IX Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki odbędzie się w dniach 9–14 maja br.

Realizowany w cyklu trzyletnim Konkurs, powołany do życia przez Marię Fołtyn w 1992 roku, jest najważniejszym konkursem wokalnym w Polsce. Należy także do znaczących konkursów na świecie, czego dowodem jest ogromne zainteresowanie nim utalentowanych młodych śpiewaków z kilku kontynentów: do udziału w tegorocznej edycji zgłosiło się 330 wokalistów.

W IX Konkursie weźmie udział 86 śpiewaków z 25 krajów – nierzadko utytułowanych już artystów, laureatów innych, prestiżowych konkursów, zaznaczających coraz wyraźniej swoją obecność na międzynarodowej scenie muzycznej. Co cieszy, Polskę w tym roku reprezentuje bardzo silny skład wybitnie utalentowanych wokalistów.

Konkurs może się poszczycić znakomitą tradycją – ma wśród swych laureatów tak wybitnych przedstawicieli polskiej szkoły wokalnej, jak Aleksandra Kurzak czy Mariusz Kwiecień. Tegoroczna edycja spełnia także dodatkowo rolę preludium do wielkiego jubileuszu 200. rocznicy urodzin Stanisława Moniuszki, która przypadać będzie w roku 2019 – roku również jubileuszowego, X Międzynarodowego Konkursu Wokalnego jego imienia.

Konkurs jako ważne wydarzenie o międzynarodowej randze jest także znakomitą okazją do promocji polskiej literatury wokalnej – od dzieł uznawanych już za klasykę repertuaru po utwory współczesne – a tym samym upowszechniania wiedzy o polskim dziedzictwie, z którego jesteśmy dumni i którym za pośrednictwem Konkursu dzielić się możemy z szerokim gronem artystów i melomanów na całym świecie. W tym roku Konkurs po raz drugi w historii dostępny będzie w transmisji internetowej na żywo na platformie Teatru Wielkiego - Opery Narodowej:

TRANSMISJA ONLINE vod.teatrwielki.pl

JURY

Izabella Kłosińska – sopran, dyrektor ds. obsad Teatru Wielkiego - Opery Narodowej (przewodnicząca jury)

Jerzy Artysz – baryton

Aren Der Hacopian – dyrektor administracji artystycznej Seattle Opera

Peter Mario Katona – dyrektor ds. obsad Royal Opera House - Covent Garden

Gianluca Macheda – dyrektor IMG Artists

Jerzy Marchwiński – pianista, pedagog

Alain Perroux – doradca artystyczny Festival d’Aix-en-Provence

Eytan Pessen – pianista, pedagog

Ewa Podleś – kontralt

Christian Schirm – dyrektor artystyczny Académie de l'Opéra national de Paris

Susanne Schmidt – dyrektor ds. obsad Bregenzer Festspiele

Neil Shicoff – tenor, dyrektor Teatru Michajłowskiego w Petersburgu

Sebastian F. Schwarz – dyrektor generalny Glyndebourne Opera Festival, dyrektor naczelny i artystyczny Kammeroper Wien

Dmitry Vdovin – dyrektor Programu Młodych Talentów Teatru Bolszoj w Moskwie

Jury 9. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki

Izabella Kłosińska – przewodnicząca/chairman

sopran, Casting Director Teatru Wielkiego – Opery Narodowej

Znakomita sopranistka. W dorobku artystycznym posiada blisko 50 głównych ról operowych oraz bogaty repertuar oratoryjno-kantatowy, obejmujący dzieła od baroku po muzykę współczesną. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie, gdzie uzyskała dyplom z wyróżnieniem i nagrodę im. Kazimierza Czekotowskiego. Będąc studentką III roku, zadebiutowała w warszawskim Teatrze Wielkim, a po ukończeniu studiów związała się z nim na stałe.

