Od 22 sierpnia do połowy września w Gdańskiej Galerii Miejskiej będzie można oglądać wystawę Gosi Golińskiej i Anny Nizio my grrl.

Tytuł wystawy Gosi Golińskiej i Anny Nizio my grrrl można tłumaczyć jako my dziewuchy lub moja dziewczyna. Nawiązuje on też do nazwy działającej w latach 90. amerykańskiej undergroundowej, punkowej, feministycznej formacji Riot grrrl. Używając tego zniekształconego angielskiego słowa girls – dziewczyny, artystki świadomie kierują uwagę na bardzo istotny feministyczny wydźwięk ich prac. Właśnie ten społeczny aspekt, komentarz do roli kobiety we współczesnym świecie, łączy ich, estetycznie bardzo odmienną, twórczość.

Dziesięciominutowy film Anny Nizio Panie dzwonią dwa razy, panowie tylko raz to opowieść o relacjach między kobietami pracującymi w dwóch niemieckich ekskluzywnych domach publicznych. Nizio zmontowała film, łącząc zbierane przez trzy lata zdjęcia, pokazujące codzienność berlińskich prostytutek, ich normalną pracę, wspólnie obchodzone uroczystości i prywatność. Zastosowanie pokazu slajdowego przerywanego krótkim sekwencjami filmowymi połączone ze spokojną, wręcz monotonną narracją kobiecego głosu, używającego liczby mnogiej, staje się opowieścią o normalności, która nie jest normalna. To z jednej strony niezwykle subtelny, a z drugiej wyjątkowo mocny dokument, który w żaden sposób nie stygmatyzuje i nie moralizuje, natomiast zmusza do refleksji. To opowieść o zwykłych kobietach, które świadomie, bez przymusu, ale z pewnością z ważnych, nieznanych nam względów zdecydowały się na życie w wykluczeniu.

Natomiast instalacje Gosi Golińskiej stworzone są z ubrań, materiałów i przedmiotów codziennego użytku, najczęściej podarowanych artystce, czasami przez nią znalezione lub zakupione. Dla wystawy my grrrl artystka stworzy pokój dla sztuki. Pustą galeryjną przestrzeń wypełni obiektami, instalacjami, malunkami, kolekcjami i napisami.

    Chcę zrobić żywy organizm z oczami, z sercem, mózgiem, żyłami, żołądkiem i jelitami. Nieśmiało spróbuję zadomowić się w sztuce, tu będę egzystować, tu będę rysować, sprzątać, przyjmować gości, tu będę obchodzić swoje 50-te urodziny, tu będę prać brudy do 14 września.

Golińska pokaże stworzoną z używanych ubrań instalację Sztandary oraz Wszystkie jesteśmy córkami, zrobioną z sukienek podarowanych artystce i jej własnych. Praca ta jest kontynuacją jej długoletniego projektu poświęconego solidarności kobiet. Wszystkie przedmioty, a szczególnie ubrania, którymi posługuje się Golińska, posiadają swoją historię, są źródłem informacji o osobach, które okrywały, a teraz odkrywają. Jedną z prac będzie ślubna suknia, którą swoim ciałem wypełni podczas performance Zgoda Katarzyna Pastuszczak.

Kuratorka: Iwona Bigos
Koordynatorka: Maria Sasin

Gosia Golińska – związana ze środowiskiem trójmiejskim. W latach 1984–1990 studiowała w pracowniach C. Kościelniaka, M. Wasilewskiego, W. Janowskiego w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Stypendystka Hochschule für Künste w Bremen, Ministra Kultury i Sztuki, Prezydenta Miasta Sopotu oraz Marszałka Województwa Pomorskiego. Zawodowo działa i współpracuje w wielu dziedzinach (grafik, scenografka, kostiumografka, projektantka, kuratorka). Od 2010 roku prowadzi otwartą pracownię przy ul. 3 Maja 34 w Sopocie.

Anna Nizio – w latach 1993–1998 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, na Wydziale Grafiki i Malarstwa w Pracowni Intermedialnej prof. Czerwonki. W 1997 roku odbyła gościnne studia w Hochschule für Künste w Bremie, na Wydziale Grafiki i Malarstwa w pracowni filmowej. W 2003 uzyskała dyplom u prof. H. Marka w HGB w Lipsku, na Wydziale Mediów. W latach 2009–2010 stypendystka DAAD.

Katarzyna Pastuszak – tancerka, teatrolog, tłumacz, doktor nauk humanistycznych, animator kultury, prezes Stowarzyszenia Amareya Art, w latach 2009–2014 Kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Od 2003 współtworzy Teatr Amareya działający w Gdańsku i prezentujący swoje spektakle w Polsce i za granicą. W lipcu 2014 spektakl Nomadka w reżyserii Pastuszak został zaprezentowany podczas 11. International Dance and Theatre Festival w Theatre X w Tokio. W 2014 nakładem wydawnictwa Universitas ukaże się jej książka pt. Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie.