Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Culture.pl, flagowa marka Instytutu Adama Mickiewicza mają przyjemność zaprosić 4 marca o godz. 19:00 na premierę spektaklu „Wiosna” w reż. Leonardo Moreiry.

Spektakl jest efektem rezydencji Leonardo Moreiry w Teatrze Studio, współorganizowanej przez Culture.pl jesienią 2015 r. Jego wizyta była okazją do stworzenia razem z aktorami stołecznego Teatru koncepcji sztuki opartej o autorskie teksty Leonardo Moreiry. W drugiej połowie roku spektakl zostanie zaprezentowany brazylijskiej publiczności, w ramach projektu prezentacji polskiej kultury w Brazylii przygotowanej przez Culture.pl wraz z polskimi i brazylijskimi partnerami.

Więcej o projekcie na culture.pl

Więcej o spektaklu tutaj - http://teatrstudio.pl/spektakle/326,wiosna/

WIOSNA

TEKST I REŻYSERIA Leonardo Moreira

MUZYKA Marcelo Pellegrini

ASYSTENTKA REŻYSERA/PRODUKCJA Aura Cunha

PRZYGOTOWANIE AKTORÓW Fernanda Stefanski

SCENOGRAFIA I REŻYSERIA ŚWIATŁA Marisa Bentivegna

KOSTIUMY Chris Aizner

WYSTĘPUJĄ

Monika Krzywkowska, Marta Juras, Marcin Bosak, Łukasz Simlat, Stanisław Brudny, Antoni Pawlicki (gościnnie)

PREMIERA 4 marca 2016, godz. 19.00

Jeśli przeszłość jest ulicą jednokierunkową, to teraźniejszość można niekiedy określić jako rozwidlenie drogi, która jest jeszcze przed nami. Ta idea stanowi założenie Wiosny Leonarda Moreiry, w której osobiste zdarzenie otwiera dwie różne perspektywy.

Wykorzystująca Wujaszka Wanię Czechowa jako inspirację do stworzenia nowej historii, opartej na biografiach aktorów i ich doświadczeniach osobistych, Wiosna może być czytana jako dwie równoległe sztuki, dziejące się w tym samym miejscu. Jedna z nich śledzi drogę postaci po podjęciu przez nią decydującego życiowego wyboru, druga przedstawia drogę dla wyboru alternatywnego. Jak wyglądałyby chwile, które mogliśmy przeżyć, ale których nie przeżyliśmy? Czy sztuka może pokazać zarówno życie, jak i te niezaistniałe momenty?

Fikcja, sen, życzenie, prawda – wszystko to jest u Leonarda Moreiry kwestią perspektywy. To samo dotyczy relacji między przeszłością a teraźniejszością, wspomnieniem a urojeniem, biografią a biologią. Jego perspektywizm nie tylko relatywizuje przedmiotowość, lecz również bierze na cel w szczególności to, co niematerialne, przemijające i osobiste.