Teatr Palladium w Warszawie ma przyjemność zaprosić 30 września o godz. 19:30 na spektakl "Więzi rodzinne".

"Więzi rodzinne” są przykładem bardzo cenionego i rzadkiego gatunku czarnej komedii absurdu. Doskonale skonstruowana intryga wciąga widza w pozornie banalny świat czterech kobiet – babci, dwóch córek i wnuczki, które za sprawą pewnego pogrzebu zmuszone są bliżej przyjrzeć się relacjom panującym w swojej rodzinie. Stanowi ona inteligentną i doskonale zagraną farsę, wypełniającą niszę na polskim rynku teatralnym – jest sztuką zabawną i dramatyczną zarazem. Bawi i zmusza do refleksji.

Sztuka wystawiana na terenie całych Stanów Zjednoczonych cieszy się niesłabnącą popularnością. Jest grana i sprzedawana przy pełnych salach, co jak na filmową Amerykę jest nie lada wyczynem. Spektaklowi towarzyszą znakomite recenzje i owacyjne przyjęcie publiczności.

OBSADA

Małgorzata Pieńkowska – „Ellen Casey Ferguson”

Znakomita aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, przez długie lata związana ze sceną teatru Ateneum. Przez publiczność ceniona i uwielbiana nie tylko z racji popularności zawdzięczanej serialowi M jak Miłość, ale przede wszystkim za otwartość, serdeczność i profesjonalizm. Obdarzona niezwykłą intuicją sceniczną, pozwalającą jej na tworzenie postaci krańcowo różnych. Ma w swoim dorobku wiele znakomitych ról w teatrze telewizji i na scenach teatrów: Polskiego, Ateneum, Scena Prezentacje.

Małgorzata Niemirska – „Marilyn Ferguson”

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Aktorka Teatru Dramatycznego, Ateneum, Studio w Warszawie. W Teatrze Telewizji współpracowała m.in. z Gustawem Holoubkiem, Aleksandrem Bardinim, Olgą Lipińską, Agnieszką Glińską, Filipem Bajonem i Januszem Majewskim. Stworzyła role filmowe w obrazach m.in. Andrzeja Kijowskiego, Jerzego Kawalerowicza, Zbigniewa Kuźmińskiego, Łukasza Barczyka. W 1979 roku została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi.

Małgorzata Rożniatowska – „Marilyn Ferguson”

Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Obdarzona charyzmą i spokojem. Aktorka nie bojąca się wyzwań zarówno filmowych jak i teatralnych Wiele lat współpracowała z Teatrem na Targówku w Warszawie, współtworzyła Teatr Janusza Wiśniewskiego, gdzie występowała w spektaklach m.in.: „Koniec Europy”, „Olśnienie”, „Ulica krokodyli”. Związana z warszawskimi teatrami: Współczesnym, TR, Na Woli im. T. Łomnickiego, Narodowym, Dramatycznym im. G. Holoubka, Studio im. St. I. Witkiewicza i Konsekwentnym.

Joanna Jeżewska – „Barbara Casey”

Aktorka z charyzmą i niezwykłym vis comica. Przez lata związana z Teatrem Współczesnym w Warszawie. Widzom dała się poznać i polubić dzięki serialom Samo życie, Ojciec Mateusz, Chichot losu. Stworzyła wiele świetnych kreacji aktorskich w dziedzinie dubbingu filmowego. Kabarecistka.Występuje w programie Szymon Majewski Show, gdzie parodiuje m.in. Monikę Olejnik i Elżbietę Jaworowicz. Znana jest również z parodii Jolanty Kwaśniewskiej, Janiny Paradowskiej czy Zyty Gilowskiej.

Kinga Tabor – „Barbara Casey”

W 1995 roku ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Od tego samego roku jest związana z Teatrem Współczesnym w Warszawie, w którym zagrała już kilkanaście ról. W 1995 roku otrzymała nagrodę III stopnia na XIII Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, za rolę w Odprawie posłów greckich i Opowiastkach o Panu Cogito. Świetna aktorka dubbingowa ponad 30 filmów, znamy ją też z roli w serialach: Dom, Boża Podszewka i Na Wspólnej.

Joanna Pokojska – „Christy Ferguson”

Absolwentka PWSFTV i T im. Leona Schillera w Łodzi 2001r. Jedna z najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia.

