Znajdujemy się na bezludnej wyspie, czas i miejsce są nieokreślone. W morzu unosi się ciało, które w końcu przybija do brzegu. To Kaspar Hauser, następca tronu, który zniknął w tajemniczych okolicznościach, gdy był dzieckiem.
Jego przeznaczeniem było to, że powrócił tu żywy, ale nie potrafi się odnaleźć w rzeczywistości, jego myśli są poplątane, rozumowanie zaburzone. Opiekuje się nim Szeryf, który pozwala mu zamieszkać w starym więzieniu.
Jego pojawienie się wprowadza niepokój w jednostajność życia na wyspie. Kaspar będzie musiał dowiedzieć się, kto jest jego przyjacielem (Szeryf, Jasnowidz), a kto wrogiem (Pusher, Księżna). Jego pobyt na wyspie będzie, niestety, trwał krótko. Wkrótce chłopiec umrze i wróci tam, skąd przybył: do morza.
Legenda Kaspara Hausera jest drugim filmem napisanym i wyreżyserowanym przez Davide Manulego. Jest to czarno-biały obraz nakręcony na taśmie 35 mm w konwencji surrealistycznego, postmodernistycznego westernu z udziałem niewielkiej liczby aktorów. Inspiracją dla reżysera były filmy klasyczne, takie jak: Kret Alejandra Jodorowskiego, Stalker Andrieja Tarkowskiego, Alphaville Jeana-Luca Godarda i Truposz Jima Jarmuscha.

LEGENDA KASPARA HAUSERA
TYTUŁ ORYGINALNY: LA LEGGENDA DI KASPAR HAUSER

PREMIERA: 4 października 2013
Techno-western przepełniony muzyką francuskiego wirtuoza elektroniki DJ-a Vitalica. Minimalizm, surrealistyczne dialogi i czarno-białe surowe krajobrazy opuszczonych plaż. W podwójnej roli Vincent Gallo.
Produkcja: Włochy 2012
Gatunek: techno-western
Czas : 95 min

TWÓRCY
Reżyseria: Davide Manuli
Pomysł i scenariusz: Davide Manuli
Zdjęcia: Tarek Ben Abdallah
Muzyka: Vitalic
Scenografia: Giampietro Preziosa
Kostiumy: Ginevra Polverelli
Montaż: Rosella Mocci
Produkcja: Bruno Tribbioli i Alessandro Bonifazi

WYSTĘPUJĄ
Vincent Gallo: Szeryf i Pusher
Claudia Gerini: Księżna
Elisa Sednaoui: Dziwka
Silvia Calderoni: Kaspar Hauser
Fabrizio Gifuni: Ksiądz
Marco Lampis: Drago

FESTIWALE I NAGRODY
Film pokazywany był na ponad 40 festiwalach, m.in.:

2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Rotterdamie – światowa premiera
2012 Festiwal Filmowy ARIZONA UNDERGROUND: WYGRANA: Najlepszy Eksperymentalny Film
2012 Międzynarodowy Festiwal Filmów w Genewie: Specjalne Wyróżnienie Jury
2013 Festiwal Filmowy w San Francisco: Nagroda Jury
2012 Międzynarodowy Festiwal Filmów Niezależnych w Istambule
2012 CPH:PIX Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Kopenhadze
2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Seattle
2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy T-mobile Nowe Horyzonty we Wrocławiu
2012 Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi w Kazimierzu Dolnym i Janowcu n/Wisłą
2012 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Melbourne
2012 Fresh Film Fest w Pradze
2012 FilmFest w Hamburgu
2013 Festiwal Filmowy w Glasgow
2013 Międzynarodowy Festiwal Filmów i Muzyki w Chicago

