STARY BROWAR NOWY TANIEC MA 10 LAT!

W 2004 roku fundacja Art Stations Grażyny Kulczyk powołała do życia pierwszy w Polsce (i wciąż jedyny na tę skalę) regularny wielopoziomowy program prezentacji, promocji i wspierania rozwoju współczesnej choreografii – Stary Browar Nowy Taniec. Jego misją stała się prezentacja osiągnięć i upowszechnianie wiedzy o najnowszych trendach w sztuce tańca, pobudzanie refleksji i dyskusji wokół sztuki choreografii i jej ciągle poszerzających się granic, ale przede wszystkim – w myśl motta „SZTUKA NIE POTRZEBUJE WSPARCIA. ARTYŚCI TAK!” – konsekwentne długofalowe działania na rzecz rozwoju młodych polskich choreografów.

W ciągu dziesięciu lat bardzo intensywnej działalności powstało w Studio Słodownia +3 w Starym Browarze rozpoznawalne w całej Europie (i nie tyko) centrum rozwoju choreografii – miejsce regularnych polskich i międzynarodowych prezentacji, ale przede wszystkim – przestrzeń kreacji. To tu powstało już ponad 50 produkcji tańca współczesnego, a w 2006 roku powołano do życia pierwszy w Polsce program rezydencyjny – SOLO PROJEKT – który dokonał znaczącej zmiany warty w polskim tańcu i wprowadził na scenę grupę artystów nazwaną przez krytyka Witolda Mrozka (od nazwy projektu) „POKOLENIEM SOLO” nadającą dziś ton coraz bardziej docenianej także na świecie polskiej choreografii.

Stary Browar nieustannie przez cały rok pulsuje kreatywną energią tancerzy i choreografów – postanowiliśmy, by taki był także nasz jubileusz! Przez ostatni rok regularnie zapraszaliśmy Państwa do Studio Słodownia +3 na kolejne odsłony naszego dziesięciolecia! To był rok pełen wzruszeń i wrażeń, spoglądania wstecz, ale i planowania kolejnych lat naszej działalności. W styczniu 2014 roku nakładem CRICOTEKI ukazała się książka Anny Królicy „Pokolenie Solo” podsumowująca dotychczasowe sukcesy współpracujących z nami artystów, którzy stali się także bohaterami tegorocznej edycji Starego Browaru Nowego Tańca na Malcie. Świętowaliśmy także podczas Polskiej Platformy Tańca 2014, gdzie dwie nasze produkcje zostały wyróżnione przez Minister Kultury Małgorzatę Omilanowską specjalnymi nagrodami – za najlepszy spektakl i dla najlepszego tancerza („Niżyński. Święto snów” autorstwa tria Krawczyński/Wygoda/Godowska) oraz za najlepszą choreografię (dla „INSIGHT” Janusza Orlika współchoreografowanego przez Joannę Leśnierowską). Blisko 40 razy w tym roku prezentowaliśmy nasze produkcje poza siedzibą, także poza Polską, w tym w tak odległych miejscach jak Palestyna i Brazylia!

Na przekór trudnej sytuacji tańca w Polsce, udało nam się zrealizować w tym roku trzy duże grupowe spektakle tańca pod wodzą wybitnych międzynarodowych choreografów: Sjoerd Vreugdenhil z Holandii otworzył przed polskimi tancerzami tajniki warsztatu Williama Forsythe’a („Skutki Niezamierzone”, premiera 21.06.2014), australijska mistrzyni improwizacji Rosalind Crisp porwała do tańca nawet publiczność („back to bone”, premiera 3.10.2014), a berlińska choreografka Isabelle Schad zaprosiła na scenę aż 22 polskich tancerzy! Jej „Collective Jumps” w koprodukcji z Goethe Institut w Warszawie – premiera wieńcząca jubileusz dziesięciolecia fundacji Art Stations – podejmuje zagadnienia budowania wspólnoty w tańcu. Trudno o lepszy finałowy akcent tegorocznego programu!

Zapraszamy gorąco na PREMIERĘ „Collective Jumps” w niedzielę 14.12 połączoną z PREZENTACJĄ INSTALACJI Aleksandry Borys „MOVEMENTSCAPE” - pracy badającej relacje pomiędzy sztukami wizualnymi (zwłaszcza nurtem walking art) a choreografią (spektakl i instalacja do zobaczenia także w sobotę 13.12). Finałową odsłonę jubileuszu zwieńczy także uroczystość wręczenia nowo ufundowanego przez panią Grażynę Kulczyk STYPENDIUM badawczego z zakresu najnowszej choreografii , które od 2014 roku wzbogaci regularne długofalowe działania Fundacji na rzecz rozwoju artystów tańca i upowszechniania o nim wiedzy.

