„Legenda Kaspara Hausera” Davide Manuli to jego drugi film po „Bekecie”, w którym reżyser posłużył się konwencjami westernu, surrealizmu i techno w celu stworzenia świata oderwanego od czasu i przestrzeni. Tym razem zmierzył się z zagadką Kaspara Hausera. Film pokazywany był na ponad 40 festiwalach filmowych na świecie. Do polskich kin wejdzie 4 października. Muzykę stworzył Dj Vitalic, znakomity kompozytor elektroniki, który ponownie pojawi się w Polsce. W podwójnej roli zobaczymy Vincenta Gallo.

O powstawaniu filmu mówi reżyser i scenarzysta Davide Manuli:
„Kaspar Hauser (prawdopodobna data urodzin: 30 kwietnia 1812, data i miejsce śmierci: 17 grudnia 1833, Ansbach) był nazywany dzieckiem Europy. Napisano na jego temat ponad 3000 książek, 14000 artykułów oraz liczne sztuki teatralne. Powstały też dwa filmy inspirowane jego życiem. Jeden z nich – Zagadka Kaspara Hausera Wernera Herzoga – zdobył Wielką Nagrodę Jury w Cannes w 1975 roku.

Pisząc scenariusz swojego drugiego filmu, chciałem, żeby kontynuował on poetykę debiutanckiego Beketa (nagroda FIPRESCI na festiwalu w Locarno w 2008, obraz ten był pokazywany na ponad 60 międzynarodowych festiwalach). Dlatego też można powiedzieć, że tematycznie i narracyjnie Kaspar Hauser przejmuje pałeczkę – oba dzieła łączy bowiem wiele, np. to, że nakręciłem je na czarno-białej taśmie, oraz to, że generalnie dzieją się w miejscach odludnych, gdzie króluje natura, a nie cywilizacja. W obu filmach występuje też niewielu aktorów oraz podejmują one uniwersalną tematykę.

Zazwyczaj mówiąc o krótkim życiu Kaspara Hausera, używa się rzeczowników “tajemnica” i “zagadka”, ponieważ trudno jest wyjaśnić to, co mu się przydarzyło. Ja dodaję to tego przymiotniki „surrealistyczny” i „deliryczny”.

Pisząc własną wersję życia Hausera, starałem się podkreślić, że dywagacje na temat tego, co naprawdę się zdarzyło, NIE MAJĄ sensu. Mamy po prostu dostęp do zbyt małej ilości faktów. Dlatego moje podejście polegało na poetyckiej reinterpretacji przy użyciu następujących metafor i archetypów:
- Hauser wyłania się z nicości, z mroku, co symbolizuje jego wynurzenie się z morza;
- pierwotnym światem Hausera jest bezludna wyspa;
- ludzie, którzy go otaczają, są częścią gry, w której reprezentują dobro, zło i neutralność;
- próba wyedukowania go (w moim filmie jest to próba zrobienia z niego DJ-a) jest absurdalna;
- jego rzekomą “świętość” zobrazowałem groteskowymi cudami (łyżki i bańki poruszają się bez niczyjego udziału), których Kaspar dokonuje nieświadomie;
- po śmierci Hauser wraca do nicości, do ciemności, czyli do morza...
Mówiąc najprościej, moja wersja życia Kaspara Hausera przewartościowuje równanie: KASPAR HAUSER = GŁUPIEC vs. ŚWIAT ZEWNĘTRZNY I SPOŁECZEŃSTWO = NORMALNOŚĆ. Chciałem w poetycki sposób pokazać, że Kaspar jest być może mądrzejszy niż ci, którzy uważają go za postać z cyrku.”