolnej ławki zobaczono Obcego? Co się stało z tamtą klasą?

Opowieść o dwudziestowiecznej Polsce inspirowana prawdziwymi zdarzeniami. „Nasza klasa" Tadeusza Słobodzianka to pierwszy polski dramat uhonorowany Literacką Nagrodą "Nike”.

Wstępują
DORA: Magdalena Czerwińska / Monika Fronczek
ZOCHA: Izabela Dąbrowska
RACHELKA: Aleksandra Bożek / Anna Gryszkówna / Julia Wyszyńska
JAKUB KAC: Robert T. Majewski
RYSIEK: Maciej Skuratowicz
MENACHEM: Przemysław Sadowski / Mariusz Drężek
ZYGMUNT: Karol Wróblewski
HENIEK: Marcin Sztabiński
WŁADEK: Leszek Lichota / Przemysław Sadowski
ABRAM: Paweł Pabisiak / Waldemar Barwiński

Reżyseria: Ondrej Spišák

Spektakl Fundacji Sztuka Dialogu w koprodukcji z Festiwalem Konfrontacje Teatralne w Lublinie.

źródło: Teatr Dramatyczny

Recenzja:

Spektakl "Nasza klasa" Tadeusza Słobodzianka doskonale odzwierciedlający psychologiczne zmiany, jakie zachodzą w człowieku na płaszczyźnie moralności w wyniku zderzenia z groteskową i zniekształconą rzeczywistością otwiera blizny z przeszłości. Przedstawia wstrząsającą prawdę w odniesieniu zacierania się granicy pomiędzy okrutnym katem a niewinną ofiarą. "Nasza klasa" przedstawiona w "14 lekcjach", uwikłana w psychologiczną prawidłowość mówi poprzez symbole do widowni, że uciekając przed przeszłością, musielibyśmy uciec przed sobą. Mistrzowski dramat wyraźnie akcentuje sens, że dla rozwoju wewnętrznego potrzebujemy uzdrowienia wspomnień. Największą krzywdą, jaką wojna wyrządziła ludzkiej moralności jest zatarcie granicy pomiędzy tym, co dobre, a tym co złe. Słobodzianek opowiada historię poprzez bohaterów, z których każdy zmaga się z innym wymiarem poczucia winy...

Światowa premiera "Naszej klasy. Historii w XIV lekcjach" odbyła się w The National Theatre w Londynie w 2009 roku. Sztuka została zaprezentowana także przez Teatr Studio 180 w Toronto, Teatrze Factoria Internacional w Barcelonie, Teatrze Katona w Budapeszcie, the Wilna Theater w Filadelfii, Minnesota Jewish Theatre Company, a także hiszpańska publiczność doczekała się premiery spektaklu 12 lipca 2011 roku w czasie Grec 2011 Festival de Barcelona.

"Nasza klasa" Tadeusza Słobodzianka wystawiona w Teatrze na Woli, zainspirowana książką Jana T. Grossa "Sąsiedzi", ukazująca ciemną stronę ludzkości, skupiająca się na historii pogromu w Jedwabnem 10 lipca 1941 roku prezentuje wyraziście jak wojna degraduje psychikę człowieka i budzi do życia proces zezwierzęcenia. Skażony umysł kreowany przez ideologie walczących krajów odrzuca wszelkie normy moralne, odrzuca wiarę w miłość międzyludzką. Psychika ludzka staje sie skrzywiona, zdemoralizowana.

Reżyser spektaklu Ondrej Spišak zmierzając się z trudnym tekstem proponuje refleksję nad dehumanizacją. Prezentuje wstrząsającą opowieść, która napawa smutkiem i goryczą. Obraz stosunków Polaków i Żydów pokazany jest na wielu płaszczyznach: od etapu szkolnej przyjaźni do etapu, gdzie mordercy pędzeni przez zwierzęcy instynkt za krwią, na gruncie nienawiści rasowej budują swoją egzystencję.

