W weekend 25-26.04. w Teatrze Praska 52 z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca na scenie Teatru Praska 52 odbędą się pokazy filmów i spektakle taneczne.

25.04. o godz. 19:00 Teatry Taneczne Latiga i Eriu przygotowały pokazy filmów i spektakle

26.04. o godz. 19.00 odbędzie się pokaz studentów PWST Kraków „Oniegin”

25-04-2015 – sobota g. 19:00

Teatr Tańca Latiga
Teatr Tańca Eriu
Bilety: 10 PLN, 6 PLN
26-04-2015 – niedziela g. 19:00

Oniegin
Pokaz PWST Kraków
Bilety: 20 PLN, 10 PLN

Teatr Tańca Latiga
Teatr Tańca Eriu

PROGRAM

Pokaz filmów tańca:

PASSAR CALLE. ZMIERZANIE
Krótkometrażowy film tańca. Pokaz przedpremierowy.

Passacaglia g-moll Franza Ignaza Bibera zamyka cykl Sonat Różańcowych. To utwór wiązany z nadejściem Anioła Stróża, który przynosi uspokojenie i pogodzenie na to, co nadchodzi. Czas dojrzewania do doświadczenia macierzyństwa domyka się, gdy minie zdziwienie, że zachwytowi i szczęściu tak naturalnie towarzyszyć może lęk i ból. W kulturze Tanah Toraja na Sulawesi istnieje zwyczaj chowania dzieci, które zmarły, zanim zaczęły ząbkować, w grobach wyciętych w drzewie. Za drewnianymi drzwiczkami zabliźnia się powoli niewielka rana, pozostawiając na zawsze podłużną bliznę w zrośniętym pniu. Dojrzewanie do macierzyństwa jest być może także dojrzewaniem do utraty, oswajaniem nowego lęku, który towarzyszyć będzie odtąd każdej radości.
Idea/ choreografia: Anna Ochman, taniec: Elżbieta Malewska, skrzypce: Agata Sapiecha, realizacja dźwięku: Lech Pukos, realizacja obrazu: Elektro Moon Vision, kostiumy: Elżbieta Litwiniak /9’08, produkcja: Fundacja FURU 2015.

SMALL ROOM SYNDROME

Small Room Syndrom, czyli polska ciasnotowa wspólnota mieszkaniowa. Tańczą w mieszkaniu, gdzie zawsze ktoś obserwuje. Ktoś jest obok. Kawy nie można się spokojnie napić. Wykąpać- nie da się. Marzyć o chwili samotności. Zapalić papierosa. Bez słuchania pukania, stukotów, jęków sąsiadów. Nauczyć się w tym wszystkim poruszać. Tak żeby było ergonomicznie. Żeby nie wadzić resztką prywatności innym prywatnościom. ‚Our project strats in the kitchen’, jak projekty Johnatana Burrowsa. I jest kuchenną historią, niejednego mieszkania z WK-70.
Reżyseria/choreografia: Natalia Wilk, taniec: Natalia Wilk, Paulina Jóźwicka, Magdalena Fejdasz, Katarzyna Sikora, muzyka: Philip Glass/ 4’30’’

SILENCE

Część trylogii inspirowanej wierszem Wisławy Szymborskiej „Trzy słowa najdziwniejsze”. Trzy słowa pojawiające się w wierszu : przyszłość, cisza i nic posłużyły do stworzenia trzech scen tanecznych, każda z nich jest wykonana przez innego tancerza i nakręcona w innym miejscu. Słowa, które są bardzo jasno zdefiniowane o konkretnym znaczeniu i wielu z nim związanych konotacjach, zostały przełożone na abstrakcyjny język tańca. ”Silence” mówi o tym, że poszukiwanie ciszy jest zawsze daremne, bo ona nie istnieje. Z definicji jest brakiem dźwięku, działania, komunikacji. Już sam brak czegoś niesie ze sobą wiele znaczeń. Jeżeli spróbujemy zdefiniować ciszę, wypełniamy pustkę i ją niszczymy.

Pomysł/choreografia/taniec: Marta Kosieradzka, muzyka: Adriano Fontana(IT), kamera i montaż: Eva Campos Suarez(ES) /6’39

PERSEPHONE FALLING

Trzeci z trylogii filmów bazujących na improwizacji tańca na peryferiach… miasta, formy tańca, mitologii. Porwana Persefona staje twarzą w twarz z okrucieństwem podziemia, ale i z jego hipnotyzującym pięknem. W jaki sposób, ta która żyła wśród piękna i niewinności będzie miała oswoić to nowe – również w niej. Przebijając się przez fasadę cudu, świat bogów okazuje się pełen mordu i gwałtu niczym świat ludzi.
Idea/taniec: Joanna Sieradzan/Filip Wencki, kamera i montaż: Paweł Głogowski/ 7’24

