Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach zaprasza na spektakl „Kotka na gorącym blaszanym dachu” Teennesee Williamsa, przekład Jacek Poniedziałek, reżyseria Katarzyna Deszcz, scenografia Andrzej Sadowski. Premiera 26 stycznia 2013.

Wśród amerykańskich twórców drugiej połowy dwudziestego wieku trwałe miejsce zapewnił sobie Tennessee Williams, głównie dzięki nieubłaganej konsekwencji, z jaką wyrażał i obnażał niepokoje swych rodaków. Autor „Kotki na gorącym blaszanym dachu” pochodził z tradycyjnie konserwatywnego Południa Stanów Zjednoczonych, słabo podatnego na obyczajowe wyłomy. Pisarz już za młodu boleśnie zmagał się z przejawami odrzucenia z powodu homoseksualnej orientacji, co w rezultacie zaowocowało przepojonymi rozpaczą, żarliwymi utworami scenicznymi o niemożności nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem.

Wzorem Antoniego Czechowa, ale i Zygmunta Freuda z jego koncepcją podświadomości, stał się Williams specjalistą od życiowych klęsk i niespełnień. Jako dramatopisarz stworzył wiele wspaniałych, niepokojąco złożonych kobiecych postaci. Dzięki spowijającej je tragicznej aurze nieodmiennie przyciągały uwagę otoczenia, co przekładało się na zafascynowanie nimi widzów teatralnych.

Jacek Poniedziałek przełożył na nowo pięć dramatów Williamsa, wśród nich „Kotkę na gorącym blaszanym dachu” (zbiór pod tytułem „Tramwaj zwany pożądaniem” wydała oficyna Znak jesienią ubiegłego roku). Autor przekładu uwspółcześnił język Williamsa, dochował wierności jego utworom. Podkreśla (w rozmowie z Jackiem Cieślakiem w 12. numerze „Teatru”):

Homoseksualne wątki były w słynnych hollywoodzkich ekranizacjach nieobecne, a w starych tłumaczeniach trochę zawoalowane. Tymczasem są niezwykle istotne, i nie dlatego, że Williams sam był homoseksualistą, ale ponieważ homoseksualizm jest w nich wehikułem, źródłem licznych problemów, przyczyną dramatów. Pomijanie tego aspektu odbiera tym tekstom pazur. W ekranizacji Kotki chodziło tylko o to, że Brick alkoholik nie chce spółkować ze swą żoną, bo ta przespała się ze Skkiperem. Trochę to banalne! Dlatego na pierwszym planie jest problem zachowania dzieci wobec chorego ojca. Jak hieny krążą wokół umierającego, by uszczknąć coś ze spadku. Podsumowując: bez wątku homoseksualnego, bez związanego z nim tabu, dramat milionerów jest niepełny. Przecież to rodzina z niezwykle konserwatywnego amerykańskiego Południa.

Na kieleckiej scenie „Kotkę” przygotowuje reżyserka Katarzyna Deszcz, i będzie to polska prapremiera wg nowego przekładu. Autorem scenografii jest Andrzej Sadowski, a w spektaklu zagrają: Beata Pszeniczna, Zuzanna Wierzbińska, Teresa Bielińska, Paweł Sanakiewicz, Andrzej Plata, Janusz Głogowski, Łukasz Rruchniewicz, Michał Węgrzyński. Muzyczną oprawą spektaklu zajął się Krzysztof Suchodolski.