Zapraszamy do zapoznania się z książkami, których premierę zapowiada wydawnictwo W.A.B.

Anda Rottenberg, Proszę bardzo

kategoria: literatura faktu
seria: z drzewem
gatunek: wspomnienia
data premiery: 14.07.2010
wydanie: II
oprawa: miękka ze skrzydełkami
format: 16 x 24 cm
liczba stron: 568
ISBN: 978-83-7414-861-0
cena: 39,90
ilustracje: zdjęcia

Anda Rottenberg szuka korzeni swojej rodziny oraz śladów tych krewnych, którzy rozpierzchli się po całym świecie. Próbuje też określić swoją tożsamość: jej rodzina to mozaika etniczno-kulturowa. Krewni po kądzieli należeli do rosyjskiego mieszczaństwa i chodzili do cerkwi. Babka ze strony ojca była ortodoksyjną Żydówką, ale już jej syn kontestował tradycję. Autorka ogniw scalających szuka również wśród żywych. Spotyka się z rodziną rozsianą po świecie. Rozmawia z wujkiem, byłym pionierem i komsomolcem. W Kanadzie gości u religijnych Żydów; w Zurychu czekają na nią zasymilowane kuzynki, pamiętające jednak o swych korzeniach. Autorka buduje narrację również z własnych, często bardzo osobistych, historii. W tej dygresyjnej narracji teraźniejszość przeplata się z przeszłością, pamiętnik z reportażem, czasem nawet kryminałem, a „odmienność” z „typowością”. Wspomnienia z dzieciństwa (obozy harcerskie, skomplikowane relacje w domu), lata szkolne, nieudane związki, praca w Zachęcie, organizowanie wystaw na całym świecie, uzależnienie syna Mateusza od narkotyków, jego zaginięcie i śmierć, depresja – to tylko nieliczne wątki tej książki. W istocie autorka swoją opowieścią oddaje hołd ofiarom obu totalitarnych systemów, hitlerowskiego i sowieckiego, a także wszystkim zmarłym bliskim.

Z grubych tomów wyzierają ku mnie jakieś nieprawdopodobne imiona, jakieś Szyje, Ruchle, Trany i Szosze, pojawia się Ascher i Ojzer, Fajgel, Chaskel i Jeruchim. A tuż obok jakaś swojska Basia, Bronka i Hania. Wyłapuję Rottenbergów, Amsterów i Lamplów. Wieczorami, na górce za Piwniczną, słuchając lipcowego deszczu i spokojnego oddechu śpiącej Zosi, próbuję z tych notatek wydobyć jakieś rodzinne związki. Układam pasjanse z nazwisk i imion, z dat i miejsc urodzenia, dopasowuję różne pary rodziców, uczę się nazw okolicznych wsi i miasteczek oraz tego, jak przełożyć nazwy niemieckie na polskie. Obok świeżo poznanych nazwisk mojej rodziny pojawia się Rożnów, Łososina, Łukawica, Muszyna, Librantowa, Posadowa, Brzozowa i Stara Wieś. Oswajam się z lokalną geografią. Wreszcie coś się zaczyna składać. Dokonuję odkrycia, że moja prababka nazywała się Lieba Lampel i była siostrą Herscha – tego, który zginął dożywszy stu lat. Mam też pra-pradziadków. ądeckich księgach. Proszę bardzo, Ascher i Chaja Lampel z Limanowej. Musieli się urodzić pierwszej ćwierci XIX wieku. Dalej wyczytuję, że Lieba wyszła za niejakiego Mozesa Rottenberga z Hutweide, czyli z Gaju, rzut beretem od Biczyc, i chyba w tym Gaju z nim zamieszkała, bo tam przyszły na świat kolejne ich dzieci. fragment

Alberto Moravii Nuda

kategoria: literatura piękna
seria: Nowy Kanon
gatunek: powieść
data premiery: 14.07.2010
wydanie: I
oprawa: twarda z obwolutą
format: 13,5 x 20.5 cm
liczba stron: 296
ISBN: 978-83-7414-797-2
cena: 39,90
tytuł oryginału: La noia
przekład: Monika Woźniak