W swoim dorobku ma już kilkanaście ról teatralnych, zagranych na warszawskich scenach w Teatrze Ateneum, Polonia – Teatru Krystyny Jandy i Scena Prezentacje. Laureatka Głównej nagrody na XIX Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi w 2001r. za rolę Konstancji Weber w przedstawieniu „Amadeus” w reżyserii Waldemara Zawodzińskiego. Telewidzowie znają ją z ról w serialach Barwy Szczęścia, Plebania, Klan, Na Wspólnej, Na dobre i na złe, Samo życie czy Kryminalni.

Marta Wardyńska - "Christy Ferguson"

W 2007 roku skończyła PWSFT w Łodzi. Od 2007 roku współpracuje z Teatrem Polskim w Bydgoszczy. Debiutowała w "Powrocie Odysa" w reż. P. Wodzińskiego. Od tego czasu grała w wielu spektaklach w Warszawie- m.in. w "Niektórych gatunkach dziewic" w reż. E. Pietrowiak i w "Lustrach" w reż. B. Wyszomirskiego.

Publiczności telewizyjna może być znana za sprawą takich seriali jak: Ranczo, Egzamin z Życia czy Barwy Szczęścia.

RECENZJA SZTUKI

„WIĘZI RODZINNE”

Jacek Wakar

Żart i głębsze znaczenie

Można popatrzeć na to przedstawienie na kilka sposobów. Każdy przyniesie satysfakcję. Najpierw więc teatr stricte rozrywkowy, komedia prowokująca widzów do śmiechu, a nie tak typowego dziś na polskich scenach rechotu. „Więzi rodzinne” Dana Gordona to komedia, co się zowie. Komedia cztery znakomicie napisane kobiece role, co aktorki tego przedstawienia wykorzystują w pełni. Mamy więc historię rodzinną, rozegraną pomiędzy przedstawicielkami czterech pokoleń kobiet z jednej, dość ekscentrycznej familii. Babcia (Małgorzata Niemirska), córki (Małgorzata Pieńkowska, Kinga Tabor/ Joanna Jeżewska), wnuczka (Joanna Pokojska/ Marta Wardyńska). Emocje, konflikty, nieporozumienia, zagubienie. Wszystko to w wykonaniu świetnych aktorek zachęca do śmiechu, bo obecny od ćwierćwiecza w teatrze Gordon wie, jak wywoływać śmiech, mnożąc zabawne sytuacje, którym czasem blisko do poetyki absurdu. Można więc bawić się rozkosznie, ciesząc się, ze w rozrywkowym teatrze nareszcie doceniono nasz gust i inteligencję. Wtedy „Więzi rodzinne” staną się teatralną przyjemnością. Wcale nie mamy ich tak wiele.

Można też spojrzeć na to przedstawienie inaczej i wtedy spod żywiołu zabawy wychynie – by tak rzec – głębsze znaczenie. „Więzi rodzinne” staną się opowieścią o tym, jak akceptować najbardziej gorzkie zrządzenia losu, jak przekuć w siłę rodziny nawet najbardziej traumatyczne przeżycia. Wówczas dramat Gordona stanie się prawdziwą i nie bazującą na tanim sentymentalizmie historią na wskroś optymistyczną, ku pokrzepieniu serc.

Są też wreszcie „Więzi rodzinne” opowieścią o sile kobiet. Nie przypadkiem w sztuce Gordona karty rozdają panie, wielokroć naprawiając zło, które swoim egoizmem i małostkowością wyrządzili nieobecni na scenie mężczyźni. I nie przypadkiem spektakl „Więzi rodzinnych” jest przykładem zwycięstwa teatru kobiet – znakomitych aktorek, zbyt rzadko oglądanych w ich macierzystych teatrach albo z sukcesem szukających sobie miejsca w zawodowym życiu. Za wszystkim stoi zaś Małgorzata Pieńkowska, udowadniając, ze zdolna jest do prawdziwego artystycznego ryzyka.

W przypadku „Więzi rodzinnych” owo ryzyko się jednak opłaciło. To przedstawienie byłoby ozdobą repertuaru każdego teatru głównego nurtu. Tylko grać i oglądać!

Jacek Wakar

Jacek Wakar - krytyk teatralny, dziennikarz. Szef Redakcji Publicystyki Kulturalnej II Programu Polskiego Radia, juror Warszawskiej Premiery Literackiej, wcześniej szef działu kultury w „Przekroju” oraz „Dzienniku”, redaktor naczelny „Foyer” oraz „Kultury” (dodatek do „Dziennika”). Stały współpracownik „Więzi”, „Teatru”, „Wprost” oraz TVP Kultura. Autor wielu recenzji teatralnych i filmowych.