11 kwietnia trafi na ekrany kin dramat: "Kiedy umieram".

Pozornie prosta, osadzona w realiach Południa lat 30. historia rodziny, która za wszelką cenę stara się sprostać życzeniu matki, by pochować ją w pobliskim mieście. James Franco, pozostając wiernym prozie Williama Faulknera, odtwarza wielogłosowość oryginału. Przedstawia wydarzenia z punktu widzenia kolejnych postaci, na podzielonym ekranie, językiem oddającym lokalną gwarę. Reżyser (sam w jednej z ról) pewną ręką prowadzi aktorów, eksponując ich fizyczność. Zdjęcia Christiny Voros wraz z pełnym kulminacji montażem tworzą brutalny, bynajmniej nie nostalgiczny portret dawnej amerykańskiej prowincji. Bohaterowie - prości ludzie - ze ślepym uporem dążą do celu, broniąc swych nieraz absurdalnych racji oraz swojej rodziny. Historia aktualna do dziś i nie tylko w Ameryce.

James Franco: „Zakochałem się w Faulknerze, kiedy miałem jakieś piętnaście, szesnaście lat. Kiedy umieram to była pierwsza książka Faulknera, jaką przeczytałem, dostałem ją w prezencie od ojca. W tym czasie w Palo Alto miałem sporo kłopotów, siedziałem w weekendy w domu, żeby ich uniknąć. Pamiętam dokładnie to samotne czytanie w nocy z piątku na sobotę, kiedy moi przyjaciele bawili się w najlepsze, ale polubiłem to. Pielęgnowałem doświadczenie skupienia nad książką. Tak rozpoczęła się moja przyjaźń z Kiedy umieram. (…) Przy tym filmie inspiracją było dla mnie kino braci Dardenne, są mistrzami kamery z ręki, długich ujęć, chwytania życia w taki sposób, że wydaje się ultrarealistyczne. Podczas kręcenia Kiedy umieram zarówno ja, jak i mój operator, inspirowaliśmy się takimi filmami jak Syn czy Dziecko. Znajduję się również pod dużym wpływem Gusa Van Santa – szczególnie w pracy z aktorami, kiedy trzymam od nich ręce z daleka, dając tylko podstawowe wskazówki, to styl Van Santa.” (indiewire.com)

„Mimo szaleńczej struktury, jaką ma książka, fabuła opiera się na historii rodziny, która wiezie ciało matki do miasta, by je tam pochować. To bardzo prosta podróż. Całe stylistyczne skomplikowanie i strukturalna dziwność stanowi dla tego nadbudowę i wiedziałem, że sprzyja mi fakt, iż widzowie będą podążali za tym wątkiem pochówku i to jest życie. Wiedziałem – mam się czego trzymać i teraz mogę robić skoki w bok, zastanowić się, jak pokazać tę historię z różnych perspektyw. Rozwijając ten pomysł, podzieliłem ekran, kładąc nacisk na symultaniczność. Bohaterowie wygłaszają monologi wewnętrzne, niemal jak w konfesyjnych programach telewizyjnych, patrząc wprost w kamerę z użyciem voice over. Te rzeczy miały nas zbliżyć do >ducha książki<. Wiedziałem, że mogę pozwolić sobie na eksperymenty w obrębie struktury, mając bardzo prostą linię fabularną w centrum.” (collider.com)   

„Jestem fanem Faulknera, chciałem być lojalny przede wszystkim wobec mojego o nim wyobrażenia. Adaptowanie książki wielkiego pisarza jest cudownym doświadczeniem, bo czujesz się tak, jakbyś współpracował z nim samym. Naprawdę wydawało mi się, jakbym rozmawiał z Faulknerem, nawet jeżeli jest martwy, żyje w swojej literaturze. Dlatego starałem się zrobić film, który – jak mniemam – by mu się spodobał.” (salon.com)

