W kwietniu nakładem Wydawnictwa Bosz ukazał się dramat Janusza Głowackiego "Fortynbras się upił" w nowym opracowaniu graficznym.

Tragifarsa Fortynbras się upił to opowieść o wydarzeniach na dworze Hamleta, opowiedziana z norweskiego punktu widzenia. Była to pierwsza sztuka napisana przez Janusza Głowackiego na emigracji. To dramat o władzy; autor przyznaje, że skojarzenia, szczególnie wówczas, gdy w 1983 roku pisał tę sztukę, mogły być jednoznaczne politycznie.

Napisałem Hamleta z norweskiego punktu widzenia, że Norwegia to superpower, w której panuje trup na tronie, taki Breżniew, a rządzą służby specjalne. A Dania to taki malutki kraj jak Polska, czekająca na inwazję. Służby norweskie likwidują całą dynastię, więc Fortynbras udaje alkoholika, żeby przetrwać. Ale alkoholika za długo się nie da udawać. Fortynbras oddaje Danię Norwegii, czy to z pogardy dla świata, czy widzi w nim jakąś szansę, czy z rezygnacji, czy z szyderczego żartu – mówił o swojej sztuce Głowacki.

Dramat wystawiono wielokrotnie, m.in. w: Londynie, Los Angeles, Sarajewie, Moskwie, Krakowie i nowojorskim Actors’ Studio. Tekst ukazał się w Polsce po raz pierwszy w 1990 roku na łamach Dialogu. Obecne wydanie wyróżnia się oryginalnym opracowaniem graficznym autorstwa młodego, utalentowanego projektanta Wojciecha Pawlińskiego, studenta warszawskiej ASP.

Janusz Głowacki – warszawiak i nowojorczyk, dramaturg, prozaik, felietonista, autor scenariuszy filmowych. Wykładał na Columbia University, Bennington College, New York Public Theater, Mark Tapper Forum w Los Angeles i Atlantic Center for the Arts na Florydzie. Jego artykuły i eseje publikował New York Times. Autor kilku tomów opowiadań i felietonów oraz powieści, m.in.: Wirówka nonsensu, Nowy taniec la-ba-da, Polowanie na muchy, Raport piłata, My Sweet Raskolnikow, Coraz trudniej kochać, Rose cafe, W nocy gorzej widać, Powrót hrabiego Monte Christo, Moc truchleje, Ostatni cieć, Tego się nie tańczy, Nie mogę narzekać. Jego książki Z głowy i Good night, Dżerzi stały się bestsellerami i zostały wydane m.in.: w Rosji, we Francji, na Węgrzech i w Izraelu. Jest też autorem i współautorem scenariuszy, m.in.: Rejsu (wspólnie z Markiem Piwowskim) i Wałęsy. Człowieka z nadziei.

Światowy sukces przyniosły Głowackiemu sztuki teatralne, m.in.: Cudzołóstwo ukarane, Obciach, Polowanie na karaluchy, Antygona w Nowym Jorku, Mecz, Czwarta siostra, Home section. W grudniu 1981 roku, na kilka dni przed wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego, Głowacki wyjechał do Londynu na premierę sztuki Kopciuch w Royal Court Theatre w reżyserii Danny’ego Boyle’a. The Guardian i London Times uznały ją za najlepszą produkcję roku. Kopciuch, wystawiony w 1984 roku przez jeden z najlepszych nowojorskich teatrów – Joseph Papp Public Theatre, w reżyserii Johna Maddena i z Christopherem Walkenem w roli głównej, rozpoczął triumfalną drogę Głowackiego po teatrach całego świata. Jego sztuki grane są od Nowego Jorku, Los Angeles, Las Vegas, Toronto, Londynu, Marsylii, Sydney i Bonn po Pragę, Warszawę, Moskwę, Petersburg, Dagestan, Seul i Tajpej.