Za miesiąc na ekranach kin pojawi się film Phillipe’a Garrela W cieniu kobiet. W ramach Festiwalu Krytyków Sztuki Filmowej Kamera Akcja w Łodzi, który startuje już 8 października, będzie można obejrzeć ten obraz przedpremierowo.

W cieniu kobiet to czarno-biała opowieść o zdradzie, a także dogłębna analiza skomplikowanych relacji międzyludzkich. Phillipe Garrel, przedstawiciel francuskiej Nowej Fali, jedna z najbarwniejszych postaci francuskiego kina, tak mówi o swoim filmie:

Kiedy kobieta znika, zastanawiamy się nad miłością, którą do niej czuliśmy. Na początku wystarcza nam pamięć wspaniałego świata i czułości, której byliśmy częścią. Ale z czasem zaczynamy szukać pocieszenia w sztuce, poprzez nią chcemy udowodnić innym, że miłość istnieje, że kiedyś ją czuliśmy, choć potem ona nas opuściła… O tym właśnie opowiada mój film.

Pierre i Manon są małżeństwem, które wspólnie kręci niskobudżetowe dokumenty. Pewnego dnia on spotyka młodą stażystkę, która staje się jego kochanką. Jednak Pierre nie chce odejść od Manon, pragnie obu kobiet. Tymczasem Elisabeth odkrywa, że Manon również kogoś ma. Gdy Pierre się o tym dowiaduje, porzuca kochankę i wraca do żony. Ale czy uda im się odbudować wspólny związek?

W cieniu kobiet został świetnie przyjęty przez krytykę i publiczność Międzynarodowego Festiwalu w Cannes. Znalazł się również we wstępnej selekcji do Europejskiej Nagrody Filmowej.

Philippe Garrel należy do najbarwniejszych postaci w świecie francuskiego kina. Urodzony w 1948 roku, zadebiutował już w wieku 16 lat krótkometrażowym filmem Skłócone dzieci. Niedługo później zamienił kamerę na koktajl Mołotowa i wziął aktywny udział w młodzieżowej rewolcie Maja ’68. Zdobyte wówczas doświadczenia mocno wpłynęły na twórczość reżysera i odciskają na niej swoje piętno aż do dziś. Na chwilę przed wybuchem zamieszek Garrel, wraz z Sergem Bardem, Danielem Pommereullem i Fredericem Pardo założył kolektyw artystyczny Zanzibar. Należących do niego twórców łączyły lewicowe poglądy polityczne, hipisowski styl życia oraz zamiłowanie do artystycznych eksperymentów. Psychodeliczne, utrzymane w poetyce snu filmy grupy porównywano często do produktów słynnej Fabryki Andy’ego Warhola.

Garrel, który wyrósł na naturalnego lidera grupy, był ważną postacią francuskiej awangardy, ale pozostawał anonimowy dla szerszej publiczności. Sytuacja zmieniła się dopiero, gdy w 1979 roku zrealizował Sekretne dziecko, za które otrzymał prestiżową nagrodę imienia Jeana Vigo. Od tego momentu reżyser powściągnął swą skłonność do eksperymentów i postawił na realizację bardziej tradycyjnych fabuł. Jedną z najważniejszych cech krystalizującego się na nowo stylu Garrela okazał się nieskrywany autobiografizm. Twórca Wolności, nocy szczerze opowiadał o burzliwych związkach z kobietami, narkotykowym uzależnieniu i twórczych rozterkach. Miarę sukcesu tej strategii stanowiły powracające we francuskiej prasie odniesienia do mistrzów Nowej Fali. W pewnym momencie Garrela okrzyknięto wręcz następcą Jeana-Luca Godarda.

W 1991 roku reżyser otrzymał prestiżowego Srebrnego Lwa w Wenecji za Nie słyszę już gitary. Jeden z najważniejszych filmów Garrela był melancholijnym i lirycznym pożegnaniem z Nico – wieloletnią muzą twórcy, która zmarła w wyniku przedawkowania narkotyków. Niemal dekadę później równie duży rozgłos przyniósł Francuzowi subtelny Powiew nocy z Catherine Deneuve. Długie dyskusje wzbudzili także – odwołujący się do doświadczeń Paryskiego Maja – Zwyczajni kochankowie. Główną rolę męską w tym ostatnim filmie zagrał syn reżysera Louis Garrel, który należy dziś do największych gwiazd francuskiego kina.