WYPOWIEDŹ REŻYSERA
Kontekst historyczny: Mit Kaspara Hausera w historii kina

Minimalistyczny film Wernera Herzoga Zagadka Kaspara Hausera (1974) jest historycznie wiarygodną rekonstrukcją tajemniczego wydarzenia. Obraz jest częścią nurtu obejmującego reżyserów wielu narodowości kręcących swoje filmy w latach 70. Razem stworzyły one swego rodzaju serię opisującą w mniej lub bardziej wierny sposób to, co zdarzyło się na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Oprócz dzieła Herzoga należy tu wliczyć: Dzikie dziecko François Truffaut, Markizę O Erica Rohmera i Barry’ego Lyndona Stanleya Kubricka. Wszystkie te filmy w mistrzowski sposób opowiadają o czasach oświecenia.
Kaspar Hauser (prawdopodobna data urodzin: 30 kwietnia 1812, data i miejsce śmierci: 17 grudnia 1833, Ansbach) był nazywany dzieckiem Europy. Napisano na jego temat ponad 3000 książek, 14000 artykułów oraz liczne sztuki teatralne. Powstały też dwa filmy inspirowane jego życiem. Jeden z nich – Zagadka Kaspara Hausera Wernera Herzoga – zdobył Wielką Nagrodę Jury w Cannes w 1975 roku.
Pisząc scenariusz swojego drugiego filmu, chciałem, żeby kontynuował on poetykę debiutanckiego Beketa (nagroda FIPRESCI na festiwalu w Locarno w 2008, obraz ten był pokazywany na ponad 60 międzynarodowych festiwalach). Dlatego też można powiedzieć, że tematycznie i narracyjnie Kaspar Hauser przejmuje pałeczkę – oba dzieła łączy bowiem wiele, np. to, że nakręciłem je na czarno-białej taśmie, oraz to, że generalnie dzieją się w miejscach odludnych, gdzie króluje natura, a nie cywilizacja. W obu filmach występuje też niewielu aktorów oraz podejmują one uniwersalną tematykę.
Zazwyczaj mówiąc o krótkim życiu Kaspara Hausera, używa się rzeczowników “tajemnica” i “zagadka”, ponieważ trudno jest wyjaśnić to, co mu się przydarzyło. Ja dodaję to tego przymiotniki „surrealistyczny” i „deliryczny”.
Pisząc własną wersję życia Hausera, starałem się podkreślić, że dywagacje na temat tego, co naprawdę się zdarzyło, NIE MAJĄ sensu. Mamy po prostu dostęp do zbyt małej ilości faktów. Dlatego moje podejście polegało na poetyckiej reinterpretacji przy użyciu następujących metafor i archetypów:
- Hauser wyłania się z nicości, z mroku, co symbolizuje jego wynurzenie się z morza;
- pierwotnym światem Hausera jest bezludna wyspa;
- ludzie, którzy go otaczają, są częścią gry, w której reprezentują dobro, zło i neutralność;
- próba wyedukowania go (w moim filmie jest to próba zrobienia z niego DJ-a) jest absurdalna;
- jego rzekomą “świętość” zobrazowałem groteskowymi cudami (łyżki i bańki poruszają się bez niczyjego udziału), których Kaspar dokonuje nieświadomie;
- po śmierci Hauser wraca do nicości, do ciemności, czyli do morza...

Mówiąc najprościej, moja wersja życia Kaspara Hausera przewartościowuje równanie:
KASPAR HAUSER = GŁUPIEC vs. ŚWIAT ZEWNĘTRZNY I SPOŁECZEŃSTWO = NORMALNOŚĆ

Chciałem w poetycki sposób pokazać, że Kaspar jest być może mądrzejszy niż ci, którzy uważają go za postać z cyrku.
I tym razem, podobnie jak przy realizacji Beketa, posłużyłem się konwencjami westernu, surrealizmu i techno w celu stworzenia świata oderwanego od czasu i przestrzeni. Film nakręciliśmy na Sardynii w czasie pięciu tygodni. Vincent Gallo gra dwie główne role i mówi w dwóch językach: angielskim (jako Szeryf) i włoskim (jako Pusher).
Świat nazywa mnie szaleńcem. Jestem szalony, ty też jesteś szalony, świat też jest szalony. Szaleńcy nazywają mnie szaleńcem. Niektórzy szaleją na punkcie sławy i swojego nazwiska. Inni z powodu pieniędzy. Jeszcze inni z powodu ciała. Błogosławiony, który oszalał z powodu Boga; tym szaleńcem jestem ja!
Rang Avadhoot