James Franco

Aktor, reżyser, pisarz, malarz, artysta wizualny, doktorant na Yale. Urodził się w 1978 roku w Palo Alto. Jako aktor jest zdobywcą m.in. Independent Spirit Award oraz Złotego Globu. Był też nominowany do Oscara za rolę w 127 godzinach Danny'ego Boyle'a. Filmy przez niego reżyserowane pokazywano m.in. na festiwalach SXSW, Sundance, MFF Wenecji. Obecnie to jeden z najbardziej płodnych reżyserów. Prezentowany w sekcji Un Certain Regard festiwalu w Cannes, film Kiedy umieram znalazł się też w programie sekcji Highlights 4. American Film Festival we Wrocławiu. Oglądaliśmy tam także Dolegliwości (2013) z Franco w głównej roli w reżyserii artysty wizualnego Cartera, kontynuację jego debiutu Erased James Franco z 2008 roku. James Franco będzie też bohaterem pierwszego filmu w karierze artystki performace, Mariny Abramović, z którą przyjaźni się od 2010 roku. „Myślę, że jest najbardziej interesującym aktorem tego czasu. Dlaczego? Dlatego, że podejmuje ryzyko. A kiedy podejmujesz ryzyko, możesz ponieść porażkę. On podejmuje ryzyko i ponosi porażki z równą intensywnością. Mógłby być jeszcze jednym aktorem z Hollywood, takim jak inni. Ale on przekracza wszystkie możliwe granice, nie zawsze z sukcesem. Proces jest dla niego ważniejszy niż efekt końcowy.” - mówiła Abramović. Podczas 12. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu w głównym konkursie festiwalu oglądaliśmy jego Francophrenię, wyreżyserowaną wspólnie z Ianem Oldsem.

Po skończeniu szkoły w 1996 roku rozpoczął studia na UCLA, które porzucił po roku. Niewiele dłużej (15 miesięcy) studiował w Robert Carnegie's Playhouse West w północnym Hollywood. Zadebiutował w roku 1997 epizodyczną rolą w Pacific Blue, w 1999 grał Matta w miniserialu Policyjna odznaka oraz Daniela w telewizyjnym serialu Freaks and Geeks. Jego następne role to m.in. Jason w Never Been Kissed, Chris w filmie Whatever it Takes. Jego talent został doceniony dopiero po głównej roli w filmie telewizyjnym James Dean, który sprawił, że Franco stał się niezwykle popularny, a reżyserzy i krytycy dostrzegli w nim niezwykły potencjał twórczy (Złoty Glob dla najlepszego aktora). Od tamtego momentu aktor właściwie nie przestaje grać. W filmie Spider-Man w reżyserii Sama Raimiego wcielił się w postać Harry'ego Osborne'a - przyjaciela Człowieka-Pająka. Następnie zagrał w Gangu braci (2002), w kryminale Dochodzenie (2002) Michaela Catona-Jonesa u boku Roberta de Niro, który po obejrzeniu Franco w roli Deana nalegał, by to właśnie on mu partnerował, u Roberta Altmana w The Company (2003), w 2004 roku podjął się reżyserii filmu The Ape, w którym także zagrał, w 2002 roku zagrał w Spider-Man 2 oraz w Spider-Man 3 (2007). Altman zachwycony grą Franco zaproponował młodemu aktorowi rolę w jego kolejnym projekcie Paint (2005), Kevin Reynolds zdecydował się obsadzić go w roli Tristana, ukochanego Izoldy w Tristanie i Izoldzie (2006). W 2008 roku u boku Seana Penna zagrał w Milku u Gusa Van Santa, za tę rolę otrzymał Independent Spirit Award dla najlepszego aktora drugoplanowego. Był Allenem Ginsbergiem w Skowycie Roba Epsteina, zagrał tytułową rolę w filmie Oz wielki i potężny Sama Raimiego oraz u Harmony’ego Korine’a w jednym z najbardziej elektryzujących filmów 2013 roku – Spring Breakers.