Świętujcie razem z nami dziesięć lat sukcesów polskiego tańca!

pokazy premierowe

13.12 (sobota) oraz 14.12.(niedziela) godz. 19.00 , Stary Browar, studio Słodownia +3

Isabelle Schad

COLLECTIVE JUMPS

koncepcja i choreografia Isabelle Schad

we współpracy z Laurent Goldringiem

asystent choreografa Lea Moro

wykonanie Aniela Kokosza, Barbara Bujakowska, Dorota Michalak, Ewa Hubar, Gosia Mielech, Halina Chmielarz, Irena Lipińska, Iza Szostak, Jakub Margosiak, Janusz Orlik, Korina Kordova, Krystyna Szydłowska, Magda Bartczak, Magdalena Jędra, Marta Romaszkan, Natalia Wilk, Paulina Grochowska, Paweł Sakowicz, Przemysław Kamiński, Sonia Borkowicz, Tomasz Foltyn, Ula Zerek

dźwięk / kompozycja Patryk Lichota

światło Łukasz Kędzierski

produkcja Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk & Goethe-Institut Warschau

Ciało grupy składa się z wielu.

Oddajemy się praktykom, które jednoczą zamiast indywidualizować.

Podejmujemy je na poziomie biologiczny, komórkowym, energetycznym.

Pojmujemy je jako drogę – konsekwentne budowanie relacji jednocześnie z sobą i z innymi w grupie.

Przyglądamy się wolności w odniesieniu do formy. Formy, którą stwarza rytm. Doświadczamy wielości, wielorakości, subiektywności i różnorodności. Nawet kiedy forma jest określona i taka sama dla wszystkich. Różnorodność w obrębie powtórzeń.

Przyglądamy się wolności w obrębie grupy. Jest ona zapewniona, gdy każdy odkrywa formę na swój własny subiektywny sposób.

Przyglądamy się wolności jako istocie szczęścia, które w obrębie grupy pojawia się, kiedy przepływ ruchu osiąga się wspólnie bez jakichkolwiek zakłóceń w ciągłości.

Poszukujemy równości w ruchu odrzucając jakąkolwiek hierarchię poszczególnych części ciał. Relacje między częściami naszego ciała są jak relacje między osobami w grupie. Każdy może być równy, gdy subiektywność we własnym indywidualnym rytmie zagwarantowana zostanie w formie.

Zapożyczamy pole działania, struktury, wzory ich formowania i rozwijania od innych praktyk zbiorowych, takich jak taniec ludowy czy praktyki wschodnie. Destylujemy je z kulturowych kodów, by się nimi swobodnie bawić, zniekształcać je i transformować.

Przyglądamy się estetyce reprezentacji jako praktyce politycznej. Stawiamy jej opór. I jest to zdecydowanie i zamierzenie działanie polityczne. Czy stworzenie zwielokrotnionego, a jednocześnie ujednoliconego, bezpodmiotowego ciała może stać się potencjalnie przestrzenią oporu?

Spektakl berlińskiej choreografki Isabelle Schad podejmuje temat tworzenia wspólnoty w tańcu. Pochodzące z różnych kultur formy i praktyki tradycyjnych tańców ludowych i grupowych zostają tu wzięte pod lupę i zbadane w kontekście współczesnej polityki pracy i ciała w tańcu. Spektakl postrzega taniec jako akt polityczny, a ciało jako „miejsce oporu”. Analogie ze współczesnym ruchem occupy czy tańcami-protestami (jak choćby z tureckim Halay wykonywanym w wielkim okręgu podczas demonstracji) narzucają się same. Collective Jumps jest swego rodzaju tańcem oporu, oscylującym gdzieś pomiędzy protestem, transem i zmysłowością, pomiędzy formą, rozproszeniem i abstrakcją.

