Premiera „Wesołej Wdówki” F. Lehara uświetni obchody 60-lecia Wrocławskiej Sceny Operetkowej. Serdecznie zapraszamy na 6 spektakli do Centrum Kultury Wrocław-Zachód. Gwiazdorska obsada, przepiękna scenografia, stroje, brawurowa choreografia Krystyny Mazurówny oraz porywająca muzyka króla operetki węgierskiej stanowić będą kolejną odsłonę reaktywacji tego gatunku we Wrocławiu.

PREMIERA: 29/06/2015

SPEKTAKLE 30, 31/05/2015 | 14, 17, 18/06/2015

Centrum Kultury Wrocław-Zachód, ul. Chociebuska 4-6

WESOŁA WDÓWKA

operetka w 3 aktach

Muzyka: Franz Lehár

Libretto: Victor Leon i Leo Stein

Inscenizacja i reżyseria: MIROSŁAW OWCZAREK

Kierownictwo muzyczne: TOMASZ KOLBUSZEWSKI

Choreografia: KRYSTYNA MAZURÓWNA

Scenografia: DAMIAN DOMALEWSKI

OBSADA:

Baron Mirko Zeta: MIROSŁAW OWCZAREK

Walentyna: ALEKSANDRA BAŁACHOWSKA, EMILIA ZIELIŃSKA

Daniło Daniłowicz: PIOTR PŁUSKA

Hanna Glawari: SYLWIA FRĄCZEK, ALEKSANDRA WIWAŁA, SONIA WARZYŃSKA

Kamil de Rosillon: TOMASZ MALESZEWSKI

Cascada: PIOTR JAROŃSKI

Kromow: MAREK KUPCZYŃSKI

Niegus: MATEUSZ CZYCZERSKI

Olga: KAROLINA WOJTKO, MARIOLA AUGUSTYN

WROCŁAWSKA AKADEMIA BALETU

ORKIESTRA SCENY OPERETKOWEJ MMImpresario

REALIZATORZY

MIROSŁAW OWCZAREK – inscenizacja i reżyseria

MIROSŁAW OWCZAREK - zadziwia wojskowym drylem jako pułkownik Ollendorf w „Studencie żebraku” w reżyserii Bogusławy Czosnowskiej, oraz wzrusza autentycznością postaci jako Tewje-mleczarz w „Skrzypku na dachu” w reżyserii Jana Szurmieja. W teatralnej pracy wykorzystuje umiejętności i wiedzę uzyskaną podczas studiów na wydziale wokalno - aktorskim Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie śpiewu profesora Ludwika Miki. Szlify aktorskie uzyskał u profesor Marleny Milwiw. Praca w Polskim Radio i TV w Zespole kierowanym przez Edmunda Kajdasza zaowocowała wieloma nagraniami muzyki oratoryjno - kantatowej, programami dla telewizji, a także nagraniem płyty „Kolędy i pastorałki” z Krzysztofom Krawczykiem. Przez wiele lat śpiewał i koncertował z Zespołem „Collegium Musicum” kierowanym przez profesora Klemensa Kamińskiego. Zespół koncertował w Niemczech, Francji, a w czerwcu 1983 r. wystąpił dla Papieża Jana Pawła II w Katedrze Wrocławskiej. Podczas studiów wystąpił w spektaklach „Boccacio” i „Zemsta nietoperza”, które pod batutą profesora Marka Tracza grane były we Włoszech (również na wyspach - Sycylia, Ischia, Lipari). Potem było „zderzenie” z rolami w teatrach w kraju i za granicą, które uczyły pokory i miłości do odtwarzanych postaci, zdobywały uznanie publiczności i potwierdzały jego kunszt aktorski u krytyków. Wiele swoich ról zagrał w spektaklach muzycznych:

Igraszki kobiet - reż. Stefan Szaciłowski, muz. Krzesimir Dębski, Roman Rauhut

Słowicza wyspa - reż. Ryszard Krzyszycha, muz. Zbigniew Górny, Leszek Paszko

Piosenki - reż. Tadeusz Wiśniewski, muz. Jerzy Derfel

Igraszki z diabłem - reż. Rudolf Moliński, muz. Jaromir Nohavica (Czechy),

Sztukmistrz z Lublina - reż. Jan Szurmiej, muz. Zygmunt Konieczny. Spektakl w dwóch wersjach językowych. Prezentowano go publiczności w Niemczech, Szwajcarii i Austrii

Przypowieści - reż. Tomasz Szymański, muz. Mariusz Matuszewski

Śpiew młodzieńców w ogniu gorejącym - reż. Henryk Tomaszewski, muz. Rafał Augustyn

Honorificabilitudinitatibus - tekst Roman Kołakowski, reż. Leszek Czamota, muz. Włodzimierz Szomański

Kaj i Gerda - reż. Wojciech Kościelniak, muz. Piotr Dziubek

W 80 dni dookoła świata po 100 latach - reż. Jerzy Bielunas, muz. Mateusz Pospieszalski

Scat - reż. Wojciech Kościelniak, muz. Leszek Możdżer

Ponadto zagrał m.in. w takich sztukach jak: Kordian, Pan Tadeusz, Antygona, Zemsta, Ciotunia, Poskromienie złośnicy, Rzeźnia, Gość oczekiwany, A jak królem a jak katem będziesz, Przekłady. W Londynie kreację Marszałka w „Pastorałce Małoszowskiej” określono jako „majstersztyk dokonany tajemnicą kunsztu aktorskiego”. Nostryfikacja dyplomu w Akademii Muzycznej w Brnie pozwala mu używać tytułu magistra na terenie Republiki Czeskiej, w której pracował jako aktor i pedagog. Wystąpił na festiwalach:

Wratislavia Cantans - „Fidelio” – reż. Maciej Prus, dyr. Robert Satanowski

FTPP Toruń 1989-„Azyl” wg Franza Kafki reż. Wiesław Hołdys

Poznań - Malta 1994 - wystąpił m. in. z Wrocławskim Teatrem Pantomimy

FTP Rzeszów 1995 -„Poskromienie złośnicy” – reż. Tadeusz Pliszkiewicz, muz. Włodzimierz Szomański

Festiwal Piosenki Greckiej - Zgorzelec 1999 - „Zorba” reż. Jan Szurmiej, dyr. Alan Urbanek

Festiwal Muzyki Wokalnej - Cieszyn 2001 -„Wiktoria i jej Huzar - reż. Bogusława Czosnowska.

