„Nowa sztuka powstaje przez wynalezienie nowej formy, nowego wyrazu, nowego języka i składni, nie przez składanie najszlachetniejszych deklaracji, nie przez angażowanie się w słuszne i jedyne poglądy polityczne, nie przez podpisywanie listów i protestów, nie przez składanie wyznań, że jesteśmy pełni najszlachetniejszych uczuć humanitarnych i humanistycznych. Twórca zaangażowany to twórca zaangażowany w walkę o nową formę”. [Tadeusz Różewicz, Sztuki nienapisane, „Gazeta Jubileuszowa. Wrocławski Teatr Współczesny 1947-2007”, wyd. Wrocławski Teatr Współczesny, Wrocław 2007, s. 40.]

Projekt artystyczny Wrocławskiego Teatru Współczesnego wpisany w program Europejskiej Stolicy Kultury – Wrocław 2016. Patronują mu trzej wybitni artyści teatru: Helmut Kajzar, Tymoteusz Karpowicz i Tadeusz Różewicz. To oni od końca lat pięćdziesiątych minionego wieku kształtowali profil artystyczny naszej sceny. Każdy z nich wytyczał własną ścieżkę poszukiwań, ale wspólna była ich niezgoda na zastane narracje dramaturgiczne i formy teatru. Ich twórcza anarchia rozbijała świat i sklejała go w nowym poetyckim porządku. Zależy nam na podjęciu i rozwinięciu tej tradycji – stąd konkurs dramaturgiczny, konkurs koprodukcji i festiwal polskiej dramaturgii współczesnej.

|wtw://strefykontaktu 2016dramat

Zamknięty konkurs dramaturgiczny, do którego Wrocławski Teatr Współczesny zaprosił polskich autorów, nie tylko dramatopisarzy. Nadesłano trzydzieści jeden utworów, które oceniło jury w składzie: Weronika Szczawińska, Marcin Kościelniak, Zbigniew Majchrowski (przewodniczący), Stanisław Obirek, Jerzy Pietraszek. Nagrody ufundowali Miasto Wrocław oraz WTW.

|wtw://strefykontktu 2016koprodukcja

Otwarty konkurs ofert na realizacje utworów Kajzara, Karpowicza i Różewicza. Z nadesłanych zgłoszeń Wrocławski Teatr Współczesny dofinansował:

• Teatr im. Solskiego w Tarnowie [Kajzar. Odyseja 1982],

• Teatr Śląski im. Wyspiańskiego w Katowicach [Śmieszny staruszek Różewicza],

• Teatr Ludowy w Krakowie [Kartoteka / Kartoteka rozrzucona Różewicza],

• Polski Teatr Tańca – Balet Poznański [Lament wg Matka odchodzi Różewicza],

• Teśinske divadlo Ćesky Teśin / Teatr Cieszyński, Scena Polska [Obora Kajzara].

|wtw://strefykontaktu 2016festiwal

Festiwal polskiej dramaturgii współczesnej:

• prezentacja premier utworów Kajzara, Karpowicza i Różewicza z afisza WTW i z innych polskich teatrów,

• prezentacja prapremier laureatów konkurs dramaturgicznego WTW oraz realizacji polskiego dramatu współczesnego ze scen polskich i zagranicznych [grudzień 2016].

Helmut Kajzar [1941–1982] – dramaturg, reżyser teatralny, teoretyk teatru, performer i twórca koncepcji „teatru meta-codziennego”. Z WTW związany jako reżyser i dramatopisarz od 1969 r. do śmierci.

„Wysiłek wprowadzenia nowych form, sam wysiłek ich proponowania – to jest wysiłek nadludzki. I może dlatego tak niewiele jest ludzi, którzy to robią? Ale jednak ciągle trzeba podejmować ten nadludzki wysiłek. […] To bardzo ważne: umieć w porę dostrzec nowe formy, jeszcze jak się rodzą. Czasem jest tak, że ja sam czuję, że rodzi się coś nowego, to jest uczucie podobne do bólu, to jest ten „ból materii”, ale nie umiem tego w porę dostrzec, uchwycić, zatrzymać. To jest wielka sztuka i wielki obowiązek”. [Teatr w poszukiwaniu syntezy, rozmowa Helmuta Kajzara i Macieja Karpińskiego, Nowy Wyraz 1972/5; przedruk: Notatnik teatralny, 1993/6, vol. I]

Tymoteusz Karpowicz (1921–2005) – poeta, dramaturg, literaturoznawca, tłumacz, redaktor „Odry” i „Poezji”, wykładowca uniwersytecki w Polsce, Niemczech i USA. W 1973 r. opuścił Polskę. W latach 1958-78 na scenie WTW wystawiono osiem jego dramatów; większość to prapremiery.

