1 marca o godz. 18:00 w Teatrze Animacji w Poznaniu odbędzie się premiera spektaklu: "Szewcy".

Inscenizacja i reżyseria - Anna Rozmianiec
Adaptacja tekstu - Tomasz Rozmianiec
Kostiumy i lalki - Cecylia Kotlicka
Muzyka - Artur "Sosen" Klimaszewski
Asystent reżysera - Krzysztof Dutkiewicz

Obsada:
Danuta Rej
Mariola Ryl-Krystianowska
Marcin Chomicki
Krzysztof Dutkiewicz
Piotr Grabowski
Marcel Górnicki
Marcin Ryl-Krystianowski

PREMIERA 1 III 2014 g. 18.00
PREMIERA PRASOWA 2 III 2014  g. 18.00

SCENA MŁODYCH WITRAŻ

Wizjoner wyprzedzający epokę, a zarazem dotkliwie rzeczowy prześmiewca. Przenikliwość jego sądów i katastroficznych przepowiedni pozwala go potomnym odkrywać wciąż na nowo. Jest jednym z niewielu polskich twórców, których znaczenie w historii światowej wciąż trwa i nie słabnie.

Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939) – artysta malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, fotografik.

Witkacy doprowadza do szewskiej pasji swoim bełkotem, niezbornością, poplątaniem, niezrozumieniem. A jednak... z pozornego chaosu motywów, sytuacji, postaci groteskowych wyłania się bogata a zarazem prosta historiozofia Witkacego. Witkacego interesują losy jednostki i społeczności, jednostki i kultury na tle przemian społeczno-politycznych. Szewcy, mimo licznych aluzji do spraw Polski z lat trzydziestych, są dramatem o wielkiej skali uogólnienia, dramatem uniwersalnym, mówiącym o przemianach, jakim podlega cały świat.

Anna Rozmianiec

W tym roku mija 80 lat od napisania jednego z ważniejszych jego dramatów - „SZEWCÓW”.

Kolejne przedstawienia 5, 12, 19, 27 III g. 18.00
Bilety: normalny 20 zł, studencki 18 zł

www.teatranimacji.pl  tel. 61 65 70 518; 61 853 69 64

ANNA ROZMIANIEC

Z wykształcenia polonista, z zamiłowania językoznawca. Na stałe związana z nurtem teatru plastycznego, pantomimy i teatru tańca. Brała udział w licznych warsztatach tańca współczesnego m.in. w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu czy w Krakowskim Teatrze Tańca oraz w warsztatach pantomimy we Wrocławskim Teatrze Pantomimy i Teatrze Formy. Aktorka współpracująca z Poznańskimi teatrami alternatywnym (Teatr Fuzja, Teatr Strefa Ciszy, Teatr Tańca Koinspiracja), z Teatrem Animacji w Poznaniu oraz z Wałbrzyskim Teatrem Lalek jako choreograf i scenograf. Liderka i współzałożycielka razem z Tomaszem Rozmiańcem autorskiego Teatru Fuzja, w którego repertuarze znajdują się m. in spektakle salowe „Sen Wahazara” (St. I. Witkiewicz), „Król Dawid” (H. Kajzar), „Pani Koch” (M. Białoszewski), „Na Arce o ósmej” (Ulrich Hub) oraz widowiska plenerowe: takie jak: „Cafestrada”, „Dywidena”, „Alicja” prezentowane na festiwalach w Polsce i za granicą.

Współtwórczyni Stowarzyszenia Spółdzielni Teatralnej - organizatora m.in Resort Festiwal Stara Gazownia oraz wielu projektów artystycznych i edukacyjnych takich, jak: Dzień Dziecka „Baśniowe Zoo”. Współpracuje z takimi instytucjami jak: Młodzieżowy Dom Kultury nr 2 w Poznaniu, Gminny Ośrodek Kultury Sokół w Czerwonaku, Liceum Ogólnokształcące nr 1 czy Liceum Ogólnokształcące nr 20 w Poznaniu.