24 Przegląd Piosenki Aktorskiej” – Wrocław 2003 – „Opera za trzy grosze” reż. Wojciech Kościelniak, chor. Jarosław Staniek.

W musicalu „Sallah Shabati" wystawionym przez Meininger Theater (Niemcy) wystąpił wśród największych gwiazd niemieckiej sceny: Gunther Emmerlich, Marion Bach, oraz w obecności autora musicalu - Ephraim Kishon.

W Teatrze Muzycznym - Operetce Wrocławskiej - obecnie Teatr Muzyczny „Capitol” - pracuje od 1996 r., kreując wiele znakomitych ról m.in. w spektaklach:

Student żebrak" - reż. Bogusława Czosnowska, chor. Henryk Rutkowski (OLLENDORF)

„Księżniczka czardasza” - reż. Igor Przegrodzki, chor. Teresa Kujawa (FERI)

„Ptasznik z Tyrolu”, - reż. i chor. Zbigniew Czeski (WEBS),

"Skrzypek na dachu" - reż. i chor. Jan Szurmiej (TEWIE, LEJZOR, WOLF, RABIN, JOSŁ, POLICJANT)

„Zemsta nietoperza” - reż. i chor. Waldemar Karst (FRANK),

"Sztukmistrz z Lublina" - reż. i chor. Jan Szurmiej

„Chicago” - reż. Robert Skolmowski,

„Zorba” - reż. i chor. Jan Szurmiej,

„Będzie lepiej” - rewia - reż. Bohdan Łazuka, chor. Henryk Rutkowski

„Ktoś mnie pokochał” - rewia - reż. Bohdan Łazuka, chor. Zofia Rudnicka

„Opera za trzy grosze”- reż. Wojciech Kościelniak, chor. Jarosław Staniek (w spektaklu grają m. in.: Katarzyna Groniec, Janusz Radek)

„Kraina uśmiechu” - reż. Jarek Ostaszkiewicz. A także w spektaklach: „Wiedeńska krew”,

„Wiktoria jej huzar”,„Betleem Polskie”,„Księga dżungli” .

Mirosław Owczarek potwierdził swoje umiejętności w pracy z wieloma realizatorami i zespołami a jego kreacje wielokrotnie nagradzano dobrymi recenzjami. Jest również wykładowcą w Wyższej Szkole Aktorstwa i Musicalu, oraz aktorem Teatru Małego. W dorobku pracy scenicznej ma 125 ról oraz 26 nagród i wyróżnień. Należy do Polskiego Stowarzyszenia Pedagogów Śpiewu.

KRYSTYNA MAZURÓWNA

Krystyna Mazurówna to Polka pracująca we Francji jako tancerka, choreografka i dziennikarka. Solistka "Casino de Paris". W latach 1946-1949 przebywała w Łodzi, a od 1949 roku w Warszawie. W 1957 roku Krystyna Mazurówna ukończyła szkołę baletową w klasie Leona Wójcikowskiego i zaczęła pracę jako solistka w Teatrze Wielkim. Występowała też w warszawskim Teatrze Syrena. Jej partnerami scenicznymi byli: Witold Gruca, Stanisław Szymański, Gerard Wilk.

W 1961 roku Krystyna Mazurówna została laureatką 3. nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego w Warszawie. W swojej karierze założyła dwa zespoły, m.in. w 1967 roku zespół tańca nowoczesnego "Fantom". Będąc już w Paryżu założyła "Ballet Mazurowna", z którym występowała. Od 1968 roku Krystyna Mazurówna mieszkała w Paryżu. Nie tylko tańczyła w spektaklu Josephiny Baker, ale również była choreografką w teatrze "Élysées Montmartre". Od lat ’90 Krystyna Mazurówna jest felietonistką w nowojorskim tygodniku "Kurier Plus".

W Polsce Krystyna Mazurówna znana jest przede wszystkim z pracy jako choreografka do programu "You Can Dance – Po prostu tańcz". Występowała również jako jurorka w telewizji Polsat, w programie "Got to Dance - Tylko Taniec". W lutym 2013 roku otrzymała nominację do nagrody Wiktory 2012 w kategorii osobowość telewizyjna. Na jej temat powstały biografie, m.in. "Krystyna Mazurówna: Burzliwe Życie Tancerki" (2011), "Krystyna Mazurówna: Moje noce z mężczyznami "(2012). Jej mężem był muzyk Jean Pierre Bluteau. Jest matką kompozytora Kaspera Toeplitza, gitarzysty jazzowego Balthazara Bluteau i pianistki Ernestine Bluteau. Krystyna Mazurówna była choreografką do wielu spektakli, m.in. "Balet, balet, balet" w Teatrze Muzycznym w Gdyni (1988), "Błękitny zamek" w Teatrze Wielkim w Łodzi (1988), "Moja córeczka" w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie (1968), "Emil i detektywi" w Teatrze Buffo" i "Syrenie" w Warszawie (1966).