Co się stanie, kiedy do poukładanego świata wkroczy, a potem naruszy go i zmąci taka jedna – obca? Agnieszka Glińska reżyseruje Iwonę, księżniczkę Burgunda Witolda Gombrowicza.

Nieociosana i niesformatowana, nie pasuje do rzeczywistości z Photoshopa. Co więcej, Iwona jest na swój sposób bezczelna, bo sama przyznała sobie prawo do błędu, do słabości i niedoskonałości. To irytuje, budzi zazdrość i demaskuje nasz własny fałsz. Mamy demokrację. Ale przecież społeczne hierarchie nadal istnieją. Pilnujemy tego porządku, tak jak strzeże go dwór w dramacie Gombrowicza. I nie lubimy tych, którzy odstają.

reżyseria Agnieszka Glińska

dekoracje Magdalena Maciejewska

kostiumy Agnieszka Zawadowska

muzyka Jan Duszyński

ruch sceniczny Weronika Pelczyńska

reżyseria światła Jacqueline Sobiszewski

realizatorzy:

asystentka reżyserki: Agata Zdziebłowska asystentki scenografki: Agnieszka Beaupré, Elwira Szyszka asystentka kostiumografki: Anita Trzaskowska inspicjentka / suflerka: Ewa Dworecka

Występują:

gościnnie Martyna Krzysztofik jako Iwona

Ewa Konstancja Bułhak, Beata Fudalej, Joanna Kwiatkowska-Zduń, Patrycja Soliman, Magdalena Warzecha, Marcin Hycnar, Grzegorz Kwiecień, Kamil Mrożek, Paweł Paprocki, Piotr Piksa, Jerzy Radziwiłowicz

premiera 25 października 2014

sala Bogusławskiego

Milczące prowokacje. Agnieszka Glińska o zamyśle „Iwony, księżniczki Burgunda”

13/10/2014

Iwona chodzi za mną od lat. Próbuję się do niej dobrać, ale okazuje się, że to ona dobiera się do mnie. Dręczy, prowokuje. Iwona jak lustro odbija projekcje. Wszystko co inni próbują jej przypisać, jest prawdą o nich, prawdą, której nie dopuszczają, bo nie chcą i nie umieją. Projektujemy na innych swoje lęki, ukryte poczucia winy. Nasza wiedza o drugim człowieku jest tylko taka, jak nasza wiedza o nas samych.

Milczenie Iwony to milczenie świadome. Życie nauczyło ją, że słowa nic nie znaczą, że i tak tego, co miałaby do powiedzenia, nikt na serio nie wysłucha. Iwona jest jak dzikie dziecko ulicy, któremu życie dało się poznać z najboleśniejszych stron i wie, że nie warto mówić, bo komunikacja międzyludzka nie istnieje. Słabością i siłą Iwony są jej emocje: prawdziwe, czyste, niezakłamane.

Wyobraźmy sobie, że w dzisiejszej demokratycznej Europie młody następca tronu w akcie buntu, którego nie umie ukierunkować, przyprowadza do pałacu jako swoją narzeczoną przypadkowo spotkaną w parku dziewczynę z przedmieść. W świat etykiety i dystynkcji wkrada się więc obcy – inny. Niewymiarowy, „nieformatowalny”. Inność budzi wstręt i lęk. W świecie masek i form nie ma miejsca na wewnętrzną niezależność ani na prawdziwe uczucia.

Budujemy nasze poczucie wyższości, znajdując i definiując gorszego. Obecność obcej Iwony demoluje w drobny mak zastaną na dworze strukturę. Ujawnia to, co najgłębiej ukryte. Muszą ją więc zabić, by móc dalej żyć. Zabić Iwonę w sobie.

I to tak w kółko. Łańcuch nieprzepracowanych win i zabitych Iwon. Zabitych z wyższością, karaskiem, z góry.

Agnieszka Glińska