W grudniu wydawnictwo Mundin opublikowało książkę Grzegorza Kowalskiego, która przypomina trzy akcje-pytania z przełomu lat 70. i 80. Zawierająca krótkie teksty i pozowane fotografie publikacja to najlepsza forma prezentacji intymnych i osobistych odpowiedzi na tytułowe Pytania.

Książka Pytania Grzegorza Kowalskiego przypomina trzy akcje-pytania z przełomu lat 70. i 80, kiedy to artysta współtworzył środowisko warszawskiej galerii Repassage: Czy mógłbyś i czy chciałbyś wcielić się w zwierzę przed obiektywem? (1977–1978), Czy mógłbyś i czy chciałbyś potraktować mnie jako przedmiot? (1979) oraz Czy chciałbyś powrócić do łona matki? (1981–1987). Dla Kowalskiego, który znał Oskara Hansena oraz jego teorię Formy Otwartej, sztuka była formą komunikacji. Egzystencjalnymi pytaniami prowokował do zajrzenia w głąb siebie przyjaciół, znajomych, a czasami również przypadkowe osoby. Odpowiedzi – krótkie teksty i pozowane fotografie – zestawiał jako tableaux lub książki artystyczne. Kowalski tak opisywał proces powstawania Pytań:

Gdy rodzą się dręczące pytania – staram się zadawać je kilku jeszcze osobom i poznać ich reakcje. Tworzy się suma reakcji, wypowiedź już nie tyle moja, co nasza. Wielość refleksów odbitych, jak w zwierciadłach, w cudzych doświadczeniach. Ktoś, kto potrzebował kontaktu z dziełem, zostaje włączony w proces jego powstawania.

Dziś książka wydaje się najlepszą formą dla prezentacji intymnych i osobistych akcji-pytań Kowalskiego. Publikacja wydawnictwa Mundin zachowuje – tam, gdzie było to możliwe – pierwotny układ odpowiedzi. Zaledwie w kilku przypadkach artysta zmienił reprodukowane w książce zdjęcie. Pytania zamyka appendix, wyjaśniający relacje łączące uczestników z artystą oraz kontekst i znaczenie udzielonych odpowiedzi. Autorem wstępu do książki jest krytyk sztuki, laureat Nagrody Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy – Karol Sienkiewicz.

Grzegorz Kowalski (ur. 1942) – artysta i pedagog, z uporem zacierał granice między życiem a sztuką. W latach 70. współtworzył środowisko galerii Repassage w Warszawie, gdzie sztuka służyła poznaniu samego siebie oraz drugiego człowieka, stawała się narzędziem komunikacji. Artyści (i nie tylko) nawzajem uczestniczyli w swoich przedsięwzięciach, działali dla innych i z innymi. Kowalski kolekcjonował przedmioty noszące ślady właścicieli (buty, rękawiczki, walizki), prowokował sytuacje w galerii i własnej pracowni, fotografował. Interesowały go problemy egzystencjalne – człowiek, pojmowanie życia i śmierci, relacje międzyludzkie. Na warszawskiej ASP prowadził swoją pracownię, zwaną Kowalnią, której absolwentami są m.in. Katarzyna Kozyra, Paweł Althamer i Artur Żmijewski.