Kreowała wiodące partie sopranowe w wielu warszawskich przedstawieniach operowych, wśród których są m.in.: tytułowa rola w Madame Butterfly, Mimi i Musetta w Cyganerii i Liu w Turandot, Giorgetta w Płaszczu i rola tytułowa Siostrze Angelice Pucciniego, Tatiana w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego, Roksana w Królu Rogerze Szymanowskiego, Małgorzata w Fauście Gounoda, Micaëla w Carmen Bizeta, Sophie w Kawalerze srebrnej róży Richarda Straussa, Maria w Mazepie Czajkowskiego, Nedda w Pajacach Leoncavalla, Sophie w Wertherze Masseneta, Hanna w Strasznym dworze i Neala w Parii Moniuszki, Antonia w Opowieściach Hoffmanna Offenbacha, Pamina w Czarodziejskim flecie, Donna Elvira w Don Giovannim, Hrabina i Marcelina w Weselu Figara Mozarta, Xenia w Borysie Godunowie Musorgskiego, Ewa w Raju utraconym Pendereckiego, Elvira we Włoszce w Algierze Rossiniego i Freia w Złocie Renu Wagnera. W dorobku posiada także wielkie role Verdiowskie: Amelię w Balu maskowym, Elżbietę w Don Carlosie, Elvirę w Ernanim, Alice w Falstaffie, Leonorę w Mocy przeznaczenia, Desdemonę w Otellu, Marię w Simonie Boccanegra i Violettę w Traviacie. Brała udział w koncertowych wykonaniach takich dzieł, jak: Trojanie Berlioza, Mefistofeles Boita, Debora i Jaele Pizettiego, Litwini Ponchiellego oraz Płaszcz i Siostra Angelica Pucciniego.

Występowała w Amsterdamie, Hanowerze, Dortmundzie, Lipsku, Dreźnie, Berlinie, Hamburgu, Zurychu, Bernie, Operze w Skopje w Macedonii, Londynie, Glasgow, Watykanie, Tallinie, Seulu i Degau (Korea Południowa), Caracas w Wenezueli, São Paulo w Brazylii, Detroit (Michigan Opera Theater), Buffalo, Nowym Jorku oraz w Osace. Śpiewała w Sao Paolo we Włoszech i w Münster w Niemczech. Z powodzeniem wykonuje repertuar koncertowy śpiewając m.in.: Stabat Mater Dvořáka, Szymanowskiego i Pergolesiego, Wielką mszę c-moll Mozarta, Requiem Verdiego, Magnificat Bacha i IX Symfonię Beethovena. Zasłynęła jako wykonawczyni partii sopranowych w dziełach oratoryjnych Góreckiego, Kilara i Pendereckiego.

Współpracuje z licznymi polskimi i europejskimi festiwalami (Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans, Festiwal w Maastricht, Festiwal Muzyki Współczesnej w Alicante i in.). Ma w dorobku wiele nagrań płytowych oraz dla radia i telewizji. W 1999 roku otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia w dziedzinie muzyki wokalnej, w 2000 roku — Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za najlepszą rolę operową sezonu 1999/2000. Została odznaczona Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Prowadzi działalność pedagogiczną na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej pełni funkcję dyrektora ds. obsad, jest też pedagogiem śpiewu w Akademii Operowej.

Jerzy Artysz

Baryton

Edukację muzyczną rozpoczął od nauki gry na skrzypcach. Dyplom z odznaczeniem uzyskał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie śpiewu Marii Halfterowej, studia wokalne kontynuował w Mediolanie u Marii Carbone. Jest laureatem międzynarodowych konkursów wokalnych w Moskwie (1957), ‘s-Hertogenbosch (1958), Tuluzie (1959) i Genewie (1960). W latach 1958-1963 współpracował z Teatrem Wielkim w Łodzi, gdzie zadebiutował w Halce Stanisława Moniuszki w reżyserii Kazimierza Dejmka. W roku 1964 podjął trwającą do roku 1990 współpracę z Teatrem Wielkim w Warszawie. Związany z Warszawską Operą Kameralną od samych początków jej istnienia. Profesor, wykładowca Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1990-1994 dyrektor artystyczny Escola d’Opera w Barcelonie. Juror konkursów wokalnych w Barcelonie, Busseto, Genewie, Tuluzie, jak również Międzynarodowego Konkursu Wokalnego im. Stanisława Moniuszki w Warszawie (w 1994 roku przewodniczący jury). Ma w swoim repertuarze operowym najważniejsze partie barytonowe począwszy od utworów barokowych aż po repertuar współczesny. Wybitny interpretator pieśni i muzyki oratoryjnej. Laureat nagrody Związku Kompozytorów Polskich za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wykonawstwa i propagowania polskiej muzyki współczesnej, a także nagrody„ Arion” Związku Artystów Scen Polskich. Za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności pedagogicznej odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Medalem Gloria Artis.

Aren Der Hacopian

Dyrektor administracji artystycznej Seattle Opera

Aren der Hacopian rozpoczął pracę w Seattle Opera pod koniec 2007 roku, jako kierownik Programu Młodych Talentów. Następnie został dyrektorem tego programu, łącząc to z obowiązkami administratora artystycznego. W 2013 roku objął stanowisko dyrektora administracji artystycznej teatru.

