W majowe czwartki, zawsze o godz. 17.00, w warszawskim kinie Kultura (sala Rejs) zaprezentowane zostaną najlepsze polskie dokumenty zrealizowane przez mistrzów tego gatunku.

Pokazy filmów, których twórcami są Andrzej Czarnecki, Jacek Bławut, Grzegorz Królikiewicz, Wojciech Maciejewski, Małgorzata Imielska, Edyta Wróblewska, Jacek Knopp i Edi Pyrek, Piotr Morawski i Ryszard Kaczyński, Jerzy Ziarnik, Ignacy Szczepański oraz Andrzej Brzozowski będą poprzedzone projekcjami historycznych wydań Polskiej Kroniki Filmowej.

15 maja 2014, 17.00 – Oblicza miłości
Kino Kultura, Sala Rejs

1. Polska Kronika Filmowa
2. „Powiedz mi, dlaczego?”, reż. Małgorzata Imielska, 2005
3. „Ala z elementarza”, reż. Edyta Wróblewska, 2010

„Powiedz mi, dlaczego?” - Autorka tego filmu dokumentalnego, Małgorzata Imielska, spotkała bohatera tej opowieści kilka lat wcześniej. Z Jerzym Kamienieckim poznali się na planie filmu „Młodość w czasach zagłady” w 2001 roku. Kamieniecki mówił wówczas o Polsce: „Jeśli tu przeżyło się pierwszą miłość, jeśli tu się walczyło o wolność, to do takiego kraju będzie się zawsze wracać, zawsze się będzie kochać Polskę i polskich przyjaciół...” Minęło kilka lat. Jerzy mieszka nadal w Tel Awiwie, nadal pielęgnuje wspomnienia o swej pierwszej miłości, o Stelli. Stella mieszka w Bostonie. Po raz pierwszy spotkali się kilka lat przed wojną. W czasie wojny, mimo przeciwieństw losu wzięli ślub. Byli szczęśliwi. Wojna ich jednak rozdzieliła. Stellę wywieziono na roboty do Niemiec, Jerzego do Auschwitz. Jeszcze pisali do siebie. Ostatnią od niej wiadomość otrzymał w 1945 roku. Potem już nic. Cisza. Smutna, gorzka, przerażająca cisza. Nadal bezskutecznie jej poszukiwał i wreszcie otrzymał odpowiedź. Stella żyje. Wyszła ponownie za mąż. Wyjechała do Stanów. Kamieniecki, już w Tel Awiwie, ożenił się z Norą. Założył rodzinę, ale nie zapomniał. Po latach nawiązał kontakt ze Stellą. Zaproponował spotkanie w Polsce. W rodzinnym Otwocku, gdzie się poznali przed laty… Film Imielskiej to przejmująca opowieść o ludziach, którzy doświadczyli Zagłady. Byli jej ofiarami lub świadkami i jako ofiary lub świadkowie nie mogą przejść nad tym do porządku. Nie potrafią, nie chcą, nie mogą zapomnieć. Ta trauma trwa bezustannie. Koleje życia po Holocauście to następujące po sobie etapy pojednania lub rozliczenia, wychodzenia z traumy. Wchodzenia z niemożliwego. Minęły lata od ostatniego spotkania Imielskiej z Kamienieckim. Jego ból poraża, ale czy pozostało jeszcze choć trochę nadziei?

„Ala z elementarza” – Film Edyty Wróblewskiej to dzieło zdumiewające. Film biograficzny, filmowy esej dokumentalny a jednocześnie bardzo subtelny portret dr Aliny Margolis-Edelman, jak głosi legenda, tej, która była pierwowzorem Ali z „Elementarza” Mariana Falskiego. Raczej legenda, bo „Elementarz” powstał w 1910 roku, 12 lat przed urodzeniem Aliny, ale jakże piękna. Wykorzystuje to Wróblewska, ożywiając obrazy z kart elementarza w sposób tak sugestywny, że niepostrzeżenie przenosi nas w czas realny, w rozgrywający się dramat wojny i okupacji. Getto warszawskie. Jego ofiary i bohaterowie. Alina i Marek. Marek Edelman, podczas walk w getcie ostatni dowódca Żydowskiej Organizacji Bojowej. Oboje uczestniczyli później w Powstaniu Warszawskim. Wróblewska w swoim filmie dyskretnie podchodzi do dalszych losów tego niezwykłego małżeństwa. Koncentruje się głównie na Alinie. Alina Margolis-Edelman „Po wydarzeniach marca 1968 i rozpętanej przez ówczesne władze kampanii antysemickiej wyjechała wraz z dziećmi do Francji. Tam zaangażowała się w działalność organizacji humanitarnych (...) Lekarzy bez Granic, a po 1980 r. (...) Lekarze Świata (...) Pracowała m.in. na statkach-szpitalach, wyławiających na Morzu Południowochińskim uciekinierów z komunistycznego Wietnamu (tzw. boat-people), a także w szpitalach w Salwadorze, Czadzie, Afganistanie i Bośni, gdzie podczas wojny domowej współtworzyła m.in. ośrodek wsparcia dla kobiet-ofiar gwałtów. Była też współzałożycielką francusko-polskiego stowarzyszenia „SOS Aide aux Malades Polonais” (Pomoc Chorym w Polsce), zajmującego się m.in. leczeniem we Francji osób nieuleczalnych w Polsce, a następnie założycielką Fundacji Dzieci Niczyje. W czasach stanu wojennego w Polsce organizowała pomoc dla "Solidarności". Polskie dzieci odznaczyły ją w 1999 roku Orderem Uśmiechu...” (notatka PAP, z 23.03.2008). W ostatniej sekwencji filmu, na rocznicowych obchodach pamięci powstania, Alina spotyka się z mężem przy Pomniku Bohaterów Getta. Niezwykła puenta tego dzieła. Spotkanie kiedyś bliskich sobie ludzi. Świadków historii. Ludzi, którzy doświadczyli Holokaustu i traumy komunistycznego zniewolenia. Bohaterowie i ofiary. Na zawsze pozostaną w naszej pamięci.