„Umowność moralna w treściach współczesnych dramatów, pozbawiona i pobłażliwości i zniecierpliwienia, szuka większej umowności również w środkach wyrazu. Teatr zbliża się do poezji, gdzie zasada umowności była nadrzędna od czasu wypowiedzenia pierwszej frazy poetyckiej. Tym się po prostu poezja różniła od zwykłego: „Jak się panu dzisiaj spało”. Nie chodzi tu nawet o język, lecz o komponowanie sytuacji i realiów dramatycznych. Możliwość wygrania sytuacji kontekstowych jest nieograniczona. Poeci są szczególnie uwrażliwieni na konteksty”.

[Tymoteusz Karpowicz, Od autora, tekst z programu do spektaklu Zielone rękawice Karpowicza w reżyserii Andrzeja Witkowskiego, Teatr Rozmaitości, Wrocław 1967, s. 3]

Tadeusz Różewicz (1921–2014) – poeta, dramatopisarz, prozaik. Jego utwory przetłumaczone zostały na ponad pięćdziesiąt języków, wydane w setkach tytułów. Od 1965 r. do dziś w WTW odbyło się 12 premier, w tym prapremiery.

„...treści są dane wszystkim; wszyscy cierpią, mają konflikty rodzinne, seksualne, są chorzy, mają problemy z dziećmi, problemy polityczne, religijne, dietetyczne, problemy ekologiczne, mieszkaniowe, i tak dalej, taka jest ludzka kondycja... jednak tylko artyści są skazani na rozwiązywanie problemów formy, dlatego epigon nie jest twórcą, bowiem problemy rozwiązują za niego prawdziwi Twórcy. Często słyszymy, że współcześnie wszyscy są artystami i poetami, że wszystko jest poezją... tak, to prawda, wszystko jest poezją... prócz złych wierszy”.

[Tadeusz Różewicz, Sztuki nienapisane, „Gazeta Jubileuszowa. Wrocławski Teatr Współczesny 1947-2007”, wyd. Wrocławski Teatr Współczesny, Wrocław 2007, s. 40]

więcej: http://www.wteatrw.pl/index.php/2016-strefy-kontaktu

|wtw://strefy_kontaktu 2016

KAJZAR KARPOWICZ RÓŻEWICZ

GALA KONKURSOWA

9 października 2015Duża Scena Wrocławski Teatr Współczesny_czas: ~ 70 minut

Rozstrzygnięcie konkursu dramaturgicznego, który 17 lutego 2014 r. ogłosili Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław. Do konkursu zaproszono 51 autorów, nie tylko dramatopisarzy. Nagrody ufundowało Miasto Wrocław [I miejsce – 50.000 zł, II miejsce – 30.000 zł, III miejsce – 20.000 zł) oraz WTW, który wystawi wybrane przez siebie dramaty. Nadesłano 31 tekstów. Prace oceniło jury w składzie: Weronika Szczawińska, Marcin Kościelniak, Zbigniew Majchrowski [przewodniczący], Stanisław Obirek, Jerzy Pietraszek. Ogłoszenie wyników 9 października 2015 r. – w dniu urodzin Tadeusza Różewicza.

PROGRAM:

_Inscenizacja fragmentów trzech nagrodzonych sztuk

reżyseria: Cezary Iber

scenografia: Maryna Wyszomirska

muzyka: Maciej Zakrzewski

występują:

Aleksandra Dytko, Renata Kościelniak, Ewelina Paszke-Lowitzsch, Jolanta Solarz, Krzysztof Boczkowski, Radosław Kasiukiewicz [gościnnie], Marek Kocot [gościnnie], Krzysztof Kuliński, Michał Szwed, Krzysztof Zych oraz studenci PWST we Wrocławiu: Anastazja Borkoniuk, Ewa Niemotko, Paulina Wosik, Michał Bajor, Grzegorz Karłowicz, Kacper Pilch, Kacper Sasin

Cezary Iber – absolwent wydziału aktorskiego PWST we Wrocławiu, studiował reżyserię w PWSFTiT w Łodzi. Jako reżyser zadebiutował w Teatrze Polskim we Wrocławiu spektaklem „Blanche i Marie” na podstawie tekstów Pera Olova Enquista [2011]. Zrealizował także: „Rosencrantz i Guildenstern nie żyją” Toma Stopparda w Teatrze Horzycy w Toruniu [2014], „Edyp cię Kocha” Simona Doyla i Gavina Quinna w BTD w Koszalinie [2015] oraz „Lew na ulicy” Judith Thompson we Wrocławskiej PWST [2015]. Autor scenariuszy filmowych i filmów dokumentalnych.