Der Hacopian przybył do Stanów Zjednoczonych w 1988 roku, ukończył muzyczne studia licencjackie na Uniwersytecie Stanu Kalifornia w Los Angeles i jako baryton zdobył stopień magistra muzyki na Uniwersytecie Kalifornijskim (UCLA).

Podczas swoich studiów muzycznych jego rosnące zainteresowanie zarządzaniem w sztuce, doprowadziło go do Los Angeles Opera, w której rozpoczął pracę w 2006 roku, pomagając stworzyć nowy Program Młodych Talentów. Rok później, Der Hacopian przeniósł się do Seattle Opera.

Peter Mario Katona

Dyrektor ds. obsad Royal Opera House Covent Garden

Urodził się w Berlinie. Jego rodzice byli śpiewakami operowymi, matka Marianne Warneyer, niegdyś czołowa sopranistka Opery Stuttgarckiej, ojciec, urodzony na Węgrzech Julius Katona, studiował w Rzymie i Wiedniu, potem występował na wielu niemieckich scenach operowych, głównie w Hamburgu i Berlinie.

Katona uczył się gry na fortepianie i śpiewu, a następnie studiował muzykę i literaturę niemiecką na Uniwersytecie w Berlinie Zachodnim. Początkowo był krytykiem specjalizującym się w recenzjach oper i nagrań muzyki poważnej, pisał m.in. dla czasopism „Fono Forum” i „Opernwelt”.

W 1968 roku dyrektor muzyczny Opery Frankfurckiej, Christoph von Dohnányi, zaproponował mu, by został jego asystentem odpowiedzialnym za administrację artystyczną. Gdy w 1977 roku Dohnányi przeniósł się do Hamburskiej Opery Państwowej, Katona dołączył do niego jako kierownik ds. artystycznych, planowania i obsad, pozostając na tym stanowisku do końca sezonu 1982/83.

W 1983 roku został administratorem artystycznym The Royal Opera i od tego czasu odpowiada za planowanie i obsadę wszystkich przedstawień tego teatru, współpracując ściśle z dyrektorami muzycznymi zespołu, najpierw z Sir Colinem Davisem, od 1987 roku z Bernardem Haitinkiem, a od sezonu 2002/03 z Antoniem Pappano.

Gianluca Macheda

Dyrektor IMG Artists

We wczesnej młodości pisał recenzje o wydarzeniach lirycznych i symfonicznych dla czasopisma „La Gazzetta del Sud”. Był zewnętrznym konsultantem Teatro Cilea w Reggio Calabria, przez krótki czas pracował także dla Columbia Artists w Nowym Jorku. Następnie działał zawodowo w Nowym Jorku i Paryżu, by w końcu założyć własne przedstawicielstwo IMG Artists w Lukce, którego jest dyrektorem.

Prof. Jerzy Marchwiński

Pianista

Jerzy Marchwiński ukończył studia muzyczne w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u prof. Marii Wiłkomirskiej (klasa fortepianu) i u prof. Kiejstuta Bacewicza (kameralistyka). Sztukę swą doskonalił w Salzburgu i Taorminie (u Carlo Zecchi’ego). Do niedawna prowadził intensywną działalność koncertową, głównie w zakresie kameralistyki fortepianowej. Jego partnerami byli m.in. Konstanty Andrzej Kulka, Rita Streich, Teresa Żylis-Gara, Régine Crespin, Andrzej Hiolski, Stefan Kamasa, Maureen Forrester i żona, Ewa Podleś. Jako pianista partnerujący uczestnikom był angażowany przez szereg międzynarodowych konkursów muzycznych (np. Monachium, Tuluza, Rio de Janeiro).

Działalność koncertową łączył z prowadzoną do dziś aktywnością pedagogiczną. Jest profesorem zwyczajnym. Był założycielem i przez wiele lat kierownikiem Katedry Kameralistyki Fortepianowej Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Wykładał również w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Główną ideą jego działalności pedagogicznej jest partnerstwo w muzyce. Tej tematyce poświęcił trzy książki: „O partnerstwie w muzyce” (wyd. Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina w Warszawie, 2001), „Partnerstwo w muzyce” (wyd. PWM, 2010), „Kameralistyka fortepianowa” (wyd. Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie, 2014) oraz szereg artykułów i esejów w „Ruchu Muzycznym”.

Nagrał ponad 25 płyt. Za nagranie wszystkich utworów Karola Szymanowskiego na skrzypce i fortepian otrzymał razem z Konstantym Andrzejem Kulką, wieloletnim partnerem artystycznym, Nagrodę I Stopnia Polskiego Radia. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, laureat Nagrody I Stopnia Ministra Kultury i Sztuki za całokształt działalności artystycznej, uhonorowany z rąk Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta za całokształt działalności artystycznej.