PRASA O FILMIE:
Legenda Kaspara Hausera
Recenzja Marka Adamsa, SCREENDAILY.COM

Legenda Kaspara Hausera Davide Manulego to piękne czarno-białe zdjęcia, surrealistyczny humor, zapadająca w pamięć inscenizacja i nastrój pozornej bezmyślności. Wszystko to oraz sugestywne aktorstwo Vincenta Gallo tworzą mieszankę wystarczająco dziwną, aby zauroczyć publiczność festiwali, ale raczej zbyt trudną dla widza masowego.

W filmie usłyszymy disco, zobaczymy motocykle, latające spodki i kultowego Vincenta Gallo w dwóch rolach: Szeryfa (mówiącego po angielsku) i Pushera (mówi po włosku) – ubranego na biało miłośnika pokoju i muzyki disco, który przemierza zakurzone ulice miasteczka na motorze. Legenda Kaspara Hausera to seria rozdziałów, skomponowanych na zasadzie długich ujęć, wypełnionych wolno płynącymi, przeważnie improwizowanymi dialogami.
Hauser – według legendy – pojawił się w tajemniczych okolicznościach na ulicy Norymbergi w 1828. Prawie nie potrafił mówić, a jego pochodzenie na zawsze pozostało zagadką. Manuli swoją wersję tej historii umieszcza na piaszczystej wyspie (zdjęcia kręcono na Sardynii), na którą Kaspar zostaje wyrzucony z morza. Główną rolę gra Silvia Calderoni, blondynka o chłopięcej urodzie, którą reżyser ubrał w dres i zaopatrzył w didżejskie słuchawki.
Rządząca miastem Księżna (Claudia Gerini) czuje się zagrożona przybyszem i wysyła Pushera, żeby zorientował się w sytuacji. Fabuła pełni jednak u Manulego drugorzędną rolę. Dla reżysera najważniejsze są sugestywne, czarno-białe zdjęcia i rozwlekłe przemowy Galloa, którym towarzyszy muzyka euro disco.
Legenda Kaspara Hausera to disco, motocykle, latające spodki (przynajmniej na początku i na końcu filmu) oraz kultowy Vincent Gallo w dwóch rolach. Oto prawdziwy artyzm.

REŻYSER - DAVIDE MANULI
Davide Manuli urodził się w Mediolanie w 1967 roku. Studiował w Nowym Jorku, w Instytucie Teatralnym i Filmowym Lee Strasberga oraz w Actors Studio. W tym czasie był m.in. asystentem Ala Pacino i Charly’ego Laughtona (1987-1992) . W 1992 roku wystąpił w Czarownym kwietniu Mike’a Newella (film zdobył trzy nominacje do Oscara i dwa Złote Globy). Rok później w 1993 wystąpił w filmie The Contenders Tobiasa Meineckego. Obraz został wyprodukowany przez Miloša Formana dla Columbia University i zdobył nagrodę dla najlepszej komedii na festiwalu w Houston. W 1995 zdobywa nagrodę Premio Solinas za scenariusz do Girotondo, giro attorno al mondo, a w 1996 opublikował książkę poetycko-fotograficzną La mia incapacità di stare al mondo (Nie potrafię być częścią świata). Manuli zrobił zdjęcia, wiersze napisał Fabio Paleari. W latach 1997-2006 nakręcił cztery filmy krótkometrażowe, film pełnometrażowy Girotondo, giro attorno al mondo i dokument Inauditi-Inuit! (plan zdjęciowy to okolice bieguna północnego). W 2005 pracował jako asystent Abla Ferrary w Rzymie oraz założył firmę produkcyjną Shooting Hope Productions (Beket, Legenda Kaspara Hausera). W 2008 nakręcił film Beket, którego premiera odbyła się na festiwalu w Locarno. W 2011 rozpoczął zdjęcia do Legendy Kaspara Hausera, którego premiera odbyła się rok później w Rotterdamie. W 2012 rozpoczął prace nad scenariuszem
La parabola del Destino, który pisze dla Abla Ferrary i Charlotte Rampling. Aktorka potwierdziła, że wystąpi w filmie.