_Pokaz fragmentów archiwalnych zapisów sztuk Tymoteusza Karpowicza, Helmuta Kajzara i Tadeusza Różewicza z repertuaru WTW

• „Stara kobieta wysiaduje” Różewicza, reż. Jerzy Jarocki, 1969 [fragment pochodzi z filmu: „195 podróż do Wrocławia”, reż. Anna Poznańska, archiwum TVP Wrocław, 1999],

• „Paternoster” Kajzara, reż. Jerzy Jarocki, 1970, [fragment pochodzi z filmu: „195 podróż do Wrocławia”, reż. Anna Poznańska, archiwum TVP Wrocław, 1999],

• „+++ [trzema krzyżykami]” Kajzara, reż. Helmut Kajzar, 1977; [fragment pochodzi z filmu: „Helmut Kajzar”, reż. Elżbieta Sitek, archiwum TVP Wrocław, 1986],

• „Villa dei misteri” Kajzara, reż. Helmut Kajzar, 1979, [fragment pochodzi z filmu: „Helmut Kajzar”, reż. Elżbieta Sitek, archiwum TVP Wrocław, 1986],

• „Kiedy przychodzi Anioł” Karpowicza, reż. Kazimierz Braun, 1978 [fragmenty materiału roboczego, operatorka: Elżbieta Zawistowska, WFDiF, 1979, ze zbiorów Filmoteki Narodowej],

• „Kartoteka” Różewicza, reż. Michał Zadara, 2006 [rejestracja spektaklu dla TVP Kultura, 2007; realizacja TV: Józef Kowalewski, z archiwum TVP]

_Ogłoszenie przez Prezydenta Miasta Wrocławia Rafała Dutkiewicza wyników Konkursu i wręczenie nagród

_Ogłoszenie przez Marka Fiedora, dyrektora WTW, nazwisk laureatów nagród przyznanych przez teatr

AUTORZY UTWORÓW NADESŁANYCH NA KONKURS:

Lidia Amejko Michał Bajer Justyna Bargielska Mariusz Bieliński Szymon Bogacz Marcin Cecko Sylwia Chutnik Krzysztof Czeczot Antoni Ferency Izabela Filipiak Antonina Grzegorzewska Marta Guśniowska Inga Iwasiów Agnieszka Jakimiak Bogusław Kierc Mikołaj Łoziński Sebastian Majewski Gabriela Muskała Monika Muskała Malina Prześluga Renata Putzlacher-Buchtová Tomasz Różycki Zyta Rudzka Paweł Sala Piotr Siemion Mariusz Sieniewicz Krzysztof Siwczyk Małgorzata Szczerbowska Agnieszka Wolny-Hamkało Ewa Wyskoczyl Wojciech Ziemilski Jakub Żulczyk

|wtw://strefy_kontaktu 2016

KAJZAR KARPOWICZ RÓŻEWICZ

Biogramy uczestników konkursu dramaturgicznego

Lidia Amejko [1955, Wrocław] – autorka prozy [nominowane do Nagrody Literackiej Nike „Głośne historie”, „Żywoty świętych osiedlowych”], słuchowisk [„Gdy rozum śpi – włącza się automatyczna sekretarka. Rzecz o gadaniu”] i dramatów [„Męka Pańska w butelce”, „Pan Dwadrzewko”, „Farrago” [realizacja m.in. w 1998 r. we Wrocławskim Teatrze Współczesnym], „Przemiana 1999”, „Nondum”]. Jej twórczość przetłumaczona została na język angielski, niemiecki, chorwacki, hiszpański, włoski i czeski.

Michał Bajer [1981, Poznań] – dramatopisarz, tłumacz z języka francuskiego, adiunkt w Katedrze Filologii Romańskiej na Uniwersytecie Szczecińskim, autor książki „Trzy poetyki z czasów Richelieu. Francuski klasycyzm o dramacie”. Pasjonuje go włoska opera, klasycyzm, jak również medyczne i filozoficzne koncepcje człowieka w XVI i XVII wieku. Autor dramatów: „Straż nocna”, „Studium w szkarłacie”, „Verklärte Nacht”, „Zjedz serce wroga”, „Strefa działań wojennych”, „Innowatorzy”.