Alain Perroux

Doradca artystyczny, Festival d’Aix-en-Provence, France

Studiował literaturę na Uniwersytecie Genewskim (język niemiecki oraz muzykologię), dyrygenturę chóralną (u Michela Corboza) oraz śpiew w Konserwatorium Genewskim. Przez osiem lat gromadził doświadczenie w dziennikarstwie muzycznym (w „Journal de Genève, Le Temps” oraz „L’Avant-Scène Opéra”). Od 2001 do 2009 piastował stanowisko dramaturga w Grand Théâtre de Genève.

Aktualnie jest doradcą artystycznym i dramaturgiem Festival d’Aix-en-Provence we Francji, gdzie odpowiada za nabór, we współpracy z Dyrektorem Naczelnym Bernardem Foccroullem.

W roku 1998 stworzył wersję Peer Gynta Ibsena i Griega na aktorów i śpiewaków dla Orchestre de la Suisse Romande, której nagranie pod szyldem Aeon/Harmonia Mundi otrzymało wiele nagród (w tym „Diapason d’or” roku oraz „Choc du monde de la musique”) i w związku z którą był odpowiedzialny za wystawienie ich dialogów w trzech językach. W roku 2000 opublikował L’Opéra, mode d’emploi (Ed. Premières Loges) w dodatku do biografii Franka Martina i Franza Schrekera (Ed. Papillon). W ostatnich latach był redaktorem naczelnym kilku zbiorów książek. Wypuścił również La Comédie musicale, mode d’emploi (opublikowaną przez Premières Loges). Równolegle reżyserował spektakl Opéra de Poche w Genewie z niezależnym zespołem operowym występującym w różnych miastach na terenie Szwajcarii i z którym wystawiał jako impresario i reżyser: Impressions de Pelléas de Debussy w 2004 i 2011, La Calisto Cavalliego w 2006 i Sweeney Todd Sondheima w 2008 i 2009. Stworzył libretto do opery skomponowanej przez Xaviera Dayera, zatytułowanej Contes de la lune vague après la pluie mającej swoją światową premierę w Rouen (Francja) w marcu 2015 roku.

Eytan Pessen

Pianista, pedagog śpiewu

Muzyk i pedagog pochodzenia niemiecko-izraelskiego. Urodził się w Izraelu. Studiował na Uniwersytecie w Tel Awiwie, w Curtis Institute of Music w Filadelfii oraz w nowojorskiej Juilliard School. Pracował jako korepetytor i pianista dla Programu Kształcenia Młodych Talentów w Metropolitan Opera. Współpracował jako pianista, coach i kameralista, m.in. w Filharmonii Berlińskiej, Wigmore Hall, podczas Rheingau Festival, Miskolc Festival, Festiwalu Rossiniowskiego w Bad Wildbad, gościł też w Staatstheater Darmstadt, Oper Frankfurt, Oper Stuttgart i drezdeńskiej Semperoper. Koncerty z jego udziałem transmitowane były przez Radio NDR oraz Deutschland Radio Berlin.

Jest cenionym nauczycielem zarówno śpiewaków operowych, jak i pianistów, aktualnie pracując co miesiąc w Akademii Operowej Teatru Wielkiego – Opery Narodowej. Współpracuje również z takimi instytucjami i organizacjami jak: Oper Frankfurt, Theaterakademie München, Zürich opera, Mikhailovsky theatre, Scuola d’Opera w Bolonii, Staatstheater Stuttgart, Semperoper Dresden, Meistersinger Akademie w Neumarkt, Israeli Opera, San Francisco Opera, Richard Tucker foundation, North Carolina University oraz kurs wokalny wrocławskiej Akademii Muzycznej w Dusznikach Zdrój.

Był konsultantem artystycznym w Teatro Massimo w Palermo i Teatro San Carlo Napoli. Wcześniej pełnił funkcję dyrektora Semperoper Dresden, dyrektora ds. obsad w Operze w Stuttgarcie, był też doradcą artystycznego projektu Ruhr2010, prezentującego region Zagłębia Ruhry jako kulturalną stolicę Europy.

Ewa Podleś

Kontralt

Dzięki charakterystycznej barwie głosu o ogromnej skali i biegłości, Ewa Podleś jest powszechnie uważana za najbardziej autentyczny kontralt generacji („Opéra International”, „Orpheus”, „Gramophone”, „The New York Times”, „The San Francisco Examiner”, „The Washington Post”, „Opera News”, „The Financial Times”).

