Pierwsza w Polsce wystawa prac Claudii Reinhardt – niemieckiej artystki, którą otworzy sama autorka już 13 maja! Małopolski Ogród Sztuki zaprasza wszystkich na ten niezwykły wieczór.

Małopolski Ogród Sztuki, ul. Rajska 12

Wystawa czynna w okresie: 13 maja – 14 czerwca 2016 r.

Wstęp na wystawę wolny, od wtorku do niedzieli w godzinach 12.00-19.00

Wystawa Claudii Reinhardt  to prezentacja części twórczości tej artystki zajmującej się fotografią, filmem, a ostatnio również  pracującej techniką rysunku. Reinhardt pracuje najczęściej tworząc całe serie tematyczne, bardzo pracochłonne i o dużym stopniu komplikacji, co uwidacznia się w wysokiej jakości  jej realizacji.  Krakowska wystawa koncentruje się na najważniejszych tematach twórczości  Claudii Reinhardt takich jak  poszukiwanie przez  kobiety-artystki własnej tożsamości, zakończone często, wobec  braku społecznej akceptacji, chorobą psychiczną czy śmiercią (m.in Sylvia Plath, Sarah Kane, Camille Claudel, seria „Killing Me Softly” czy najnowsza seria rysunków).

Kolejnym ważnym tematem jej prac jest dojrzewanie i dorosłość. Odkrywanie okresu dzieciństwa i małomiasteczkowej prowincji nie jako idylli, obiektu nostalgicznej tęsknoty, lecz okresu w żuciu, na który z perspektywy czasu, patrzy się jako na doświadczenie często bardzo bolesne.

Prace Reinhardt charakteryzuje teatralizacja, wyrafinowana estetyka, unikanie dekoracyjności, bezwzględność i radykalizm spojrzenia.

Claudia Reinhardt jest niemiecką artystką zajmująca się fotografią i wideo. Urodziła się w Viernheim. Studiowała filozofię i historię literatury w Heidelbergu. Publikowała swoje prace w pismach takich jak „Szene”, „Tempo”, „ID-London” W latach 1988-94 studiowała fotografię na Akademii Sztuki w Hamburgu,gdzie była uczennicą Bernharda Johannesa Blume, jednego z najbardziej cenionych niemieckich artystów-fotografów. Claudia Reinhardt była jedną z założycielek pisma „Neid”, które zajmowało się sztuką w kontekście życia społecznego, politycznego, wpływem ekonomii na życie artystyczne, kwestią płci, wolności i feminizmu. Do najbardziej jej znanych prac należą serie „Killing Me Softly”, „Tomb Of Love” („Liebespaare”), „No Place Like Home” („Heimat”), cykl wideo „Liebesmüh”.

„Liebespaare” jest cyklem fotograficznym konfrontującym nas z dziesięcioma przypadkami śmierci nie pojedynczego człowieka, lecz par czy rodzin, które z różnych powodów zdecydowały się na tak radykalny krok jakim jest samobójstwo. Są to znane historyczne postaci, jak poeta Heinrich von Kleist i jego ukochana Henrietta Vogel, których związek i wspólna śmierć do dziś budzi emocje i uchodzi za przykład tragicznej, romantycznej miłości. Małżeństwo Stefan i Lotta Zweig zmuszone, ze względu na pochodzenie do opuszczenia nazistowskich Niemiec i życia na emigracji. Rodzina Klepper, niemiecko-żydowska para nie potrafiąca dłużej znieść ciągłego poczucia zagrożenia i lęku. Podobne okoliczności towarzyszyły śmierci rodziny Gotschallk. Oboje byli aktorami i zakaz wykonywania zawodu, obawa przed tym, co przyniesie przyszłość wpłynęły niewątpliwie na ich decyzję. Lavinia Schulz i Walter Holdt, artyści egzystujący w nędzy i zapomnieniu. Monika i Michaela Stahl nie mogący się pogodzić z beznadziejnością egzystencji na skraju ubóstwa, spowodowanego długoletnim bezrobociem. Bernard i Geogette Cazes, latami walczący o prawo do eutanazji. Andre i Dorine Gorz w obliczu śmiertelnej choroby jednego z małżonków decydujący się na wspólne odejście. Również nieuleczalna choroba mogła być powodem wspólnej śmierci Cynthii Jefferies i Arthura Koestlera. Petra Kelly i Gert Bastian niezwykle silnie związana ze sobą para angażująca się w latach mocno w politycznie i społecznie. To osoby pojawiające się na zainscenizowanych obrazach. Jeśli w serii „Killing My Siftly” często brak bliskości, uczucia był powodem dramatycznych decyzji to tutaj mamy do czynienia z nadmiarem, z poczuciem nierozerwalności więzów międzyludzkich.

„Liebesmüh” /”Lovers labour” to cykl pięciu form wideo. Bohaterkami są kobiece postaci literatury końca XIX wieku. Niezwykle znaczący pozostaje fakt, że autorzy wykorzystanych, „cytowanych” klasycznych już dzieł, to bez wyjątku mężczyźni. To oni stworzyli Annę („Anna Karenina”, Tołstoj), Norę ( „Dom lalki”, Ibsen) ,Effi („Effi Briest”, Fontane),, Nanę („Nana”, Zola) i Emmę („Pani Bovary”, Flaubert). To z ich perspektywy przyzwyczailiśmy się na nie patrzeć. Claudia Reinhardt próbuje tę perspektywę zmienić, obdarza postaci fizycznością, uwalnia je, pozwala im działać.