PRYZMAT

„Pryzmat.jesień” to film stworzony ze zwykłej potrzeby piękna i prostoty tego co nas otacza. Niby to banalne ale nie potrafimy bez tego żyć. Komplikujemy, dywagujemy, konceptualizujemy. Żaneta Górska pewnego jesiennego dnia przyjechała mnie odwiedzić, z kamerą, na tydzień. Była piękna pogoda, potrzeba wyjścia do lasu, spaceru, światła, ruchu, tańca. Zaczęłyśmy to filmować. I tak powstał ten film. To krótka, filmowa impresja na temat: światła, cienia, koloru, ciała, ruchu, tańca,natury, lasu, drzewa.
Ruch: Anna Haracz / Zdjęcia i montaż: Żaneta Górska/6’46

Zrealizowano ze środków Miasta Gdańska w ramach Stypendium Kulturalnego Miasta Gdańska oraz wsparciu barwnych mieszkańców domu przy ul.Słonecznej 28 w Otominie

PO CICHU

Spektakl złożony z piosenek Karoliny Cichej napisanych do tekstów Tadeusza Różewicza i jednej ze słowami Gustawa Daniłowskiego.
W siedmiu utworach poetyckich pojawia się wiele tematów, a jednocześnie wszystkie drążą wciąż jedną i tę samą kwestię – człowieczeństwa. Wobec wojen, wobec codzienności, drugiego człowieka i wreszcie wobec samego siebie. 24 kwietnia mija rok od śmierci Tadeusza Różewicza. Próbujemy czytać jego teksty, słuchać stworzonej do nich muzyki i dopowiedzieć coś od siebie tańcem.

Tańczą: Katarzyna Dębska, Paulina Drąg, Daria Gałek, Magdalena Furmanek, Anna Socała, Władysław Klymchuk, Elżbieta Malewska, Anna Ochman, Magdalena Rapa, Izabela Zając
Choreografia: Anna Ochman
Kostiumy: zespół

GOŚCINNIE WYSTĄPI TAKŻE TEATR TAŃCA ERIU

Zespół Eriu działa w Krakowie od 2006 roku. Powstał z inicjatywy kilku pasjonatek tańca, które, oczarowane muzyką irlandzką, zapoczątkowały istnienie grupy. Na swoją patronkę wybrały Eriu – w mitologii celtyckiej boginię suwerenności i uosobienie Irlandii.
Muzyka i taniec są dla nas jednocześnie odkryciem i podróżą, zagadką i kluczem. Dzięki nim zaglądamy do świata baśni, elfów i druidów. Miniatury taneczne, które kiełkują na tak niezwykłym gruncie, to obrazy delikatnie szkicowane ciałem i kolorowane ruchem. Czasem są to opowieści pełne liryzmu, innym razem przedstawiają starcie wichrów i burz z piorunami…
Autorskie choreografie chętnie wzbogacamy elementami klasyki. Tworzymy w ten sposób niekonwencjonalną mieszankę stylów, prawdziwie irlandzką mozaikę tradycji i nowoczesności.

Choreografia, scenariusz i reżyseria: Agata Kowalczyk
Taniec: tancerki Zespołu Tańca Irlandzkiego ERIU
www.eriu.art.pl

Oniegin – Pokaz PWST Kraków

Krótki opis spektaklu, piórami jego Twórców:

„Pozwólcie czytelnicy mili ze bez przedmowy, w tejże chwili Bohater mój przed Wami stanie Oniegin”. Tymi słowami narrator spektaklu „Oniegin”, który w ramach egzaminu z wiersza przygotowali studenci krakowskiej PWST, rozpoczyna niemal godzinną podróż z bohaterem poematu Aleksandra Puszkina.  Eugeniusz Oniegin jest rozczarowanym wielkim światem młodzieńcem, wyjeżdża na wieś gdzie poznaje młodego poetę Włodzimierza Leńskiego. W ramach poszukiwania dobrej zabawy składają wizyty paniom Oldze i Tatianie, o których w interpretacji mgr Marcina Czarnika i studentów, stosowniej byłoby mówić w liczbie pojedynczej. Tam nawiązują się relacje pomiędzy przyjezdnymi i Oltianą, a może Tolgą… Ale miłości te – choć w wielu kolorach, nie prowadzą do ołtarza. A przyjaźń Włodzimierza z Eugeniuszem nie będzie trwała ‚po życia kres’, chociaż do niego doprowadzi… Miłość. Odrzucona miłość. Niechciana miłość. Przyjaźń. Zdradzona przyjaźń. Radość. Zabawa. Flirt. Marzenia senne. Złe sny. Bardzo złe sny… Paranoiczne sny rodem z obrazów Davida Lyncha. Jedyne, czego tu zabraknie to happy endów. Chociaż podobno szczęście jest pojęciem względnym…

Występują studenci II roku Wydziału Aktorskiego PWST:

Narrator: Kacper Lech

Oniegin: Jakub Sasak

Leński: Martin Bogdan

Olga/Tatjana: Dominika Feiglewicz/Emilia Korsak

Reżyseria/opieka pedagogiczna: mgr Marcin Czarnik