Nowa powieść Michała Witkowskiego "Zbrodniarz i dziewczyna" ukaże się 21 maja w wydawnictwie Świat Książki.

Michał vel Michaśka, ogolony na łyso i w bluzie z kapturem? Jedzący w McDonaldsie? Podróżujący drugą klasą TLK? Tak, a w dodatku prowadzi śledztwo niczym rasowy detektyw w otoczeniu najprawdziwszych policjantów, w szczególności jednego…

Witkowski zaskakuje i metamorfozą (przynajmniej pozorną, bo Michaśka, choćby i łysa, pozostaje tą samą Michaśką z poprzednich książek), i niezwykłą historią zbrodniarza zwanego Przedwojennym Mordercą. Stylizuje on swe ofiary na przedwojenną modłę i stawia w upiornych okolicznościach, aranżując scenki w miejscach związanych z przedwojennym pedalstwem oraz z samą Michaśką.

Czy kolejną ofiarą seryjnego zabójcy jest Sonia, dwudziestotrzyletnia córka wrocławskiego prominenta, uwielbiająca gotyckie klimaty i nazywana Czarną Wdową od noszonych ubrań i demonicznego makijażu? W jej komputerze policja odnajduje jednak… zdjęcia innych ofiar sprzed i po zbrodni. Zagadki się mnożą: kto podłożył liść dębu do książki, czytanej przez Michaśkę? W takich liściach znaleziono martwą Sonię… Czyżbyśmy mieli do czynienia z kręgiem satanistycznym? A może mordercą jest Robert, znany z powieści Drwal, uwielbiający przedwojenne klimaty? Jedno jest pewne: śmierć Michaśki ma zwieńczyć dzieło mordercy.

Intryga trzyma w napięciu. Pisanie Witkowskiego to proza dygresyjna, pełna osobliwego (i w tym przypadku wyjątkowo czarnego) humoru, zaskakujących obserwacji, niespodziewanych puent. Przy okazji czytelnicy dowiedzą się także, czy Pan Bóg preferuje laski z silikonami, co może zrobić z człowiekiem jedna noc w przegrzanym TLK, jak wygląda męski odpowiednik cycatej blondyny z włosami do ziemi lub czym charakteryzuje się typowe badziewie w stylu Opole 2012.

Dobrze znane z prozy Witkowskiego postaci lujów, ciot, najróżniejszych Jadzi Parszywych, Krewet, drwali czy Radwanickich można spotkać na kartach tej książki, a jeśli dawno nie żyją, pojawiają się jako duchy unoszące się nad pikietą – kolejnym miejscem zbrodni – w pysznej wizji Michaśki… Czytelnicy tropią więc zbrodniarza, raz po raz chichocząc, i mogą podziwiać wachlarz skojarzeń i erudycję autora. Kogo i czego tu nie ma? Biesy i Kora, Raskolnikow i Britney Spears (w depresji), Nędznicy i Elfriede Jelinek (na tarczy do rzucania strzałkami w pisarską idolkę), Śmierć w Wenecji i Janda z Przesłuchania…

O ile w Drwalu można było przeczytać o subkulturach (Mieszko – pierwszy hipster opisany w polskiej literaturze), o tyle w Zbrodniarzu i dziewczynie czytelnicy otrzymują portret subkultur gotyckich i emo. Pojawia się też portret blogera modowego (to nowe wcielenie autora w realu) oraz wszelkiej maści krawców i ich fachu.

Michał Witkowski nie byłby sobą, gdyby nie przemycił jeszcze czegoś ważnego, ponadczasowego i niezabawnego. Tym razem jest to oswajanie śmierci. Oglądana w policyjnym prosektorium w czasie sekcji zwłok, w jakiej Michaśka pilnie uczestniczy, opisana fizjologicznie, miejscami szokująco, śmierć to tylko minus, coś, co się nie stało, ostatni raz nie uderzyło serce (…) Nikt już nie współczuje, nie zasłania genitaliów i niczego się po nas nie spodziewa. Powinna teraz pacnąć ręką albo pierdnąć, to dopiero by było śmieszne, jak w sitcomie ozwałby się nagrany chóralny brecht.

Michał Witkowski – laureat Paszportu Polityki za książkę Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna-Szczakowej, trzykrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike – za Lubiewo w 2006 roku, Fototapetę w 2007 roku i Drwala w 2012 roku. Pisarz otrzymał także Nagrodę Literacką Gdynia za Lubiewo. Ta powieść odniosła sukces również za granicą – przetłumaczono ją na 20 języków, a przekład angielski był nominowany do The Independent Foreign Fiction Prize. Książka stała się również podstawą adaptacji scenicznych; oparte na niej sztuki wystawiano w Teatrze Nowym w Krakowie, Teatrze Rozmaitości w Warszawie (scenariusz współtworzył sam autor) i Teatrze Miejskim w Göteborgu. Książki pisarza tłumaczono m.in. na fiński, niderlandzki, szwedzki, hebrajski, słoweński czy chorwacki. Autor współpracuje także z czasopismem Ha!art oraz tygodnikiem Polityka.

Na literacki dorobek Michała Witkowskiego składają się: Zgorszeni wstają od stołów, Copyright, Lubiewo (nowe wydanie tej książki, Lubiewo bez cenzury, ukazało się nakładem Świata Książki w 2012 roku), Fototapeta, Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna-Szczakowej, Margot i Drwal. Ostatnia z wymienionych pozycji rozeszła się w nakładzie 50 tysięcy egzemplarzy.