Posiadane możliwości głosowe pozwalają artystce na wykonywanie repertuaru od baroku do współczesności, na najbardziej prestiżowych scenach operowych i estradach koncertowych świata, takich jak: La Scala, MET, Covent Garden, le Châtelet, Deutsche Oper, Teatro Liceo, Teatro Real, Carnegie Hall, Lincoln Center, London’s Wigmore Hall, Théâtre des Champs Elysées, Filharmonia Narodowa.

Przykładowo, sezony 2009-2011 w biografii Ewy Podleś to m.in. występy w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie (Klitemnestra w Elektrze R. Straussa), MET (La Cieca w Giocondzie Ponchiellego), San Francisco Opera (Księżna w Siostrze Angelice Pucciniego), Operze w Bostonie (rola tytułowa w Tankredzie Rossiniego), Operze w Bilbao (Mrs. Quickly w Falstaffie Verdiego), Teatro Liceo w Barcelonie (Hrabina w Damie pikowej Czajkowskiego), RAI w Turynie (Dziecko i czary Ravela), Teatrze Wielkim w Poznaniu (Azucena w Trubadurze Verdiego), Operze w Nicei (Klitemnestra w Elektrze Straussa), Opéra Comique w Paryżu i Covent Garden w Londynie (Madame de la Haltière w Cendrillon Masseneta), Wigmore Hall w Londynie (recital z Garrickiem Ohlssonem), festiwale Pesaro, San Sebastian i Schleswig-Holstein. To również kolejne płyty CD wydane przez DUX i Deutsche Grammophon oraz poświęcone artystce obszerne artykuły, omówienia i wywiady w prasie światowej i czołowych pismach muzycznych, a także ekspozycja w Musée d’Art Moderne et Contemporain w Genewie olejnego obrazu pędzla Niny Childres, przedstawiającego śpiewaczkę w roli Rinalda w inscenizacji MET z 1984 r.

Artystka otrzymała prestiżowe nagrody i wyróżnienia: Dora Marvor Moore za główną rolę w operze Händla Juliusz Cezar w Toronto; Nagrodę im. Andrzeja Hiolskiego za tytułową rolę w Tankredzie Rossiniego w Teatrze Wielkim w Warszawie; Złote Berło za całokształt działalności artystycznej; Złotą odznakę „Gloria Artis”; Nagrodę Fundacji Kościuszkowskiej 2005 za wybitne zasługi dla krzewienia kultury polskiej i amerykańskiej; Medal Zasługi za krzewienie kultury rosyjskiej przyznany przez prezydenta Władimira Putina. W roku 2004 Ewa Podleś została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ewa Podleś dokonała licznych nagrań płytowych, którym przyznano szereg znaczących nagród i wyróżnień:

Nagroda amerykańskich krytyków muzycznych „The Performance Today Awards 1997” za znaczący wkład do muzyki klasycznej w Ameryce — Rossini Arias, Ewa Podleś (NAXOS) Płyta Roku 1996 Magazynu Płytowego i Radiowego STUDIO — Rossini Arie dla kontraltu, Ewa Podleś (NAXOS)

Palmarès des Palmarès, Nouvelle Academie du Disque, 1994 — Mélodies Russes Ewa Podleś (FORLANE)

Grand Prix du Disque „Orphée d’Or” 1989 — Ewa Podleś, Airs Célèbres (FORLANE)

Preis der Deutschen Schallplatten Kritik 1996 — Ewa Podleś, Tancredi (NAXOS)

Diapason d’Or 1998 — Ewa Podleś, Gluck Armide, Händel Ariodante (DGG Archiv)

Grand Prix de l’Académie Française du Disque 2000 — Ewa Podleś, Chopin, Pieśni (FORLANE)

Fryderyk 1999 — Ewa Podleś – Rossini Gala (DUX)

Fryderyk 2003 — Ewa Podleś & Garrick Ohlsson (DUX)

Fryderyk 2009 — Ewa Podleś & Łukasz Borowicz (DUX).

Grupa prestiżowych międzynarodowych krytyków muzycznych Classic FM Magazine zaliczyła Ewę Podleś do 10 najlepszych głosów mezzosopranowych pierwszej dekady XXI wieku, a Operaarts.com do ekskluzywnego grona 100 operowych legend ostatniego półwiecza. Międzynarodowe Stowarzyszenie Hodowców Irysów z siedzibą w Nowym Jorku nadało w roku 2002 nazwę „Ewa Podleś” specjalnie na jej cześć wyhodowanej odmianie.

