Christine F. miała 12 lat, gdy po raz pierwszy zaczęła palić haszysz. Potem poszło z górki: LSD, kradzieże, heroina i dworzec ZOO, gdzie wszystko miało swój początek i koniec. W ten sposób w wieku 13 lat Christine stała się narkomanką. Jaki był świat, do którego tak bardzo chciała należeć osamotniona nastolatka? Czy jej wyobrażenia o dorosłym życiu spełniły się? I co ważniejsze, czy znalazła to, czego szukała?

Spektakl "My, dzieci z dworca ZOO" jest opowieścią nie tylko o uzależnieniu i jego skutkach, ale przede wszystkim o tym, jak cienka jest granica między zabawą a tragedią. Sztuka obnaża ludzką bezradność wobec systemu dla którego jednostka jest nieistotna.

- To jest spektakl o tym, że wszyscy zawiedli - mówi Giovanny Castellanos, reżyser spektaklu. - Pytamy jak to się stało, że młoda dziewczyna znalazła się zupełnie sama, bez pomocy państwa, szkoły, autorytetów, rodziny - dodaje. Jak stwierdza reżyser, przed spektaklem twórcy przygotowywali się do realizacji. Zapoznawali się ze społecznym zjawiskiem narkomani. - Ale spektakl to nie kliniczny obraz narkomana. Narkotyki są tutaj na drugim planie. Na pierwszym jest samotność tej dziewczyny - mówi Castellanos.

Czy sztuka moralizuje? Bo do książki przylgnęła łatka moralizatorstwa. - My nie mówimy "nie bierz". Pokazujemy w jaki sposób to może się skończyć - dodaje reżyser.

Spektakl powstał w oparciu o reportaż Kaia Hermanna i Horsta Riecka o tym samym tytule. Dziennikarze niemieckiego „Sterna” w serii wywiadów przeprowadzonych w połowie lat 70 XX wieku ujawnili wstrząsający obraz młodzieży berlińskiej, która w latach 60. i 70. XX wieku, w okolicach dworca kolejowego Berlin ZOO, pozbawiona opieki i wsparcia popadała w narkomanię, alkoholizm i nędzę. Dwójka dziennikarzy oparła się w przeważającej mierze na nagraniach wywiadu z Christiane F., czyli Christiane Vera Felscherinow, młodą narkomanką, której udało się wyjść z nałogu. Książka jest moralizatorską przestrogą przed narkotykami.

Przypomnijmy, że na podstawie książki "My, Dzieci z Dworca ZOO" powstał również film o tym samym tytule. Obraz trafił do kin w 1981 roku i wywołał wiele kontrowersji. W filmie gościnnie zagrał David Bowie.