Justyna Bargielska [1977, Warszawa] – poetka [„Dwa fiaty”, „Beach for my baby” – nominacja do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius”], autorka prozy [„Obsoletki”, „Małe lisy” – nominacja do Nagrody Literackiej Nike], felietonistka miesięcznika „Znak” i „Ruchu Muzycznego”. Jej wiersze przetłumaczone zostały na język angielski, słoweński i bułgarski.

Mariusz Bieliński [1968, Myszków] – dramatopisarz, scenarzysta, reżyser, w Teatrze Narodowym w Warszawie współpracował jako asystent reżysera z Jerzym Grzegorzewskim, Kazimierzem Kutzem, Kazimierzem Dejmkiem, Tadeuszem Bradeckim, Maciejem Prusem i Janem Englertem. Współscenarzysta popularnych seriali [m.in. „Pitbull”, „Na dobre i na złe”]. Autor sztuk: „Cicho”, „Między”, „Nad”, „Dawaj”, „Mrok”, „Dziesięć” [nagroda Międzynarodowego Festiwalu Scenarzystów Interscenario we Wrocławiu], „Księga psa”.

Szymon Bogacz [1976, Wrocław] – muzyk [w przeszłości grał na trąbce m.in. w orkiestrze Sinfonia Varsovia, Polska Orkiestra Radiowa oraz w Filharmonii Narodowej], scenarzysta filmowy, kierownik literacki Teatru Norwida w Jeleniej Górze, autor prozy [„Koło kwintowe” – nominacja do Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej Wrocław” Warto w kategorii „literatura”, „Pływanie synchroniczne”] oraz kilkunastu tekstów dramatycznych, m.in.: „Stosunki damsko-męskie” [debiut dramaturgiczny w teatrze Zakład Krawiecki we Wrocławiu], „Wariacje międzyludzkie”, „Trójkąt”, „Dekonstrukcja”, „Trzech mężczyzn w różnym wieku”, „Fraktal”, „W imię Ojca i Syna”, „Być jak Frank Sinatra”, „Zupa rybna w Odessie”, „Karskiego historia nieprawdziwa”.

Marcin Cecko [1981, Warszawa] – poeta, dramaturg, pisarz i performer związany początkowo z nurtem neolingwistycznym. Opublikował trzy tomiki poetyckie. Jego wiersze zostały wykorzystane w projekcie „Cokolwiek się zdarzy, kocham Cię” w reżyserii Przemysława Wojcieszka [TR Warszawa]. Związany z muzyczną formacją 3 Boys Move. W Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu przygotował „Gwiazdę śmierci” nawiązującą do „Gwiezdnych wojen” George’a Lucasa. W Nowym Teatrze w Warszawie Cecko i Garbaczewski zrealizowali szeroko dyskutowane „Życie seksualne dzikich”. W Teatrze Kochanowskiego w Opolu zajął się dramaturgią i muzyką spektaklu „Iwona, księżniczka Burgunda” Gombrowicza [2012]. Nowatorska forma i realizacja przyniosły spektaklowi kilka nagród.

Sylwia Chutnik [1979, Warszawa] – kulturoznawczyni, działaczka społeczna, pisarka, laureatka Paszportu Polityki w kategorii „literatura” [2008]. Absolwentka Gender Studies. Kieruje Fundacją MaMa, zajmującą się prawami matek, jako przewodniczka miejska po Warszawie oprowadza po autorskich trasach śladami wybitnych kobiet. Trzykrotnie nominowana do Nagrody Literackiej Nike za: „Kieszonkowy atlas kobiet”, „Cwaniary” oraz „W krainie czarów”. Wydała także powieść „Dzidzia”, przewodnik „Warszawa kobiet” i zbiór felietonów „Mama ma zawsze rację”. Warszawski Teatr Dramatyczny wystawił jej pierwszą sztukę „Muranooo”. Współautorka „Wandy” zrealizowanej przez Pawła Passiniego w Starym Teatrze w Krakowie.

Krzysztof Czeczot [1979, Bytów] – aktor teatralny [Teatr Współczesny w Szczecinie, TR Warszawa] i filmowy, reżyser [radio, telewizja, audiobooki], autor kilku dramatów [m.in. „Bajzel”, „Cyrk 76”], autor i reżyser słuchowisk radiowych [„Dublin. One Way”, „Jeszcze się spotkamy młodsi”, „Andy” – nagroda na Festiwalu Prix Europa w Berlinie], prowadzi dom producencki osorno.pl.

