5 marca nastąpi premiera "Pana Tadeusza" w Teatrze Osterwy w Lublinie.

Na scenie pojawia się grupa pielgrzymów niosących biblię polskości – Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. Uczestnicy pielgrzymki po kolei czytają fragmenty epopei i wcielają się na naszych oczach w postacie z książki. Mikołaj Grabowski odchodzi od obrazu szlacheckiego dworku, żeby zwrócić uwagę widzów na kwestię zbiorowego wyobrażenia Ojczyzny przez Polaków. W spektaklu nostalgia i ironia mieszają się ze sobą, przedstawiając Pana Tadeusza nie tylko jako historię szlachecką, ale również, a może przede wszystkim, opowieść o nas samych.

Reżyser Mikołaj Grabowski (foto.: Bartek Warzecha) o spektaklu:

W Panu Tadeuszu jest wiele narracji poetyckich, wiele tonów, tematów. Mamy tu wątki polityczne i społeczne, Polskę w niewoli, nadzieję na jej wyzwolenie przez Napoleona, opisane zaścianki szlacheckie, spory sąsiedzkie... Ale myślę, że to co najcenniejsze – to warstwa obrzędowa tego poematu. Mówi się, że Pan Tadeusz ma w sobie kod polskości. Jeśli tak jest, to jest on ukryty właśnie w obrzędowości. Ileż tam jest tych codziennych ceremonii, tej celebracji! Stąd może wrażenie, że nie jest to epopeja stawiająca Polskę i Polaków na piedestale. Wręcz przeciwnie, to dzieło szalenie bliskie, znane jak gdyby z domu, oparte na systemie, który tkwi w nas głęboko, opowiadające o sprawach, z którymi się spotykaliśmy u rodziców i dziadków, o obrządkach z których zbudowane jest całe nasze życie, które powtarzamy raz z chęcią, raz z niechęcią, do których jesteśmy przymuszani, i które kochamy, choć często nie zdajemy sobie z tego wszystkiego sprawy. Wspólnotę, o której opowiada Pan Tadeusz, spajają zarówno obrzędy wzniosłe, jak i przyziemne, wielkie idee i małostkowość, polityka i religijność, ale i chęć zemsty, namiętność, miłość. Polskość stworzona jest z rzeczy pięknych i okropnych, jak gdyby cechą wspólną naszego polskiego bytowania była dwoistość. Mickiewicz akceptował ten stan, w sposób subtelny i z lekką ironią, dotykał tej dwuznaczności, wręcz bawił się nią. To brzmi bardzo współcześnie, bo do dzisiaj w nas wszystkich, niezależnie od wieku, jest trochę nowego, trochę starego. Dlatego tego naszego Pana Tadeusza opowiadamy niekoniecznie w szlacheckim kostiumie.

W spektaklu występuje zespół muzyczny w składzie: Paweł Drabarz, Mariusz Pysz, Stanisław Siedlaczek, Emilia Siepkowska i Izabela Zagórska.

MIKOŁAJ GRABOWSKI adaptacja i reżyseria, ruch sceniczny

TADEUSZ NYCZEK adaptacja

JACEK UKLEJA scenografia i kostiumy

ZYGMUNT KONIECZNY muzyka

IZABELA URBAN kierownictwo muzyczne i przygotowanie wokalne

MIECZYSŁAW MEJZA opracowanie instrumentacji

IZABELA ZAGÓRSKA przygotowanie orkiestry

MICHAŁ GRABOWSKI reżyseria światła

MAŁGORZATA DANIŁOW nagrania wokalne

BOGDAN DŁUGOSZ realizacja nagrań

OBSADA

PAN TADEUSZ Daniel Dobosz

ZOSIA Halszka Lehman

TELIMENA Marta Ledwoń

HRABIA Krzysztof Olchawa

SĘDZIA Artur Kocięcki

KSIĄDZ ROBAK Jarosław Tomica

WOJSKI Janusz Łagodziński

GERWAZY Jerzy Kurczuk

PODKOMORZY Tomasz Bielawiec

PODKOMORZYNA Teresa Filarska

WOJSZCZANKA Magdalena Sztejman

KAWIARKA Anna Torończyk

PANNA RÓŻA Jowita Stępniak

JANKIEL Witold Kopeć

CHRZCICIEL Wojciech Dobrowolski

SAK Paweł Kos

KONEWKA Daniel Salman

PROTAZY, SKOŁUBA, RYKÓW Jan Wojciech Krzyszczak

PRUSAK, PŁUT Wojciech Rusin

MINISTRANT, BRZYTEWKA Przemysław Gąsiorowicz

Pan Tadeusz, czyli ostatni zajazd na Litwie

Premiera 5 marca 2016