Sztuka Silesia, Silentia otrzymała trzecią nagrodą w Ogólnopolskim Konkursie Dramaturgicznym wtw://strefy_kontaktu 2016, którego organizatorami byli Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław.

Bohater Silesii, Silentii „płaszcz czarny, gabardynowy, męski, nosiciel świadomości swego Kreatora, żydowskiego krawca z Breslau, wiedzie nas w sztuce Amejko przez spory szmat [dobre słowo] dwudziestego stulecia. Nie jest więc nosicielem szczęścia na wzór Andersenowskich kaloszy [...], lecz świadkiem epoki pieców i wędrówki ludów, protagonistą niedopasowań i nieskutecznych przebrań. Wyposażony przez Krawca w nadprzyrodzoną trwałość [...] przechodzi z rąk do rąk, a raczej gości najrozmaitsze istnienia, czasem cielesne, czasem, jak duch zmasakrowanego miasta, bezcielesne, lecz namacalne. Nigdy dotąd Amejko nie wyłożyła swej metafizyki nieistnienia tak jawnie” [fragment tekstu Jana Gondowicza napisanego dla „Dialogu” nr 1/2016].

„Lidia Amejko jest łagodną i przewrotną sceptyczką. Nie ufa pozornej harmonii i stabilności świata, jaki mamy przed oczami i do jakiego przywykliśmy. Sądzi, że, na skutek zaniedbań na Początku, nazwy ponadawane rzeczom słabo się tychże rzeczy trzymają, potrafią się usamodzielniać, krzyżować, przegryzać wzajem, skutkiem czego świat od dawna stał się patchworkiem źle z sobą zszytych, postrzępionych łat. Dziurawym i nieciągłym – ale bogatym i wielobarwnym, nieporządnym jak śmietnik i migotliwym jak tęcza. Pisarkę niepokoi pogłębiająca się entropia – ale i ciągnie szansa powtórzenia aktu kreacji. Bo skoro słowo, które było u Boga, wymknęło się spod kontroli, cóż prostszego, niż zabrać się za fastrygowanie postrzępionej tkaniny?” [Jacek Sieradzki, „Polityka”, nr 33/1999].

realizatorzy:

scenografia: Marek Fiedor

kostiumy: Bajka Mourier

muzyka: Tomasz Hynek

inspicjentka, asystentka reżysera: Elżbieta Kozak

obsada:

Płaszcz – Maciej Kowalczyk

Krawiec – Przemysław Kozłowski

Dusza – Aleksandra Dytko

Dia-Mat – Maciej Tomaszewski

Przyjaciółka 1 | Żeglarz5 | Kobieta – Zina Kerste

Przyjaciółka 2 | Żeglarz 4 | Irene Joliot-Curie – Renata Kościelniak

Irma | Żeglarz 7 | Maria Dąbrowska – Elżbieta Golińska

Żona Krawca | Żeglarz 1 | Zofia Nałkowska | Kelnerka – Irena Rybicka

Lonia | Fadiejew | Żeglarz 3 – Michał Szwed

Biskup | Żeglarz 2 | Pablo Picasso – Jerzy Senator

Żeglarz 6 | Żołnierz Niemiecki | Eluard – Marek Kocot [gościnnie]

NAJBLIŻSZE SPEKTAKLE:

23 stycznia 2016 sobota 19:00 PRAPREMIERA

24 stycznia 2016 niedziela 18:00

26 stycznia 2016 wtorek 19:00

27 stycznia 2016 środa 19:00

28 stycznia 2016 czwartek 19:00

26 lutego 2016 piątek 19:00

27 lutego 2016 sobota 19:00

28 lutego 2016 niedziela 18:00

Scena 24

KRAWIEC

Nikt o tym nie mówi, ale ja ci zdradzę sekret: dusza to przypadek! On się zwyczajnie zakrztusił, od tego pyłu z którego lepił Adama. Bo wcześniej wszystko robił słowami, jak czarodziej, z daleka, żeby niczego nie dotknąć, bo jeszcze ręce by sobie pobrudził! Nie ulepił rękami kury czy dziobaka, bo jak by to wyglądało: taki wielki Pan a upaprany jak zwykły garncarz! No ale człowieka, to palcami zachciało mu się popróbować! A nieprzyzwyczajony był, to się rozkaszlał wniebogłosy, bo tam strasznie się kurzyło. Wszyscy od razu pomyśleli, że On naumyślnie duszę wetchnął praojcowi, ale ja ci mówię: dusza to błąd, partactwo.

PŁASZCZ

I przez setki lat nikt nie się na tym nie poznał?

KRAWIEC

Jak się nie da czegoś ukryć, to trzeba klientowi wmówić , że o to właśnie chodziło! […] Ale błąd jest błędem, nawet jeśli nikt tego nie zauważył. I On też to wiedział, wiedział, że człowiek bez duszy był doskonały. Z jednej substancji, niezmieszany, jednolity. Nie pozwól znowu się wypchać! Dusza to nieszczęśliwe nadzienie! Zniszczy cię, powypycha głupimi ideami, strachem, złością... Zniszczy twój kształt i godność, bo sprytna oszustka za wszystko płaci ciałem! Twoim ciałem. Może być światłem, albo odpryskiem czegoś nieziemskiego, może być w oddechu, we krwi, może być zwierzęca albo boska, ale i tak na koniec unosi się, patrzy na ciebie z góry i odchodzi.