Ewa Podleś jest rodowitą warszawianką. Studia wokalne odbyła w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u prof. Aliny Bolechowskiej. Jest laureatką wielu międzynarodowych konkursów, m.in. Konkursu im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie. Będąc niewątpliwie „obywatelką świata”, nieprzerwanie współpracuje jako solistka z Teatrem Wielkim - Operą Narodową i występuje w wielu ośrodkach muzycznych w Polsce. Na stałe mieszka w Warszawie.

Christian Schirm

Dyrektor artystyczny Académie Lyrique w Paryskiej Operze Narodowej

Po studiach w dziedzinie literatury i nauk politycznych Christian Schirm był zatrudniony przez Akademię Dyplomatyczną w Wiedniu, odpowiadając za naukę języka francuskiego od 1982 do 1987 roku. W tym samym czasie pracował w redakcji austriackiej stacji radiowej (ORF-Wien). W 1987 roku otrzymał stanowisko zastępcy dyrektora w Grand Théâtre de Dijon, a w grudniu 1988 został współpracownikiem Huguesa Galla w Grand Théâtre w Genewie. Christian Schirm rozpoczął pracę w Paryskiej Operze Narodowej, w której pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. dramaturgii, i Palais Garnier do lipca 2004 roku. Następnie został wyznaczony przez Gerarda Mortiera do kierowania Atelier Lyrique w Opéra national de Paris, a we wrześniu 2015 został powołany przez Stéphane’a Lissnera na stanowisko dyrektora artystycznego Académie de l’Opéra National de Paris. Odznaczenia: Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres, Chevalier dans l’Ordre National du Mérite oraz Chevalier dans l’Ordre de la Légion d’Honneur.

Susanne Schmidt

Szef castingu Bregenzer Festspiele

Susanne Schmidt jest szefem castingu oraz biura artystycznego w Bregenz Festival od 2006 roku. Wcześniej wykonywała podobne obowiązki w Teatro la Fenice w Wenecji, do której trafiła z przemysłu fonograficznego, pracując w działach artystycznych i programowych takich wytwórni jak BMG Classics, czy Sony Classical w Nowym Jorku, Hamburgu, Monachium i Londynie.

Neil Shicoff

Tenor, pedagog śpiewu, dyrektor Teatru Michajłowskiego w Petersburgu

Neil Shicoff jest jednym z najpopularniejszych tenorów naszych czasów. Urodził się w Brooklynie i studiował w Joulliard School of Music, uczył się także u swojego ojca, słynnego kantora Sidneya Shicoffa. Występował w najważniejszych teatrach operowych świata, w tym m.in. w: Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Opéra Garnier i Opéra Bastille w Paryżu, Staatsoper w Wiedniu, Royal Opera House Covent Garden w Londynie, Teatro alla Scala w Mediolanie, Deutsche Oper w Berlinie, Staatsoper w Hamburgu, Bayerishe Staatsoper w Monachium, San Francisco Opera, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Lyric Opera w Chicago, Teatro Colon w Buenos Aires, Suntory Hall w Tokio.

Jego działalność koncertowa obejmuje występy z takimi orkiestrami i dyrygentami, jak: Filharmonicy Berlińscy i Claudio Abbado, Boston Symphony Orchestra i Seiji Ozawa, Israel Philharmonic Orchestra i Leonard Bernstein. Współpracował z uznanymi dyrygentami, takimi jak m.in.: James Levine, Carlos Kleiber, Riccardo Muti, Riccardo Chailly, Giuseppe Sinopoli, Antonio Pappano, Sir Charles Mackerras, Semyon Bychkov, James Conlon, Charles Dutoit, Kent Nagano, Michael Tilson Thomas, Carlo Rizzi, Donald Runnicles, Sylvain Cambreling.

Neil Shicoff znany jest z głębokich i żarliwych kreacji w wybitnych spektaklach m.in. Franca Zeffirellego, Jean-Pierre’a Ponnelle, Elijaha Moshinsky’ego, Götza Friedricha, Roberta Carsena, Jürgena Flimma, Andreia Serbana, Pier Luigi Pizziego, Wernera Schrötera, Liny Wertmüller i Harolda Prince’a.