WITKACY

Wizjoner wyprzedzający epokę, a zarazem dotkliwie rzeczowy prześmiewca. Przenikliwość jego sądów i katastroficznych przepowiedni pozwala go potomnym odkrywać wciąż na nowo. Jest jednym z niewielu polskich twórców, których znaczenie w historii światowej wciąż trwa i nie słabnie. Stanisław Ignacy Witkiewicz ( Witkacy) 1885-1939 – artysta malarz, dramaturg, powieściopisarz, filozof, fotografik. „Jeden z najoryginalniejszych pisarzy i malarzy polskich, filozof i teoretyk. Syn malarza i krytyka sztuki Stanisława Witkiewicza.(…) Wychowywał się w Zakopanem w środowisku artystów Młodej Polski, maturę zdał eksternistycznie w 1903, przez kilka lat nieregularnie studiował w krakowskiej ASP. (…) Dla uzupełnienia edukacji artystycznej w 1911 podróżował do Niemiec, Francji i Anglii. W 1914 (…) wyjechał z przyjacielem, etnografem Bronisławem Malinowskim, do Australii. Po wybuchu I wojny światowej jako poddany rosyjski trafił do Petersburga, do oficerskiej Szkoły Lejbgwardii, którą ukończył ze stopniem porucznika.(…) W 1917 przebywał w Moskwie, gdzie przeżył wybuch rewolucji październikowej, co wpłynęło na ostateczne ukształtowanie jego katastroficznego poglądu i – być może – było jedną z przyczyn samobójstwa w Jeziorach na wieść o wkroczeniu wojsk radzieckich do Polski. Do kraju powrócił w 1918 roku, przedtem wziąwszy udział w wystawie artystów polskich w Petersburgu. Zamieszkał w Zakopanem, związawszy się z grupami awangardowych malarzy – Formistów Polskich i Buntu. (…) Wiele pisał i malował, kursując między Zakopanem a Warszawą. Tam mieszkała poślubiona przez niego w 1923 Jadwiga z Urungów. Od 1929 do śmierci artysta uwikłany był w fatalny związek z Czesławą Oknińską.(…) Witkacy, niedoceniany za życia (choć w 1935 otrzymał Złoty Wawrzyn PAL), został odkryty dla szerszej publiczności w latach 60. Przez Konstantego Puzynę, który wydał dwa tomy jego dramatów, ostatecznie spopularyzowanych w latach 70. Wywarł znaczny wpływ na takich autorów, jak Witold Gombrowicz, Konstanty I.Gałczyński czy Miron Białoszewski oraz na twórców teatru – Józefa Szajnę i Tadeusza Kantora.” ( Hanna Baltyn-Karpińska: Iskier leksykon dramatu. Warszawa 2008)

O WITKACYM

Jan Kott: Witkiewicz był katastrofistą, obdarzonym jak Orwell zadziwiającą jasnością i ostrością widzenia. Powiedział, że cywilizacje równych, sytych i zautomatyzowanych zagrożone będą nie tylko naporem „niwelatorów” ze Wschodu, z Azji i z Afryki, ale również i to, że cywilizacje zmechanizowane są nie tylko kruche i podatne na szaleństwo, ale też bezbronne wobec szaleńców i psychopatów. W świecie, który stał się „globalną wioską”, szaleństwo jest zaraźliwe i powszechne. W tej wielkiej wiosce, gdzie wszystko dzieje się równocześnie, wszystko stało się nagle możliwe.

Witold Gombrowicz: Witkacy wydawał mi się osobowością bardzo silną, przygniatającą nawet, umysłowością świetną, choć ponurą i niepokojącą, artystą o znakomitych uzdolnieniach, ale jakby dotkniętym perwersją, czy manierą, które czyniły go i w obcowaniu osobistym, i w tym, co pisał, bardziej odstręczającym niż pociągającym. A jednak po latach tak to wygląda, że duch czasu coraz bardziej staje się pokrewny temu duchowi tragicznemu. Trzeba jednak przyznać, że wyprzedził czas i że czas teraz dopiero go dosięga.

Daniel Gerould, profesor Literatury Porównawczej i Teatru na City University of New York, wybitny amerykański znawca teatru polskiego: Stanisław Ignacy Witkiewicz stanowił najbardziej niezwykłą i najwszechstronniejszą osobowość artystyczną w Polsce pierwszej połowy XX wieku. Chociaż za życia był przedmiotem burzliwych sporów z powodu swoich oryginalnych poglądów i niekonwencjonalnego trybu życia, współcześni nie doceniali trwałej wartości jego dzieł, a prawdziwe uznanie zyskał pośmiertnie, najpierw w Polsce po liberalizacji roku 1956, a w następnych dziesięcioleciach w Europie i Ameryce.

