Jesienią 2013 roku Wydawnictwo MG rozpoczęło wydawanie słynnego cyklu Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu. 19 lutego do księgarń trafi tom drugi: W cieniu zakwitających dziewcząt.

Dla W stronę Swanna Proust długo nie mógł znaleźć wydawcy, a kiedy wreszcie książka się ukazała, krytyka zachowała pogardliwe milczenie. Jednak powieść powoli zyskiwała czytelników i kiedy miał się ukazać tom drugi, już oczekiwała go grupa zdeklarowanych odbiorców. I wtedy właśnie wybuchła pierwsza wojna światowa. Powinno oznaczać to koniec kariery pisarskiej Prousta, stało się jednak inaczej. Pierwszą książką, która ukazała się we Francji po zakończeniu wojny, było właśnie W cieniu zakwitających dziewcząt.

Tak jak pierwszy tom cyklu kojarzy się przede wszystkim ze smakiem ciastka, magdalenki zanurzonej w herbacie, budzącej wspomnienia młodości, tak w drugim główny bohater, alter ego Prousta wchodzi w wiek, gdy najważniejsze stają się dziewczęta…

Pisarz przepięknie odmalowuje życie francuskiego mieszczaństwa w czasach tzw. belle époque. Zwraca uwagę na każdy detal, niuans. Wnikliwie ukazuje też relacje międzyludzkie. Proust odkrył to, co w XX wieku potwierdzili naukowcy:

Gdy tylko dźwięk jakiś zasłyszany dawniej lub zapach kiedyś odczuwany przypominają się naszej pamięci i zaczynają istnieć zarazem w teraźniejszości i przyszłości, wówczas trwała i zwykle ukryta istota rzeczy natychmiast zostaje wyzwolona i nasze prawdziwe ja budzi się i odzywa w owej chwili.

Dodatkową wartością jest wspaniały język w mistrzowskim tłumaczeniu Tadeusza Boya Żeleńskiego, który tak wypowiadał się o pisarzu:

Kariera pisarska Prousta szła drogą dość niezwykłą. Zaczęła się stosunkowo późno, przerwała ją wojna, potem przecięła ją rychła śmierć. Ale mimo że w chwili zgonu nieznane było jeszcze w całości jego dzieło, już niepodobna było wątpić, że odszedł artysta i myśliciel na miarę największych; Proust zaważył jak mało kto na swojej epoce. Tuż po śmierci Prousta zaczęto gromadzić – z niezawodną pewnością ich znaczenia – dokumenty tyczące pisarza i człowieka, listy, wspomnienia, tradycje ustne.

Równocześnie zaczęła narastać legenda. Nie ma dziś czytelnika – a może i nie czytelnika – Prousta, który by nie wiedział o jego chorobie, o jego światowych sukcesach, o jego późniejszym odosobnieniu, o jego dostatku, hojności, neurastenii, dziwactwach, o heroizmie wreszcie, z jakim do ostatniego tchnienia pracował, uzupełniał swoje dzieło, spożytkowując jako materiał twórczy własne cierpienie, niemal własną śmierć.