Antoni Ferency [1985, Warszawa] – absolwent Uniwersytetu Warszawskiego [Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji], autor dramatów [„Upadek pierwszych ludzi”, „Odetchnienie”, „Wypasiaki. Dramat modowojenny”, „Stalker. Interpretacja”], poeta, reżyser własnych dramatów, współpracuje ze Studiem Teatralnym Koło. Zajmuje się także filmem i działalnością społeczną.

Izabela Filipiak [1961, Gdynia] – pisarka, poetka, eseistka, felietonistka [„Activist”, „Marie Claire”, „Pani” i „Wysokie Obcasy” – cykl „Twórcze pisanie dla młodych panien”], poetka, instruktorka teatralna, liderka amatorskiej grupy teatralnej, studiowała improwizację teatralną i dramatopisarstwo w HB Studio w Nowym Jorku. . Autorka, reżyserka i aktorka m.in. monodramu „Hollywood” w New York Open Center, Jej dramat „Księga EM” został wystawiony w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Doktor nauk humanistycznych, związana z uniwersytetami w Polsce i USA.

Antonina Grzegorzewska [1977, Wrocław] – absolwentka Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP, specjalizuje się w ceramice, autorka monologu „On” wykorzystanego w spektaklu jej ojca Jerzego Grzegorzewskiego „On. Drugi powrót Odysa”, monodramu „Zapnij się, ze skrótami”, dramatów „Ifigenia”, „Migrena”, „Z całym szacunkiem dla kobiety”, „Martwe” oraz wspomnień o ojcu „JG. Marzenia”.

Marta Guśniowska [1979, Międzyrzecz Wielkopolski] – autorka ponad pięćdziesięciu sztuk dla dzieci i młodzieży, ponad dwadzieścia z nich wystawiono w Polsce i za granicą [Czechy, Węgry, Słowacja], dramaturg w Białostockim Teatrze Lalek. Od siedemnastego roku życia zdobywa nagrody w konkursach dramaturgicznych, absolwentka filozofii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Autorka m. in sztuk: „Brak sensu, Aniołek, Żyrafa i Stołek...”, „Krokus-Pokus”, „O Pryszczycerzu i Królewnie Pięknotce”, „Smacznego, proszę Wilka”, „Żabawnie”.

Inga Iwasiów [1963, Szczecin] – literaturoznawczyni, krytyczka literacka, profesor literaturoznawstwa, autorka opowiadań [zbiory „Miasto-ja-miasto”, „Smaki i dotyki”], tomików poetyckich [„Miłość”, „39/41”], powieści [„Bambino”, „Ku słońcu”, „Na krótko”, „W powietrzu”], a także rozpraw i esejów poświęconych literaturze polskiej XX i XXI wieku pisanych z pozycji krytyki feministyczne [m.in. „Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie”], redaktor naczelna dwumiesięcznika literackiego „Pogranicza” [1999–2012], pomysłodawczyni Nagrody Literackiej dla Autorki „Gryfia”, której celem jest m.in. promowanie twórczości kobiet. Iwasiów. Teatr Współczesny w Szczecinie wystawił monodram „Smaki i dotyki” na podstawie jednego z opowiadań.

Agnieszka Jakimiak [1987, Łódź] – dramaturżka i eseistka, recenzentka teatralna i filmowa, w teatrze współpracowała z reżyserami: Oliverem Frljiciem [„Nie-Boska Komedia. Szczątki”], Weroniką Szczawińską [„Jak być kochaną”, „Re//mix: Lidia Zamkow: 2 albo 3 rzeczy, które o niej wiem”, „Artyści prowincjonalni”, „Geniusz w golfie”], Katarzyną Szyngierą [„Przypisy do Powstania”, „Autobus jedzie”, „Tajemniczy ogród” – realizacja we Wrocławskim Teatrze Współczesnym]. Wyreżyserowała czytanie performatywne „Głosów wśród nocy” Stanisława Brzozowskiego w Instytucie Teatralnym. Publikowała na łamach: „Dwutygodnika”, „Didaskaliów”, „Kina”, „Res Publiki Nowej”, „Ha!artu”.

Bogusław Kierc [1943, Bielsko-Biała] – poeta, krytyk literacki, aktor, reżyser, pedagog. Jako aktor od blisko pięćdziesięciu lat związany jest Wrocławskim Teatrem Współczesnym, gdzie współpracował m.in. z Helmutem Kajzarem. Zagrał jedną z dwóch głównych ról [Krzysztofa Cedro] w filmie Andrzeja Wajdy „Popioły”. Na początku lat dziewięćdziesiątych był dyrektorem artystycznym Teatru Współczesnego w Szczecinie, gdzie wyreżyserował m.in. spektakle „Figle Kobiet” wg Szekspira, „Klątwa” Wyspiańskiego oraz „Wzniosły upadek Anioła” wg Przybosia. W PWST we Wrocławiu wykładał wiersz oraz elementarne zadania aktorskie. Wydał 25 tomików wierszy i prozy, opracował także tom tekstów Rafała Wojaczka „Utwory zebrane”.

