Polska Platforma Tańca trwała w Lublinie 3 dni, ale święto tańca nie skończyło się i widzowie w Polsce mają okazję obejrzeć spektakle platformowe, dzięki inicjatywie Instytutu Muzyki i Tańca. Z wielką przyjemnością zapraszam na nagrodzony spektakl ,,Niżyński. Święto snów" z brawurową kreacją Tomasza Wygody, już 29 listopada w Centrum Inicjatyw Artystycznych we Wrocławiu

Sławek Krawczyński / Tomasz Wygoda / Anna Godowska
„Niżyński. Święto snów“ theriteofdreamsproject

Nowa inscenizacja wielkiego baletu Igora Strawińskiego - solo performance, będący podróżą przez odmienne stany świadomości Wacława Niżyńskiego, zrealizowany na podstawie jego „Dziennika“ oraz twórczości. „Święto wiosny" jako „Święto snów".

Premiera: 1 września 2013, Stary Browar, Studio Słodownia +3, Poznań

Koncepcja, scenariusz, reżyseria, światło - Sławomir Krawczyński

Taniec - Tomasz Wygoda

Choreografia - Anna Godowska, Tomasz Wygoda / praca z procesem - Sławomir Krawczyński W spektaklu wykorzystane są zremiksowane fragmenty choreografii Niżyńskiego do baletów „Popołudnie fauna" oraz „Święto wiosny".

Muzyka – „Święto Wiosny” Igora Strawińskiego, w wykonaniu New York Philharmonic, dyrygent Leonard Bernstein, 1958

Koncepcja kostiumów - Sławomir Krawczyński, Tomasz Wygoda, Anna Godowska

Konsultacje merytoryczne - Jadwiga Majewska

Realizacja techniczna - Łukasz Kędzierski

Projekt graficzny - Marta Bystroń

Produkcja - Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Wrocławska premiera: 29.XI.2014

Godz: 19.00

Miejsce: Centrum Inicjatyw Artystycznych

ul.Tęczowa 79/81 Wrocław

Rezerwacja biletów: Tel: 666 533 665

Mail: cia@cia.wroclaw.pl

Pokaz spektaklu dofinansowany przez Instytut Muzyki i Tańca

„Jestem Bogiem w ciele. Wszyscy posiadają to uczucie, tylko nikt się nim nie posługuje. Ja się nim posługuję. Znam jego działanie. Kocham jego działanie." Wacław Niżyński, „Dziennik“

Słowa powyższe, wypowiedziane nie jako metafora, lecz z całkowitą powagą, z punktu widzenia psychiatrii prawie zawsze będą wskazywały na rozszczepienie osobowości. Istnieje jednak szersza perspektywa, pozwalająca dostrzec w tych zdaniach przejaw jakiejś kosmicznej, a zarazem bardzo ludzkiej prawdy. Właśnie to podejście stanowiło podstawę naszej pracy. Stosując różne techniki pracy z podświadomością, podążyliśmy za obrazami i doświadczeniami, zawartymi w „Dzienniku“ i twórczości Niżyńskiego, w stronę ich głębszego wymiaru i ukrytego sensu. Jeden z wielu tropów prowadził do symbolu fauna. „Faun to ja" - powiedział o sobie w jednym z ustępów „Dziennika". I w jakimś sensie rzeczywiście nim był. Coż jednak może faun w nowożytnym świecie - co może ta naiwna, żyjąca marzeniami, pławiąca się w słońcu, emanująca bezczelną seksualnością, beztroska istota? Taka istota może żyć pełnią siebie tylko na scenie, bowiem zwyczajne, dorosłe, racjonale życie jest dla niej zbyt ciężkim brzemieniem. Z wielu względów postać Fauna okazała się kluczowa dla naszego spektaklu.

Bardzo ważnym elementem naszej pracy był „Dziennik“, który wydał nam się księgą snów, śnionych na jawie i gorączkowo zapisywanych. I w ten sposób znaleźliśmy się w świecie, który nieustannie balansuje pomiędzy ekstazą i nicościa, rozdzierany przez sprzeczności. Jest dość niezwykłe, że utworem, który szczególnie trafnie i głęboko odnosi się do tej sytuacji, jest „Święto wiosny“ Igora Strawińskiego - balet, do którego pierwszą choreografię stworzył właśnie Niżyński. Ten utwór, dając nam obraz wulkanicznych sił, które walczą o swoje uformowanie w świecie, stawia nas niemal bezpośrednio wobec rzeczywistości, która była codziennym doświadczeniem Niżyńskiego. Psychiatryczna diagnoza nie powinna nas zamknąć na istotę tych przeżyć. Są one tajemniczym procesem, który również dzisiaj niesie nam przesłanie. W swoich baletach i w swoim „Dzienniku“ - świadomie czy nieświadomie - Niżyński postawił pytania o istotę naszej egzystencji. Przebija z nich tęsknota za dzieciństwem ludzkości, kiedy to ośrodkiem myśli było serce, wspólnota wyrastała z rytualnego, jednoczącego tańca, a kontakt z Bogiem był tak bezpośredni jak z drugim człowiekiem.