Od dawna zajmuję się relacjami pomiędzy formą i treścią, stawiam pytania, skąd jaka forma pochodzi, szukam ich korzeni i początków. Tradycyjne tańce ludowe i grupowe wydają się ze względu na ich strukturę i zakorzenienie w kulturze doskonale nadawać do tego, by rozpatrywać je w relacji z moim własnym doświadczeniem ciała w ramach Body-Mind-Centering ® oraz embriologii. Jak pod mikroskopem, choreografia umożliwia grupie wgląd w świat wewnętrznych procesów, przestrzeni, organów. Grupa sama w sobie staje się organem, a kompleksowe połączenia pomiędzy organicznymi i kulturowymi procesami odznaczają się, wyróżniają, przybierają tu konkretną postać. Co ważne, format dużej grupy przeciwstawia się popularnym dziś małym formatom (solo, duet, trio..) wymuszanym przez finansową sytuację współczesnej choreografii. W tym kontekście praca grupowa jawi się zatem jednocześnie jako utopia i protest porywając zarówno aktorów, jak i widzów, w nasyconą energią podróż. /Isabelle Schad

„Współczesność poprzez zalew danymi i rozwój komunikacji stwarza nowe formy wspólnoty. Współcześni choreografowie biorą je na warsztat i pytają o istotę współbycia. Od zawsze relacja indywiduum i społeczeństwa oddziałuje na sztukę. Obecnie ten dyskurs zostaje podjęty w szczególny sposób: z autonomicznego podmiotu moderny sieci komunikacyjne i zalewy plików zglobalizowanego świata mimowolnie uformowały istotę kolektywną. Środki komunikacji tworzą całkowicie nowe formy permanentnej – a jednocześnie czasowej – wspólnoty. Pojedynczość stała się więc stanem wyjątkowym, natomiast przyłączenie się do różnorodnych form wspólnoty – choćby był to twitter czy facebook, czy byłoby to w metrze czy w samolocie – regułą. Choreografia jako organizacja ciał w przestrzeni i czasie jawi się przy tym jako szczególnie predestynowana do tego, by zajmować się aktualnymi pytaniami o formy i możliwości wspólnoty” (Esther Boldt)

Isabelle Schad jest berlińską choreografką, której prezentowane na całym świecie spektakle są wynikiem głębokich poszukiwań cielesnych (głównie w oparciu o praktykę Body-Mind Centering) i badań nad procesami cielesnej re-prezentacji. Jej projekty powstają na styku tańca, performansu i sztuk wizualnych. W tym kontekście ważne dla pracy Isabelle Schad okazało się spotkanie z Laurentem Goldringiem, artystą wizualnym i fotografikiem, z którym od 2009 roku wspólnie kreują cykl przedstawień „Unturtled(s)” ( jedną z jego odsłon mogliśmy oglądać w Starym Browarze w 2010 roku). Isabelle współtworzyła także wiele artystycznych kolektywów (Good Work, Praticable) stawiających pytania o możliwość łączenia wielorakich praktyk i poszukiwań artystycznych i kwestionujących jednocześnie tradycyjne modele produkcji. Jako pedagog i choreografka Isabelle współpracuje z berlińską uczelnią HZT, a jej warsztaty rozsiane są po całym świecie (w marcu 2010 roku była m.in. wykładowcą w ramach Alternatywnej Akademii Tańca). Obecnie artystka współprowadzi przestrzeń twórczą „Wiesenburg-Halle“ w Berlinie, a od roku studiuje i praktykuje także Zen Shiatsu.

STYPENDIUM BADAWCZE GRAŻYNY KULCZYK

Poświęcając pierwsze dziesięć lat działań na wspieranie rozwoju polskiej choreografii, performatywny program fundacji Art Stations (znany jako Stary Browar Nowy Taniec) wypracował szereg programów rezydencyjnych i edukacyjnych dla młodych polskich twórców. Od 2004 roku w Studio Słodownia +3 powstało już ponad 50 spektakli, a kilkudziesięciu polskich artystów tańca stało się rezydentami i beneficjentami naszych programów edukacyjnych (w tym najważniejszego – Alternatywnej Akademii Tańca) oraz międzynarodowych partnerstw (takich jak program SPAZIO czy modul-dance) umożliwiających zarówno twórczą pracę, jak i doskonalenie choreograficznych narzędzi. Dzięki flagowemu i pierwszemu w Polsce programowi rezydencyjnemu dla początkujących choreografów („Solo Projekt”) udało się z powodzeniem wprowadzić na polską scenę grupę artystów, którą Witold Mrozek kilka lat temu określił „pokoleniem solo”, a Anna Królica uczyniła bohaterem wydanej w styczniu 2014 roku pod tym samym tytułem książki. To, co cechuje to pokolenie artystów, to oryginalność i różnorodność artystycznych poszukiwań oraz otwartość na formalne eksperymenty i zdolność do szerszej refleksji, autorefleksji i teoretycznej dyskusji nad sztuką choreografii, co neguje potoczne przekonanie o polskim tańcu jako sztuce bezrefleksyjnej i zorientowanej wyłącznie na tradycyjnie rozumiany „teatr tańca”. Aktywność tego pokolenia twórców jest też swego rodzaju nadzieją i obietnicą dalszego rozwoju polskiej choreografii – rozwoju, który możliwy jest tylko dzięki nieustannemu pogłębianiu i pomnażaniu twórczego potencjału i zdobywanej wiedzy, wytyczaniu nowych przestrzeni artystycznych (choreograficznych) poszukiwań zarówno w praktyce, jak i w teorii. Warunkiem koniecznym tego rozwoju jest także zapewnienie możliwości profesjonalnego funkcjonowania całego środowiska, na które składają się wzajemnie się inspirujący zarówno twórcy tańca, jak i jego badacze, krytycy i kuratorzy - mediatorzy pomiędzy artystami i publicznością i tym samym pełniący kluczową rolę w upowszechnianiu wiedzy o najnowszych trendach i przemianach współczesnej choreografii.