MUZYKA: VITALIC
Naprawdę nazywa się Pascal Arbez-Nicholas i urodził się w 1976 roku we Francji. Ma korzenie hiszpańskie i włoskie.
Tworzy muzykę elektroniczną. Jego pierwsze single (1996, 1997) znane były jedynie miłośnikom muzycznego undergroundu. Później poznał Michela Amata (znanego jako The Hacker), który doradził mu, aby wysłał swoją muzykę do wytwórni Gigolo w Monachium. Ostatecznie wydała ona Poney EP (2001), płytę, która okazała się sukcesem. Utwór La Rock 01 stał się klubowym hymnem i wielkim hitem lata.
W 2005 Vitalic wydał debiutancką płytę długogrającą OK Cowboy. Według jego oficjalnej strony internetowej (www.vitalic.org) wszystkie dźwięki na płycie są stworzone przez niego, jedyną naturalną rzeczą są tam jego emocje.
Utwory z tej płyty zostały użyte w zwiastunie filmu Naissance des Pieuvres (Trahison) oraz w filmie Pleix pt. Birds (Poney Part 1). W 2009 roku artysta wystąpił na festiwalach w Reading i Leeds.
Jego drugi album studyjny Flashmob został wydany 28 września 2009 roku. Pierwszym singlem był Your disco song.

Do filmu dołączony będzie teledysk pt. Mała odyseja w reż. Julii Rogowskiej i Magdaleny Załęckiej – młodych studentek reżyserii Warszawskiej Szkole Filmowej. Klip powstał do utworu pt. Gold projektu Owl City.
Mała odyseja reż. Julia Rogowska, Magdalena Załęcka, Polska 2012, 4 min.
21 lipca 1961 roku. Dziewięcioletni chłopiec razem ze swoim najlepszym przyjacielem oglądają pierwsze kroki Neila Armstronga na powierzchni księżyca. Chłopiec konstruuje rakietę, która może zabrać tylko jednego małego pasażera w podróż śladem Apollo 11.

O muzyce:

Ścieżką dźwiękową do historii jest utwór pt. Gold projektu Owl City. Płyta” The Midsummer Station”, z której pochodzi piosenka, przez artystę jest określona jako “próba uchwycenia magii poprzez proste kompozycje”. Napisał piosenki do filmów: „Legendy sowiego królestwa”, „Ralph Demolka” i „Krudowie”.
Reżyserki:
Studentki 3. roku reżyserii filmowej. W duecie otrzymały nagrodę REŻYSERA ROKU platformy genero.tv. Nagroda została opatrzona komentarzem: „Ich projekty prezentują niesamowitą atmosferę, narrację, walory estetyczne i inscenizacyjne. Każdy z nich gwarantuje przyjemność z oglądania". Zrealizowały kilka oficjalnych fabularnych teledysków dla twórców z Polski i zagranicy (m.in. Gromee, The Milk, Karolina Skrzyńska, Newest Zealand). Magda jest stypendystką wydziału reżyserii Warszawskiej Szkoły Filmowej. Julia otrzymała nominację do prestiżowej polskiej nagrody „Yach Film”. Razem zdobywały doświadczenie na wielu planach zdjęciowych długometrażowych filmów fabularnych. Teraz przygotowują się do realizacji filmu krótkometrażowego, którego scenariusz napisały wspólnie.