26 maja o godz. 19.00 w Teatrze TrzyRzecze w Warszawie odbędzie się premiera spektaklu "Mam tak samo jak ty" wg tekstu i w reż. Konrada Dulkowskiego.

Już tu są.

Zabierają nam pracę.

Nie znają zwyczajów.

Uchodźcy.

Z Radomia, Łowicza, Suwałk, Rzeszowa, Małkini.

Miejsc zapomnianych i wyśmiewanych. Godnych jedynie wzmianki w szyderczym memie. O chytrej babie z Radomia, zimie w Suwałkach, "a w Rzeszowie to jest jakiś teatr?!" - Krystian Lupa powiedział.

To o nas. O mnie i o tobie.

Żyjemy w baumanowskiej płynnej nowoczesności. Niepewni jutra, nic nam nie jest dane, nic zapewnione.

Cztery dziewczyny w mieście jak ocean. Przyjechały tu ze swoich małych bajorek, by szukać szczęścia. Gdzieś tu powinno być, ale może to zła mapa?

Studiują, chwytają doraźnych zajęć, wchodzą w związki. Wszystko "tylko chwilowo", w nadziei że to, co teraz to tylko stadium larwalne, a potem przemienią się w motyla.

A jeśli tylko w muszkę owocówkę?

W tym mieście to grzech być przeciętnym.

Komentarzem do narracji są covery piosenek Anny Jantar, Bajmu, Łony, Świetlików, Meli Koteluk, Radiohead. Śpiewane przez aktorów, zaaranżowane na nowo. Spektaklowi towarzyszy zespół rockowy. Takiego wykonania "Nic nie może wiecznie trwać" nikt się nie spodziewa.

Pomysł na inscenizację opiera się na obsadzeniu dwóch aktorek w jednej postaci. Paula ma 25 lat, Paulina 45. I przygląda się z dystansu samej sobie z czasów, gdy dopiero kołowała na pasie startowym życia.

"Kiedy sprowadziliśmy się jako Teatr TrzyRzecze na Żoliborz słyszałem głosy "dlaczego jakiś teatr nie z Warszawy?". Pięć lat wcześniej słyszałem podobne głosy w Białymstoku: "co to za znajdy, nie są nasi!".

Kiedy ktoś mnie pyta skąd pochodzę to trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć. Płock, Suwałki, Warszawa? Co się liczy? Miejscowość urodzenia (jeszcze inna), dzieciństwa, młodości, pracy?

Poczucie "niepochodzenia" towarzyszy mi od zawsze. Odstający od grupy rówieśniczej, niepodpisujący się pod jedną wyznawaną ideologią, kilkanaście razu w życiu zmieniający miejsce zamieszkania i zawód. Byłem min. kierownikiem monopolowego, dziennikarzem, kurierem rowerowym, przemytnikiem. Studiowałem psychologię społeczną, sztuki plastyczne, marketing, dziennikarstwo i dramaturgię. Żyję tak, że w każdej chwili mogę spakować się w dwie torby i ruszyć dalej.

Najlepiej czuję się w miejscach kosmopolitycznych. Kiedy mieszkałem w Ilford straszyli mnie, że to jedna z dwóch najgorszych dzielnic Londynu. A ja czułem się rewelacyjnie wśród tłumu, gdzie czasami miałem najbielszy odcień skóry, wśród sklepów i knajpek arabskich, azjatyckich i afrykańskich. Podobnie jak w paryskiej Saint Denis, dzielnicy zdominowanej przez muzułmanów. Niedawno wybuchły tam zamieszki i podobno jest niebezpiecznie. Mnie natomiast zawsze tam spotykała jedynie życzliwość i ciekawość ze strony mieszkańców.

Bo sam byłem otwarty i ciekawy.

To poczucie wykorzenienia, życia w płynnej rzeczywistości, sprawia że rozumiem uchodźców. Każdego, kto stara się dostać do tej lepszej części świata, do upragnionej Europy, krainy mlekiem i miodem płynącej. Jakie mam prawo odmawiać innym ludziom ich prawa do lepszego życia? Sam przecież to robię przez większość mego życia.

Nie wpisuję się w obowiązującą narrację nacjonalistyczną. Tę, która każe ludzi oceniać po tym skąd są. To prymitywne rozumowanie mające źródła w terytorialnych instynktach każących stadu małp bronić swojego miejsca w dżungli i traktować jak wroga każdą małpę z innego stada. Tak, jesteśmy wciąż jak te małpy, gdy podkreślamy wyższość nad tymi z innego kraju, miasta, dzielnicy. Jest jak bezrozumna małpa każdy, kto wpisuje w internecie pod zdjęciem szalupy z uchodźcami komentarz "oby się potopili!", każdy kto uważa "słoiki" za nieszczęście dla "prawdziwych" warszawiaków. Każdy, kto trąbi na kierowcę z obcą rejestracją klnąc, że "ze wsi nie umie jeździć w wielkim mieście". Nacjonalizm buduje się z takich małych klocków.

Napisałem MAM TAK SAMO JAK TY, opowieść o czterech dziewczynach nieporadnie szukających szczęścia w mieście jak ocean. O ich lękach, kompleksach, rozczarowaniach. O tym, że nieważne jak daleko wyjedziemy to i tak nie da się uciec od siebie.