Podążając za mottem fundacji („Sztuka nie potrzebuje wsparcia. ARTYŚCI TAK!”) oraz towarzyszącą wszystkim działaniom pani Grażyny Kulczyk ideą 50/50 łączącą każde twórcze działanie z elementami edukacji, podkreślając potrzebę jednoczesnego wspierania pogłębionych poszukiwań nie tylko praktycznych, ale i badawczych oraz innowacyjnych podejść do zagadnienia praktyki choreograficznej, i wreszcie - pozostając zawsze w empatycznym stosunku do potrzeb szeroko rozumianego środowiska tańca współczesnego w Polsce, od 2015 roku Art Stations Foundation/ Stary Browar Nowy Taniec do swoich regularnych działań na rzecz rozwoju polskiej choreografii włącza specjalnie ufundowane przez panią Grażynę Kulczyk stypendium badawcze w wysokości 25.000 PLN netto, o które ubiegać się mogą zarówno praktycy (choreografowie), jak i teoretycy (badacze, krytycy, kuratorzy) współczesnego tańca.

Misją stypendium jest wspierać pogłębione poszukiwania w obszarze współczesnej choreografii – te, których efekt wzbogaci zarówno praktykę, jak i refleksję w tej dziedzinie o nowatorskie podejścia i metodologie. Stypendium jest wyrazem wiary, że rozwój w obszarze sztuki choreografii jest złożonym i długotrwałym procesem wymagającym systematycznego i kompleksowego wsparcia, a artystyczny postęp odbywa się na drodze eksperymentu, intelektualnego rozwoju i (auto)refleksji. Proces ten domaga się na każdym etapie możliwości i przestrzeni do podejmowania artystycznego ryzyka, redefinicji własnych postaw twórczych, dyskusji nad procesem tworzenia tańca i poszukiwania dlań nowych inspiracji oraz na nieustannej wymianie doświadczeń z badaczami i artystami innych dziedzin (co odzwierciedla także interdyscyplinarność współczesnej tanecznej sztuki). Stąd stypendium pragnie promować projekty artystów i badaczy podobnie jak jego fundatorka gotowych do podejmowania twórczego ryzyka, do wytyczania nowych ścieżek i postrzegania sztuki choreografii w ciągle poszerzającym się kontekście otaczającej nas rzeczywistości artystycznej i społecznej, skłonnych do poszukiwania (i formułowania) autorskich strategii, rozwiązań i metodologii zarówno w praktyce choreograficznej, jak i w refleksji teoretycznej i trudnej sztuce komunikowania i upowszechniania wiedzy o współczesnej choreografii szerszej publiczności.

Intencją przyznania stypendium jest inwestycja nie tylko w rozwój uhonorowanych nim beneficjentów, ale także zwiększenie ogólnej wiedzy o najnowszych zjawiskach w obszarze sztuki choreografii. Dlatego też efektem rzeczowym (i warunkiem otrzymania) stypendium powinno być zawsze dzielenie się efektami działań i wynikami badań z szerszym gronem odbiorców (zarówno profesjonalnym środowiskiem, jak i publicznością), co przyjmować może tradycyjną formę (publikacje, spektakle-wykłady, wystawy, autorskie warsztaty, etc), bądź nowatorską - zaproponowaną i wypracowaną także w ramach działań objętych stypendium.

W 2015 roku, jubileuszowym roku działań Art Stations Foundation, stypendium decyzją fundatorki zostanie przyznane uznaniowo. Od 2016 roku beneficjenci wyłaniani będą w otwartym konkursie projektów badawczych.