Mikołaj Łoziński [1980, Warszawa] – pisarz i fotografik, laureat Paszportu „Polityki” w kategorii „literatura” za powieść „Książka”. Za swój debiut – „Reisefieber” – otrzymał Nagrodę Kościelskich. Wydał również tom opowieści o zwierzętach „Bajki dla Idy”. Ukończył socjologię w Paryżu. Był tłumaczem w telewizji francusko-niemieckiej, fotografował dla „Przekroju” i „Rzeczpospolitej”. Publikował także krótkie opowiadania, przygotował kilka wystaw fotograficznych.

Sebastian Majewski [1971, Wrocław] – reżyser teatralny, dramaturg, scenograf, aktor teatralny. Jako reżyser zadebiutował inscenizacją książki Olgi Tokarczuk „Prawiek i inne czasy” w Teatrze Wierszalin. Realizował również spektakle w Koszalinie, Gliwicach, Toruniu, Wałbrzychu. Przez kilka sezonów pełnił kolejno funkcje: dyrektora artystycznego Teatru im. Szaniawskiego, wicedyrektora ds. artystycznych Starego Teatru w Krakowie. Założyciel wrocławskiej awangardowej formacji Scena Witkacego, gdzie wystawiał tłumaczone przez siebie sztuki Andreasa Pilgrima. Wieloletni współpracownik Jana Klaty, z którym zrealizował m.in. „Transfer!” we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, „Sprawę Dantona” w Teatrze Polskim we Wrocławiu oraz „Trylogię” w Starym Teatrze w Krakowie. Laureat Nagrody Kulturalnej „Gazety Wyborczej Wrocław” Warto w kategorii „teatr”.

Gabriela Muskała [1969, Kłodzko] – aktorka teatralna i filmowa, realizatorka licznych monodramów, laureatka wrocławskiego Przeglądu Piosenki Aktorskiej. Występowała w teatrach: im. Jaracza i Powszechnym w Łodzi, Narodowym, Dramatycznym oraz Kwadrat w Warszawie. Wraz z siostrą, Moniką Muskałą, tłumaczką literatury niemieckojęzycznej, tworzą autorski duet „Amanita Muskaria”. Ich monodram „Podróż do Buenos Aires. Work in Regress” w wykonaniu Gabrieli prezentowany był wielokrotnie na festiwalach w kraju i za granicą. Premiera drugiej sztuki – „Daily Soup” – odbyła się w warszawskim Teatrze Narodowym z udziałem m.in. Janusza Gajosa i Danuty Szaflarskiej.

Monika Muskała [1966, Kłodzko] – tłumaczka dramaturgii niemieckojęzycznej – została trzykrotnie nagrodzona przez austriacki Urząd Kanclerski za przekłady utworów Thomasa Bernharda i Wernera Schwaba. Z siostrą – Gabrielą Muskałą – napisała dwie sztuki pod pseudonimem Amanita Muskaria: „Podróż do Buenos Aires. Work in Regress” oraz „Daily Soup”. Wspólnie z mężem Andreasem Horvathem – fotografem i filmowcem – wydała dwa albumy: „Jakutien” i „Heartlands”. Współpracowała z nim także podczas realizacji filmu „Z punktu widzenia emerytowanego portiera” [Kryształowy Glob w Karlovych Varach]. Ich kolejny wspólny dokument „Arab Attraction” znalazł się w konkursie międzynarodowego festiwalu filmów dokumentalnych IDFA w Amsterdamie.

Malina Prześluga [1983, Trzcianka] – autorka dramatów i prozy, dramaturg Teatru Animacji w Poznaniu. Tworzy dla dzieci i młodzieży. Na jej twórczość dramaturgiczną składają się m.in.: „Pinokio”, „Smoki”, „Dziób w dziób”, „Światełko”, „Stopklatka”, „Nic, Dzika Mrówka, Adam i Ewa”, „Najmniejszy Bal Świata”, „Jak Jest”. Twórczość prozatorska: „Bajka i Majka”, „Ziuzia”, „Ziuzia i coś niezwykłego”, „Bajka o włosie Patryku”, „Bajka o starej babci i molu Zbyszku”. Wielokrotnie nagradzana, m.in. nagrodą indywidualną w 19. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej za tekst „Chodź na słówko”.