Dino ma trzydzieści pięć lat i choć mówi o sobie, że nie jest tak przystojny jak jego ojciec, to niczego mu nie brakuje. Niestety od zawsze cierpi na nieuleczalną przypadłość – nudę.
Moją nudę – mówi – można określić jako chorobę przedmiotów, polegającą na ich stałym więdnięciu lub utracie żywotności; jak na przyspieszonym filmie, kiedy w ciągu kilku sekund kwiat z pąku przechodzi do przekwitania, a następnie rozsypuje się w proch. Poczucie nudy rodzi się we mnie z poczucia absurdu rzeczywistości, która, jak już powiedziałem, nie chce lub nie jest w stanie przekonać mnie o swym prawdziwym istnieniu. Z tego stanu nie wyrwała go ani szkoła, ani wojsko, ani kariera malarska, którą zakończył, zanim zdążył ją na dobre rozpocząć. Pewnego dnia umiera jednak znajomy malarz, Balestrieri, a Dino spotyka jego kochankę i modelkę, Cecylię. Zostają kochankami. Bohater traktuje tę znajomość instrumentalnie. Cecylia jest młoda, naiwna i dziecinna, w dodatku źle całuje. Łączy ich jedynie leniwy, automatyczny erotyzm. Gdy jednak Dino postanawia porzucić dziewczynę , ucieczka okazuje się niemożliwa. Mężczyzna zdaje sobie sprawę, że aby coś porzucić, najpierw trzeba to posiąść. Tymczasem Cecylia wymyka mu się z rąk... Moravia w sposób bardzo wnikliwy pisze o niemożliwości nawiązania relacji z rzeczywistością; tworzy bezlitosny obraz społecznej alienacji jednostki i moralnej pustki świata, który ją kształtuje. Nuda (1960) to jedna z ważniejszych powieści w dorobku pisarza. Nagrodzona w 1961 roku Premio Viareggio, szybko doczekała się ekranizacji – w 1963 roku powstał film w reżyserii Damiana Damianiego, znany polskiemu widzowi pod tytułem Pustka.

Bogata w treść i czysta... Niezwykłe osiągnięcie. „The New York Time”

Głęboki i bezlitosny portret osoby bez struktury, bez wsparcia, wyalienowanej z życia społecznego. www.bol.it

Większość ludzi, która szuka jakiegoś sensu w erotycznych przygodach, najczęściej szybko zdaje sobie sprawę, że to iluzja, ulotne i doraźne rozwiązanie, szybko wracają więc do początkowego, immanentnego stanu nudy. Powieść Alberta Moravii znakomicie, zwięźle i dosadnie przedstawia ten obieg. „The Guardian”

Richard Wiseman Dziwnologia

kategoria: literatura faktu
seria: poza seriami
gatunek: anegdota
data premiery: 14.07.2010
wydanie: I
oprawa: twarda z obwolutą
format: 13 x 17,5 cm
liczba stron: 384
ISBN: 978-83-7414-798-9
cena: 39,90
tytuł oryginału: Quirkology. How We Discover the Big Thruths in Small Things
przekład: Jacek Konieczny
ilustracje: zdjęcia

Termin „dziwnologia” ukuł Richard Wiseman, ale sama „nauka”, która się za nim kryje, powstała wcześniej i już się może poszczycić niejednym eksperymentem. Ojcem założycielem był wiktoriański przyrodnik i antropolog sir Francis Galton: badał m.in. efektywność modlitw i szukał perfekcyjnego sposobu parzenia herbaty. Jego następcy próbowali znaleźć odpowiedź na inne intrygujące pytania: ilu kibiców potrzeba do zapoczątkowania „meksykańskiej fali” na stadionie, czy warzywa i owoce mają osobowość, ile osób nosi bejsbolówki daszkiem do przodu, a ile daszkiem do tyłu. A jaka jest dziwnologia uprawiana przez Wisemana? Równie zaskakująca, pomysłowa i tylko na pozór ekscentryczna. Istotnie, jak głosi podtytuł, „odkrywa wielkie prawdy w rzeczach małych”.
Na przykład takich, jak umiejętność rozpoznawania kłamstw czy wpływ daty utworzenia firmy na jej sukces. Wiseman docieka też, czy myślenie magiczne ma uzasadnienie, na jakiej podstawie podejmujemy decyzje, jaki jest najśmieszniejszy dowcip na świecie i co można wywnioskować na temat mieszkańców miast z tempa, w jakim poruszają się po ulicach. Po przeczytaniu tej książki będziemy przynajmniej mieli pewność, że nawet jeśli coś niedobrego przydarzyło nam się w piątek trzynastego, po przejściu pod drabiną i zobaczeniu czarnego kota, to winę za to ponosi wyłącznie przypadek.

Przez ostatnich dwadzieścia lat zajmowałem się dziwnymi zagadnieniami. Szukałem znaków, po których można rozpoznać kłamcę; badałem wpływ miesiąca urodzenia na osobowość; odkryłem naukowe mechanizmy rządzące szybkimi randkami i ogłoszeniami towarzyskimi; dociekałem, co poczucie humoru mówi nam o procesach zachodzących w najgłębszych zakamarkach umysłu. Badania te wymagały ukradkowego obserwowania ludzi wykonujących codzienne czynności, przeprowadzenia nietypowych eksperymentów w muzeach i salach koncertowych, a nawet zorganizowania fikcyjnych seansów spirytystycznych w rzekomo nawiedzonych domach. W doświadczeniach wzięły udział tysiące ludzi z całego świata. W książce tej opisuję szczegółowo swoje przygody i eksperymenty, a także składam hołd badaniom przeprowadzonym przez niewielką grupkę uczonych pasjonatów, którzy przez ostatnie stulecie dzierżyli sztandar dziwnologii. (fragment)

Dziwnologia stała się bestsellerem w każdym kraju, w którym została wydana.