W ostatnich latach wystąpił w następujących spektaklach: Żydówka Halévy’ego, Carmen Bizeta i Luiza Miller Verdiego w Metropolitan Opera; Manon Lescaut Pucciniego, Romeo i Julia Gounoda, Ernani Verdiego, Peter Grimes i Billy Budd Brittena, Idomeneo Mozarta w wiedeńskiej Staatsoper; Opowieści Hoffmanna Offenbacha i Tosca w Teatro alla Scala, na festiwalu w Salzburgu i w paryskiej Opéra Bastille, a także w Trubadurze Verdiego, Carmen Bizeta oraz Tosce w Lyric Opera w Chicago. W sezonie 2013/14 zadebiutował w dwóch głównych teatrach operowych w Wiedniu, w rolach: Cania w Pajacach Leoncavalla w Staatsoper oraz Calafa w Turandot w Volksoper. W sezonie 2014/15 powrócił również w Żydówce w Staatsoper; koncertował w Izraelu, Rosji i Niemczech. W maju 2015 roku odbył się koncert galowy z okazji 40-lecia jego działalności artystycznej. Dla uczczenia tego jubileuszu wydawnictwo Parthas opublikowało biografię artysty pt. Meine Dämonen umarmend. W swoim dorobku ma wiele nagrań, w tym również DVD z rejestracją pełnych spektakli Cyganerii Pucciniego, Traviaty Verdiego, Opowieści Hoffmanna Offenbacha i Żydówki Halévy’ego.

Wśród wielu odznaczeń, którymi został wyróżniony, można wymienić: tytuł Kawalera Orderu Sztuki i Literatury (Francja), tytuły Ehrenmitglied oraz Kammersänger nadane przez wiedeńską Staatsoper. W 2011 roku otrzymał najwyższe rosyjskie odznaczenie za działalność związaną ze śpiewaniem i aktorstwem, Złotą Maskę, za kreację Eleazara w Żydówce.

Od kilku lat z powodzeniem prowadzi działalność pedagogiczną, dzieląc się swoim talentem i wiedzą z młodym pokoleniem śpiewaków. Regularnie prowadzi warsztaty w ramach programu Merola w Operze w San Francisco Opera, a także m.in. w Teatrze Bolszoj w Moskwie, Teatrze Michajłowskim w Petersburgu, w Canadian Opera Company w Toronto, w drezdeńskiej Semper Oper, w Operze w Oslo, w Operze w Santa Fe.

W grudniu 2013 poprowadził w Nowym Jorku intensywne trzytygodniowe warsztaty pod nazwą „Tenors! Tenors! Tenors!”, których sponsorem była Richard Tucker Music Foundation. Wydarzenie zostało powtórzone rok później, po czym zapadła decyzja, że będzie się odbywać co roku. W maju 2015 prowadził warsztaty w Central Conservatory w Pekinie, gdzie został profesorem gościnnym. Ponadto był jurorem w Richard Tucker Foundation oraz na konkursach Grand Prix de L’Opera w Bukareszcie, Marcello Viotti Competition, a także Cardiff Singer of the Year Competition (edycja 2013).

Od września 2015 roku pracuje jako Dyrektor Opery w Teatrze Michajłowskim w Petersburgu.

Sebastian F. Schwarz

Dyrektor generalny Glyndebourne Opera Festival

Dyrektor naczelny i artystyczny Kammeroper Wien

Urodził się w 1974 roku w Niemczech. Studiował śpiew w Berlinie i Wenecji, muzykologię w Berlinie oraz zarządzanie teatrem w Wenecji. Występował w najważniejszych salach koncertowych Europy.

Pracował jako konsultant i korepetytor językowy przy produkcjach niemiecko-, angielsko- i włoskojęzycznych w weneckim Teatro La Fenice, oraz jako impresario w Mediolanie i Wenecji. Przez szereg lat był wykładowcą uniwersyteckim w dziedzinie historii muzyki i historii Wenecji. Ma za sobą również doświadczenie w pracy na stanowisku managerskim w Wexford Festival Opera w Irlandii oraz jako asystent reżysera oper w hamburskiej Staatsoper.

W latach 2008-2016, przez dziewięć sezonów, był dyrektorem ds. obsad i administracji artystycznej w wiedeńskim Theater an der Wien, a od 2010 roku dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Konkursu Wokalnego Opery Barokowej Pietro Antonio Cesti w Innsbrucku, ktorego był wspołtworcą. Pełni także funkcję dyrektora generalnego i artystycznego Wiedeńskiej Opery Kameralnej, od 2012 roku połączonej z Theater an der Wien. Dla obu instytucji stworzył międzynarodowy zespoł śpiewakow.

Ponadto jest niezależnym doradcą rożnych instytucji kulturalnych i festiwali w zakresie programow i obsad.