Praca nad spektaklem stanowiła kolejny krok w realizacji projektu artystyczno-badawczego „Taniec śniącego ciała“ prowadzonego przez Sławka Krawczyńskiego i Annę Godowską od 2004 roku, poświęconego zastosowaniu idei psychologii analitycznej Carla Gustawa Junga i psychologii procesu Arnolda Mindella w praktyce tańca i teatru.

Premiera zrealizowowana w ramach cyklu "Co z tym Tańcem" dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Twórcy projektu

Sławek Krawczyński - reżyser teatralny, dramaturg, scenarzysta i autor filmów krótkometrażowych. Autor i realizator projekt badawczego pod nazwą „Taniec śniącego ciała”, którego celem jest zastosowanie metod psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella oraz psychologii analitycznej C.G. Junga w praktyce tańca i teatru, realizowanego we współpracy z Akademią Psychologii Zorientowanej na Proces w Warszawie. Laureat głównej nagrody VIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej za spektakl „Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia, lecz zdążyliśmy zapomnieć”. Trzykrotny stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stypendysta Komitetu Kinematografii. Współzałożyciel Teatru Bretoncaffe i jego dyrektor artystyczny. Autor i reżyser spektakli „Lustro. Byliśmy tam któregoś dnia lecz zdążyliśmy zapomnieć", „Ś-nic", „T-RAUM", „Slam.in", Slam.out", „Opera toffi", „Manifest jaszczurki", „Tańcząc Sarę Kane", „dion.is.us", „Ja, Agaue", „Topinambur". Z Teatrem Bretoncaffe wielokrotnie reprezentował sztukę polska zagranicą – we Francji, Niemczech, Estonii, Chorwacji, Słowenii, Słowacji, Rosji, Czechach i na Węgrzech.

Tomasz Wygoda - tancerz, aktor, pedagog, choreograf. Tancerz Śląskiego Teatru Tańca w Bytomiu (1997-2003). Występował m.in. w spektaklach Łumińskiego i Drzewieckiego (Polska), Henrietty Horn (Niemcy), Jonathana Hollandera (USA) i Paula Claydena (Wielka Brytania). Współpracował i występował w spektaklach K.Lupy, K.Warlikowskiego, P. Miśkiewicza, M. Zadary, A.Olsten, M.Grabowskiego i J.Peszka, B.Wysockiej, K. Garbaczewskiego, N.Korczakowskiej, M.Kleczewskiej. Od 2007 współpracuje z Mariuszem Trelińskim i innymi reżyserami operowymi (m.in choreografie do spektakli: ‚Borys Godunow’ Musorgskiego, ‚Król Roger’ Szymanowskiego, ‚Aleko’ Rachmaninowa i ‚Jolanta’ Czajkowskiego, ‚Orfeusz’ i Eurydyka Glucka, ‚Turandot’ i 'Manon Lescaux’ Pucciniego, ‚Jakoba Lenza’ Rihma, ‚Halki’ Moniuszki, ‚Latającego Holendra’ oraz ‚Pierścień’ Wagnera. Z Anną Godowską i Sławkiem Krawczyńskim w ramach Teatru Bretoncaffe pracował wcześniej przy spektaklach ‚Slam out’ oraz ‚Tańcząc Sarę Kane’.

Anna Godowska - tancerka, choreografka, pedagog tańca współczesnego. W swoim dorobku ma choreografie zespołowe oraz prace solowe m.in. ”Na drodze do Opus” zrealizowaną w ramach „Solo w dialogu-Solo im dialog”, przygotowane na otwarcie Choreographisches Zentrum NRW w Essen, 2000; Rezydentka Centre national de la danse w Paryżu, Centrum Maison Folie w Belgii oraz Choreographisches Zentrum NRW w Essen, stypendystka Mobile Academy, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Uczestniczka Theorem Residency Project oraz Interdyscyplinary Dramaturgy Coaching w Zagrzebiu. Współzałożycielka Teatru Bretoncaffe, gdzie jako choreografka i tancerka zrealizowała dwanaście spektakli w ciągu dziewięciu lat działalności (m.in. choroegrafia i taniec w następujących spektaklach: „Lustro“, „Slam.out“, „Slam.in“, „Topinambur“, „Ja, Agaue“, „dion.is.us“) . Jako choreografka współpracowała i współpracuje z artystami z innych dziedzin sztuki, m.in. z Katarzyną Kozyrą („Lord of dance“, „Il castrato“, „Chearliderka“), Anną Baumgart („Utwór o Matce i Ojczyźnie“), Martą Górnicką (Chór kobiet - „Tu mówi chór", „Magnificat", „Requiemaszyna"), Kubą Czekajem (film „Ciemngo pokoju nie trzeba się bać"). Od 2005 roku wspólnie ze Sławomirem Krawczyńskim realizuje projekt badawczo - artystyczny „Taniec Śniącego Ciała”, inspirowany metodologią Psychologii Zorientowanej na Proces Arnolda Mindella.