Renata Putzlacher-Buchtová [1966, Karviná] – poetka, autorka opowiadań, tłumaczka, publicystka, autorka tekstów piosenek, adaptacji i sztuk teatralnych. Była kierownikiem literackim Sceny Polskiej Tešínského divadla w Czeskim Cieszynie. W Instytucie Slawistyki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Masaryka w Brnie prowadzi zajęcia z literatury polskiej i translatoryki. Tłumaczy z języka czeskiego i słowackiego, przede wszystkim poezję, dramaty i teksty pieśni. Jej twórczość była tłumaczona na język czeski, słowacki, niemiecki i angielski. Jest współzałożycielką kawiarni literackiej AVION, dla której przygotowała i poprowadziła ponad 60 programów poetycko-muzycznych.

Tomasz Różycki [1970, Opole] – poeta, tłumacz, romanista. Laureat Nagrody Kościelskich, którą otrzymał za poemat „Dwanaście stacji” [2004]. Wydał również tomy: „Vaterland”, „Anima”, „Chata Umaita”, „Świat i antyświat”, „Wiersze”, „Kolonie”, „Księga obrotów”, „Bestiarium”, „Tomi. Notatki z miejsca postoju”. Kilkakrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike. Publikował w licznych czasopismach w Polsce i za granicą. Jego wiersze tłumaczone były na wiele języków europejskich. Poemat „Dwanaście stacji” został zrealizowany w Starym Teatrze w Krakowie oraz w Teatrze Kochanowskiego w Opolu.

Zyta Rudzka [1964, Warszawa] – pisarka, scenarzystka filmów o sztuce, psycholog. Debiutowała jako poetka wierszem „Ludzie”. Na jej twórczość składają się powieści, m.in.: „Białe klisze”, „Uczty i głody”, „Pałac Cezarów”, „Mykwa”, „Dziewczyny Bonda”, „Ślicznotka doktora Josefa” oraz sztuki teatralne: „Seks, chemia i latanie”, „Cukier Stanik”, „Eskimos w podróży służbowej”, „Pęknięta, obwiązana nitką”, „Zimny Bufet”. Jej utwory były tłumaczone na niemiecki, francuski, czeski, chorwacki.

Paweł Sala [1958, Poznań] – dramaturg, scenarzysta i reżyser. Trzykrotny finalista Hartley-Merrill, polskiej edycji konkursu scenariuszowego. W swoim dorobku ma takie sztuki jak: „Ciemno wszędzie”, „Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski", „Szwaczki", „Spalenie matki", „Mortal Kombajn", „Ifigenia – moja siostra" oraz „Trzecie przyjście". Zrealizował ponad 20 filmów dokumentalnych. Autor słuchowisk: „Genialna epoka", „Studium z anatomii śmierci", „Umrzeć i już się więcej nie obudzić...?”, „Fazy nocy", „Ślimak na zboczu”, „Kosky i Powska” oraz „Biafra”. Debiut fabularny „Matka Teresa od kotów", którego był scenarzystą, reżyserem i koproducentem, przyniósł mu Paszport Polityki w kategorii „film” [2010].

Piotr Siemion [1961, Wrocław] – pisarz, tłumacz literatury amerykańskiej, felietonista, z zawodu prawnik. Autor powieści „Niskie Łąki” [zrealizowanej we Wrocławskim Teatrze Współczesnym przez Waldemara Krzystka] oraz „Finimondo”. Ukończył anglistykę na Uniwersytecie Wrocławskim i wydział prawa Uniwersytetu Columbia. Dwanaście lat spędził na emigracji w USA i Kanadzie, od piętnastu lat mieszka w Warszawie. Tłumacz literatury amerykańskiej, między innymi kultowej powieści Thomasa Pynchona „49 idzie pod młotek”.

Mariusz Sieniewicz [1972, Olsztyn] – pisarz, eseista, felietonista. „Prababka” to tytuł jego debiutanckiej powieści. Następne książki to powieść „Czwarte niebo” [nominacje do Paszportów "Polityki" i Nagrody Literackiej NIKE], zbiór opowiadań „Żydówek nie obsługujemy”, „Rebelia”, „Miasto Szklanych Słoni”, „Spowiedź Śpiącej Królewny”, „Walizki hipochondryka”. Adaptacje jego prozy były wystawiane w teatrach: Łaźnia Nowa w Krakowie, im. Jaracza w Olsztynie, Śląskim w Katowice, Polskim we Wrocławiu. Twórca audycji radiowych oraz happeningów. Tłumaczony na niemiecki, rosyjski, węgierski, chorwacki i litewski. Związany z Teatrem im. Stefana Jaracza w Olsztynie jako asystent dyrektora ds. programowych.