Nie sądziłem, że stanie się aż tak aktualną metaforą współczesności."

(Konrad Dulkowski - autor i reżyser)

Premiera

26 maja, godz. 19.00, spektakl 27 maja godz. 19.00

w Teatrze TrzyRzecze, ul. Suzina 6

"MAM TAK SAMO JAK TY"

tekst/reżyseria: Konrad Dulkowski

występują: Marta Sroka, Beata Kacprzyk, Sebastian Cybulski

aranżacje piosenek: Piotr Chociej

zespół muzyczny: Marek Twardowski, Piotr Grzegrzółka, Tomasz Paradowski

kostiumy: Karolina Suboczewska

Teatr TrzyRzecze został założony w 2010 r w Białymstoku. Od 2015 działa w Warszawie, na Żoliborzu, w dawnym Kinie Tęcza, które TrzyRzecze podniosło z ruiny, jaką był budynek.

Teatr jest nastawiony na wystawianie dramaturgii najnowszej, opisującej rzeczywistość, w jakiej żyjemy. "Polska krew" Przemysława Wojcieszka, "Zła matka" Krzysztofa Szekalskiego i Karoliny Porcari, "Blackbird", "Dziesiona" - to tytuły sztuk, które są pokazywane na scenie TrzyRzecza.

Poza wystawianiem sztuk prowadzi program edukacyjny dla młodzieży licealnej przybliżający zjawiska najnowszego teatru.

Poza działalnością artystyczną TrzyRzecze prowadzi także Ośrodek Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych od kilku lat nagłaśniający i zgłaszający organom ścigania przestępstwa z nienawiści na tle rasowym, etnicznym, narodowościowym. Głośną sprawą, którą TrzyRzecze nagłośniło była kwestia umarzania przez białostocką prokuraturę rasistowskich przestępstw, co zakończyło się słynnym stwierdzeniem prokuratora, że "swastyka to azjatycki symbol szczęścia". Po kontroli przeprowadzonej na zlecenie ówczesnego prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta stracił stanowisko szef białostockiej prokuratury. Jednak Zbigniew Ziobro przywrócił "wyklętego" a białostocka prokuratura dokłada starań, by TrzyRzecze zniknęło z powierzchni ziemi. Tej ziemi.

Niekochany przez obecną władzę, atakowany przez ONR i im podobnych, pozbawiony jakichkolwiek dotacji Teatr TrzyRzecze jeszcze działa. Nie wiemy jak długo jeszcze, ale pomimo trudności nie opuściliśmy jeszcze kurtyny ostatecznie.

Zresztą jako współczesny teatr kurtyny nie mamy w ogóle.

Marta Sroka

Absolwentka Akademii Teatralnej w Warszawie, od 5 lat była aktorką Teatru im. Osterwy w Lublinie. Zagrała min. w "Był sobie Polak Polak Polak i diabeł", "Przyjdzie Mordor i nas zje" w reż. Remigiusza Brzyka, "Panny z Wilka" w reż. Mai Komorowskiej, "Sen nocy letniej" w reż. Artura Tyszkiewicza.

Rolę w "Mam tak samo jak ty" dostała z castingu i była to jedna z najlepszych decyzji obsadowych w moim życiu. Utalentowana, emocjonalna, oddająca się roli całą sobą. - Konrad Dulkowski.

Beata Kacprzyk

Absolwentka PWST w Krakowie. Debiutowała w musicalu "Metro", z którym była długo związana. Później wybrała karierę piosenkarki, w latach 90. współtworzyła zespół DeSu, znany z przeboju "Życie cudem jest".

W "Mam tak samo jak ty" gra Paulinę - starszą wersję głównej bohaterki. Śpiewa piosenki w zupełnie innym stylu, niż słodkości, jakie były w repertuarze DeSu. W spektaklu potrafi zarówno lirycznie zinterpretować Radiohead, jak i mocno, rockowo wyryczeć "Co mi panie dasz".

Sebastian Cybulski

Absolwent łódzkiej "filmówki". Jak większość aktorów swojego pokolenia nie ma nigdzie stałego etatu, za to gra min. w Komedii, Polonii, Kamienicy, Teatrze Warsawy i wielu innych. Jego rola w "Rozkładach jazdy" Zelenki w Kamienicy zbiera dobre recenzje. W "Mam tak samo jak ty" co scenę wciela się w inną postać - zaskoczonego abonenta, który nie chce "pakietu promocyjnego na rozmowy w sieci i stacjonarne", chamskiego fotografa traktującego przedmiotowo modelkę, emocjonalnie odległego ojca, czy chłopaka dotkniętego prosto w męskie ego z powodu rozbieranych zdjęć, jakie zrobiła jego dziewczyna.

Konrad Dulkowski

Reżyser, dramatopisarz, dyrektor artystyczny Teatru TrzyRzecze. Przez wiele lat dziennikarz, min. radiowej Trójki, Studia Reportażu i Dokumentu Polskiego Radia, Polska The Times, Przekroju i wielu innych.