PŁASZCZ

Mam żyć pusty?

KRAWIEC

Lepiej żebyś się przyzwyczaił do tej pustki w środku, a fasonu i tak nie stracisz. Pamiętaj : tylko ty jesteś wieczny!

Marek Fiedor – reżyser teatralny, absolwent teatrologii Uniwersytetu Jagiellońskiego [1986] i reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie [1992]. Od 2010 r. wykładowca na Wydziale Aktorskim w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Od sezonu 2012/2013 dyrektor naczelny i artystyczny Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Zadebiutował w 1990 r., zrealizował ponad trzydzieści przedstawień na scenach w Krakowie, Toruniu, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie i Łodzi. Przez kilka lat pracował w Teatrze im. Kochanowskiego w Opolu, gdzie zrealizował m.in. uhonorowane nagrodami spektakle Matka Joanna od Aniołów wg Jarosława Iwaszkiewicza oraz Baal Bertolta Brechta. Za pierwszy otrzymał m.in. Grand Prix za adaptację i inscenizację na Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy [2002], Nagrodę im. Konrada Swinarskiego za reżyserię [2002], nagrodę za reżyserię, nagrodę dziennikarzy i Grand Prix Opolskich Konfrontacji Teatralnych [2002], nagrodę dla najlepszego reżysera na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Kontakt” w Toruniu [2003], nagrodę za najlepsze przedstawienie i za reżyserię na Ogólnopolskim Konkursie na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej [2006]. Baala wyróżniono w 2007 r. nagrodą Kanału TVP Kultura w kategorii „teatr” za reżyserię oraz nagrodą za najlepsze przedstawienie i za reżyserię w Ogólnopolskim Konkursie na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej. Paternoster Helmuta Kajzara przyniósł Markowi Fiedorowi wyróżnienie w Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej [1999], a tryptyk wyspiański wg swojego scenariusza wyróżnienie za scenariusz i reżyserię na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych [2001]. Za Wyszedł z domu Tadeusza Różewicza otrzymał nagrodę dla spektaklu i wyróżnienie za reżyserię w Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej [2008]. Laureat nagrody im. Bogdana Korzeniewskiego [1997], dwukrotnie nominowany do Paszportu „Polityki” [2006, 2007]. We Wrocławiu, w Teatrze Polskim, wyreżyserował Mewę Antoniego Czechowa [1995] i Wszystkim Zygmuntom między oczy wg Mariusza Sieniewicza [2006].

Lidia Amejko – absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim. Od początku lat dziewięćdziesiątych zajmuję się pisaniem dramatów i prozy. Publikowała w czasopismach [„Odra”, „Dialog”, hiszpańskim „Ade Teatro”] i antologiach dramatu polskiego wydanych w Polsce [Prószyński i S-ka] i zagranicą, w przekładach na niemiecki, czeski, bułgarski. W latach 2004-2006 była felietonistą miesięcznika „Dialog”, zebrane felietony – Żywoty świętych osiedlowych – opublikowało Wydawnictwo W.A.B. [2007], ukazały się także w przekładach na francuski i niemiecki. Wydała książkę Głośne historie [2003], przetłumaczoną na czeski [2007]. Jej sztuki [Gdy rozum śpi – włącza się automatyczna sekretarka. Rzecz o gadaniu, Męka Pańska w butelce, Dwadrzewko, Farrago, Nondum] oraz proza były realizowane w teatrach, w radio i telewizji w Polsce i zagranicą [Stuttgart, Zagrzeb, Warszawa, Opole, Düsseldorf, Praga, Kalisz, Wrocław, Baden-Baden, Zlin, Kraków, Wiedeń, Salzburg]. Prowadziła warsztaty dramatopisarskie i zajęcia w warszawskim Teatrze Rozmaitości, na kulturoznawstwie Uniwersytetu Wrocławskiego, w Dolnośląskiej Szkole Wyższej Edukacji we Wrocławiu, na slawistyce Uniwersytetu w Bochum. Za Żywoty świętych osiedlowych otrzymała w 2007 roku Dolnośląską Nagrodę Literacką, Pióro Fredry [2007], Srebrny Kałamarz, Nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Tytuł ten był też nominowany do Nagrody Nike 2008. W zamkniętym konkursie dramaturgicznym, rozpisanym przez Wrocławski Teatr Współczesny, wtw://strefy_kontaktu 2016, jej sztuka Silesia, Silentia otrzymała trzecią nagrodę. Stypendystka University of Iowa, Fundacji Batorego, Ministerstwa Kultury i Sztuki, dwukrotnie szwedzkiego Baltic Center for Writers and Translators, im. Margueritte Yourcenar, Fundacji Wyszehradzkiej.