Krzysztof Siwczyk [1977, Knurów] – poeta, aktor. Odtwórca głównej roli w filmie Lecha Majewskiego „Wojaczek”. Zainspirowany tradycją awangardową i neoawangardową skupia się na problemie wyrażalności i samej materii języka. Wydał m.in. „Dzikie dzieci”, „Emil i my”, „Dane dni”, „Wiersze dla palących”, „Zdania z treścią”, „Centrum likwidacji szkód”, „Dokąd bądź”. Jest tłumaczem z języka słoweńskiego.

Małgorzata Szczerbowska [1975, Toruń] – aktorka, reżyserka. W Teatrze Pieśń Kozła we Wrocławiu zrealizowała spektakl oparty na „Bachantkach” Eurypidesa i muzyce etnicznej z rejonów Bułgarii, Serbii, Grecji i Albanii. Pracowała w Teatrze Kochanowskiego oraz współpracowała z Teatrem Eco-Studio w Opolu. Współpracuje z Fundacją Teatru BOTO w Sopocie. Wykłada w szkole aktorskiej Art-Play w Katowicach, gdzie wyreżyserowała trzy prace dyplomowe: „Historie zakulisowe” wg Czechowa „Sinobrody – nadzieja kobiet” wg Loher oraz „Sny" wg Wyrypajewa.

Agnieszka Wolny-Hamkało [1979, Wrocław] – poetka, krytyczka literacka i publicystka. Jej teksty były tłumaczone na dziewięć języków, m.in. serbski, chiński i hiszpański. Współpracuje m.in. z „Gazetą Wyborczą”, „Przekrojem”, „Przeglądem”, „Bluszczem” i portalem Polskiego Radia. W TVP prowadziła programy poświęcone książkom. Autorka performansów, wystawianych m.in. w łódzkiej galerii Manhattan czy wrocławskiej galerii Entropia. Zastępczyni redaktora naczelnego miesięcznika literackiego „Chimera”, członkini zespołu programowego Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania, redaktorka Laboratorium Opowieści.

Ewa Wyskoczyl [1964, Tarnowskie Góry] – reżyserka teatralna, filolożka. Założycielka autorskiego Teatru ZL, w którym zrealizowała m.in. „Piaskownicę” Michała Walczaka, „Skazę” Marzeny Brody, „Silesia bus – Lepsi” wg Jekatieriny Narszi, „Zarah” Piotra Żebro, „Króla Olch” wg Johanna Wolfganga von Goethego i Mirona Białoszewskiego [koprodukcja z MAAT Projekt], „Dulska forever” wg Gabrieli Zapolskiej. W Teatrze Nowym w Łodzi zrealizowała „Doriana”, a w Starym Teatrze w Krakowie „Jasieńskiego”. Ostatnio wyreżyserowała sztukę Tadeusza Różewicza „Śmieszny staruszek” w Teatrze Śląskim Katowicach [koprodukcja z Wrocławskim Teatrem Współczesnym].

Wojciech Ziemilski [1977, Stanford] – reżyser teatralny, artysta wizualny, bloger. Tworzy prace na pograniczu teatru, sztuk wizualnych i choreografii. W Portugalii zrealizował spektakl multimedialny „Hamlet Light”. Po powrocie współpracował z TR Warszawa. Prowadzi warsztaty z nowych form eksperymentu w teatrze, m.in. w Instytucie Teatralnym. Autor spektakli "Mała narracja", "Mapa", "Prolog".

Jakub Żulczyk [1983, Szczytno] – pisarz, publicysta, scenarzysta, radiowiec. Współpracownik szeregu pism – od „Playboya” i „Elle” po „Wprost” i „Tygodnik Powszechny”. Publikował w antologiach wydawanych m.in. przez Korporację Ha!art, Lampę i Iskrę Bożą, Powergraph. Był współprowadzącym programu Redakcja Kultury w TVP2 i autorskiej audycji „Instytut Prosto” w Radiu Roxy. Po debiutanckiej książce „Zrób mi jakąś krzywdę… czyli wszystkie gry video są o miłości” wydał jeszcze powieści „Radio Armageddon”, „Instytut”, „Zmorojewo”, „Świątynia”, „Ślepnąc od światła”. Współscenarzysta spektaklu Wrocławskiego Teatru Współczesnego „Radio Armageddon. Transmisja”.