Ceniony specjalista w zakresie śpiewu, regularnie zapraszany do jury międzynarodowych konkursow wokalnych, są to m.in.: Konkurs im. Renaty Tebaldi (szefuje jury sekcji muzyki barokowej) w San Marino, Konkurs im. Galiny Wiszniewskiej (wiceprzewodniczący jury) w Moskwie, Konkurs Iris Adami Corradetti w Padwie, Voci Verdiane w Busseto, Konkurs Giambattista Velluti w Dolo, Konkurs Hilde Zadek w Wiedniu, Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki w Warszawie i Bundeswettbewerb Gesang w Niemczech. Regularnie prowadzi kursy mistrzowskie dla instytucji muzycznych w całej Europie, a także poza nią.

W roku akademickim 2015/16 jest wykładowcą Universitat fur Musik und darstellende Kunst w Wiedniu.

Od 2016 roku pełni funkcję dyrektora generalnego Glyndebourne Opera Festival. Zapalony lingwista i hodowca pszczoł, podtrzymuje austriacką tradycję cukierniczą przekazaną mu przez babkę – Wiedenkę i mistrzynię słynnych Apfel- i Topfenstrudel. W młodości trenował wioślarstwo, obecnie (z braku odpowiednich akwenow) chętnie uprawia turystykę pieszą i narciarską oraz narciarstwo biegowe i alpejskie. Mieszka w Wenecji i Wiedniu; spędza też czas w posiadłości u podnoża Schneebergu w Alpach Wschodnich, gdzie ma pasiekę, w ktorej zamieszkuje ok. 60.000 pszczoł.

Dmitry Vdovin

Dyrektor Programu Młodych Talentów Teatru Bolszoj w Moskwie, pedagog śpiewu

Zastępca dyrektora moskiewskiego Teatru Bolszoj, jest też twórcą i od 2009 roku dyrektorem artystycznym Programu Kształcenia Młodych Talentów w tej instytucji. Miał pod swoją opieką wielu zwycięzców międzynarodowych konkursów i solistów renomowanych teatrów operowych. Regularnie zasiada w jury takich konkursów, jak: Międzynarodowy Konkurs im. Piotra Czajkowskiego, Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Glinki czy konkurs Bella Voce. W roku 1992 Dmitry Vdovin został dyrektorem artystycznym Moskiewskiego Centrum Muzyki i Teatru — agencji artystycznej, koordynującej współpracę pomiędzy rosyjskimi i zagranicznymi zespołami operowymi i organizatorami koncertów. W roku 2000 objął także funkcję dyrektora artystycznego Moskiewskiej Międzynarodowej Szkoły Sztuki Wokalnej. Dimitry Vdovin studiował w Moskiewskim Instytucie Sztuki Teatralnej (obecnej Rosyjskiej Akademii Teatralnej), ukończył także studia podyplomowe z zakresu krytyki operowej. Swoje umiejętności jako pedagog śpiewu doskonalił w European Centre for Opera and Vocal Art (ECOV) w Brukseli. Uczył śpiewu w Akademii Muzycznej im. Gnesiny (był szefem wydziału wokalnego w latach 2000-2005) oraz w Państwowej Akademii Śpiewu Chóralnego im. Swesznikowa. Prowadził kursy mistrzowski w Rosji, U.S.A., Belgii i Meksyku.

HARMONOGRAM

I etap przesłuchania z fortepianem (Sale Redutowe):

9 maja

godz. 10:00 – 11:45

godz. 12:15 – 14:00

godz. 17:00 – 18:45

godz. 19:15 – 21:00

10 maja

godz. 10:00 – 11:45

godz. 12:15 – 14:00

godz. 17:00 – 18:45

godz. 19:15 – 20:00

II etap przesłuchania z fortepianem (Sale Redutowe):

11 maja

godz. 11:00 –14:00

godz. 17:00 - 20:00

12 maja

godz. 11:00 –14:00

godz. 17:00 – 20:00

14 maja godz. 18:00 – Finał z towarzyszeniem orkiestry Teatru Wielkiego - Opery Narodowej pod dyrekcją Andriya Yurkevycha oraz Gala wręczenia nagród (Sala im. Stanisława Moniuszki)

Darmowe wejściówki na I i II etap Konkursu dostępne są w kasach teatru. Bilety na finał i galę wręczenia nagród można nabywać w kasach teatru lub na stronie: teatrwielki.pl

WYSTAWA TOWARZYSZĄCA

LEGENDARNE GŁOSY – Polskie gwiazdy światowej wokalistyki przełomu XIX i XX wieku Wystawa czynna w dniach 9–15 maja 2016, Sale Redutowe, wstęp wolny

Tegoroczna edycja została objęta honorowym patronatem Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Piotra Glińskiego.