Wraz z rozpoczęciem sztuki na scenie pojawiają się beztroskie, żądne wiedzy dzieci, które przedstawiają się i opowiadają kim chcą zostać w przyszłości: "chcę być nauczycielem", "chcę być gwiazdą filmową"... Wszechogarniająca, niewinna radość dziecięca, pierwsze miłostki, zaloty, wspólne zabawy świadczą o niezwykłej więzi, która zdawała się być nierozerwalna, lecz przepełnioną sielanką egzystencję przerywa wybuch wojny. Stajemy się świadkami jak z przyjaciół stają się dla siebie wrogami. Reżyser sztuki "Nasza klasa" rzuca widzom obraz, który nie jest zmitologizowany, nie jest też traktowany jako chęć zrekompensowania sobie krzywd, które przyniósł okres wojenny. Tu nie znajdziecie jednolitych, uproszczonych sformułowań. W przekazie reżysera przepływa prawdziwa chęć wyrażenia żarliwego protestu przeciw krzywdzie ludzkiej, oburzenie łączące się z pytaniem: jak ludzie ludziom mogli zgotować ten straszliwy los? Nie można zaprzeczyć, że autor w swojej sztuce opiera się na krzywdzących stereotypach, lecz prawdą jest, że część rodaków wykorzystała trudną sytuację żydowskich sąsiadów i usiłowała zdobyć przychylność okupanta współpracujac z nim. Byli to ci, którym wojna zagłuszyła sumienie.

Jaki jest cel w przywoływaniu krzywd wyrządzonych przez Polaków? Czy odkrywanie zbrodni i kopanie dołów to pewnego rodzaju forma dziedziczenia winy pokoleniowej po przodkach? Spektakl wywołuje żarliwe dyskusje i szereg skrajnych emocji. W "Naszej klasie" widza bombardują sceny gwałtów, katowania i zabójstw, które swoim dosłownym wyrazem ściskają za serce i gardło. Jedną z takich scen jest ta, w której Zygmunt i Heniek wpadają do Dory- Żydówki, ich koleżanki z klasy. Jeden z nich ucisza dziecko, które ma kolkę i nie chce się uspokoić targane spazmami płaczu. Kiedy dziecko przestaje płakać koledzy gwałcą Dorę. Scena okrutnie wdraża się w umysł, a krzyk Dory błądzi w uszach jeszcze po wyjściu z Teatru.

Stosunki polsko- żydowskie w dziejach historii nigdy nie były jednoznaczne, co także widać w przedstawionych relacjach poszczególnych bohaterów sztuki. Obraz rzeczywistości wojennej poraża okrucieństwem. Ci, którzy chcą przeżyć zostają zmuszeni do zaakceptowania nowej etyki, wyrasta nowy, zakłamany nurt myślenia. Napiecie w spektaklu akcentowane jest w sposób wybitny podwójną narracją w czasie przeszłym. Mocną stroną spektaklu jest wymiar metaforyczny. Zmiana zaistniałej rzeczywistości ukazywana jest za pośrednictwem zmieniających się symboli nad drzwiami- krzyż, sierp i młot, swastyka, sierp i młot ponownie oraz krzyż stanowiące znaki, które oddzielają dane epizody polskiej historii.

Jedna ze scen, która niezwykle mnie zaintrygowała to ta, w której Abram, który pojechał do Ameryki przed 1939 rokiem, w listach do byłych kolegów z klasy, wydaje się być nieświadomy wojny. Jakby w ogóle nie istniała...W 1941 roku pisze "A co u Ciebie? Co w Naszej Klasie? Dlaczego nikt nie pisze do mnie?”. Możliwe, że jest to zabieg wpleciony z premedytacją i akcentuje ze zdwojoną siłą wagę problemu.

To jest, wręcz obowiązek pochwalić wyborność gry aktorskiej, która wywarła na mnie ogromne wrażenie. Wobec skromnej scenografii, dramatyzm widowiska opiera się przede wszystkim na grze aktorskiej, sztuce słowa i porządnej dawce emocji. Retrospekcje i monologi postaci żywych i nieżyjących dodawały atrakcyjności poszczególnym scenom.

Uważam, że ludziom żyjącym we współczesnych czasach trudno jest oceniać postępowanie tych, którzy żyli w zdeformowanej rzeczywistości, dlatego też "Nasza klasa" dotkliwie uderza w najczulszy punkt. "Nasza klasa" jest zdecydowanie skierowana do ludzi o mocnych, ba! - stalowych nerwach, zmusza do myślenia, a przede wszystkim porusza do głębi...

Autorka: Monika Wojda