Janusz R.Kowalczyk: Witkacy był osamotniony, bo niezrozumiany przez współczesnych. Musiały minąć dziesięciolecia, żeby potomni docenili trafność jego katastroficznych wizji. Ukazywał szokujący świat przyszłości, który coraz bardziej przypomina dzień dzisiejszy. (wrzesień 2003)

Jan Błoński: W „Szewcach” pojawiają się w maksymalnym wyolbrzymieniu główne wątki i natręctwa twórczości Witkacego: przeświadczenie o końcu cywilizacji, która straciła moralne i metafizyczne racje bytu, poczucie nudy i przypadkowości istnienia, rozjątrzony erotycznie mizoginizm (charakterystyczna postać demonicznej księżnej Iriny Wsiewołodowny Zbereźnickiej adaptującej się do kolejnych przewrotów). Filozofia miesza się tu z trywialnością i grubiaństwem, cynizm z rozpaczą, przenikliwość z brakiem samokontroli, tworząc osobliwe „arcydzieło złego smaku”, najbardziej okrutne i prowokacyjne w całej twórczości pisarza.

Melanż Witkacego – deformacja, nienasycenie, piękno

Witkacy doprowadza do szewskiej pasji swoim bełkotem, niezbornością, poplątaniem, niezrozumieniem. A jednak... z pozornego chaosu motywów, sytuacji, postaci groteskowych wyłania się bogata a zarazem prosta historiozofia Witkacego. Witkacego interesują losy jednostki i społeczności, jednostki i kultury na tle przemian społeczno-politycznych. Szewcy, mimo licznych aluzji do spraw Polski z lat trzydziestych, są dramatem o wielkiej skali uogólnienia, dramatem uniwersalnym, mówiącym o przemianach, jakim podlega cały świat.

Na „szewskiej scenie” rozgrywają się dyskusje dotyczące jednostki, społeczeństwa, państwa i świata, wielkie rewolucje o to i tamto, o los, o trwanie, o prostytuty, władzę i dobre papirusy. „Rewolucje to bezosobowe bestie, one się nie spieszą, one mają czas”. Witkacy widzi tragedię ludzkości, która ulega powolnemu, postępującemu uspołecznieniu, które prędzej czy później doprowadzi do upadku zastanego porządku elitarnego i wyłonienia się w wyniku rewolucji globalnej nowego porządku egalitarnego. Ceną za to będzie upadek kultury, sztuki i filozofii oraz stępienie wrażliwości metafizycznej.

Witkacy deformuje świat, wynaturza charakter, przekształca język. Witkacowscy wykolejeńcy, chałapudry, lafiryndy kroczą przez bezsensowną paplaninę, ideologiczno-filozoficzną wymianę frazesów, niedorzeczne sprzeczki o głupstwa, by znaleźć formę obrony przed pustką i przemijaniem, by nasycić, uspokoić i uzasadnić pozorne trwanie. „Kimś trzeba być w tej matni, trzeba stanąć albo tu, albo tam.” Nawet najbardziej kaleka forma czy nieskładna mowa jest wyrazem egzystencjalnego buntu i rewolucji przeciw skazaniu na absurdalny los.

Anna Rozmianiec

Sajetan Tempe („Szewcy”)

„Nic mnie śmierć nie kosztuje, bo i tak tu bym żyć nie mógł. Jedna jest dobra rzecz na świecie, to indywidualne istnienie w dostatecznych warunkach materialnych. Zjeść, poczytać, pogwajdlić, pokierdasić i pójść spać. Poz tym nie ma nic – to jest pisa ich ścierwa, pyknicka filozofia. Bo co są te tak zwane wielkie idee społeczne? W robieniu czegoś dla kogoś, w wyrzeczeniu się siebie dla drugich nawet mały człowiek może stać się wielkim. Wielkość istotna to ino je w indywidualnym napięciu: myśl czy wola uzbrojona w pięść – to wszystko jedno.”