Warszawska Galeria Bardzo Biała zaprasza na wystawę malarstwa Grzegorza Kozery "Trochę dziwny", która potrwa do 21 marca 2014 roku.

Grzegorz Kozera (ur. 1983) należy do wyróżniającej się części młodego pokolenia polskich artystów. W 2008 roku ukończył studia na Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. A w 2011 roku otrzymał dyplom z wyróżnieniem rektorskim Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w Pracowni Przestrzeni Malarskiej prof. Leona Tarasewicza na Wydziale Nowych Mediów i Scenografii. Obronił także dwa aneksy do dyplomu na Wydziale Malarstwa. Pierwszy – w Pracowni Tkaniny Artystycznej prof. Doroty Grynczel. Drugi – z rysunku u prof. Jerzego Bonińskiego. Malarstwo, rysunek, metaforycznie rozumiana tkanina oraz kompilacja możliwości, jakie dają, stanowią rejon, po którym porusza się artysta. Uprawia jako takie malarstwo i kolaż. Sprawnie operuje wiedzą z kanonu kultury iberyjskiej; niejednokrotnie czerpie z niej inspiracje.

W kolażu ambicje kreacyjne artysta ewidentnie połączył z krytycznymi, a swoją wypowiedź wyposażył w poczucie humoru i znamiona zdrowego dystansu do opowiadanych „sytuacji”. Surrealny egzystencjalizm nakłada się tu na erudycyjny rebus. Prozaiczność jest prześwietlona poetycznością, zyskuje walor wyjątkowości, staje się wysmakowana.

W malarstwie natomiast Kozera od czasu dyplomu snuje opowieść o człowieku demonstrującym swoją kondycję powłoką materii – wizerunkiem tekstylnym. Mówi o tożsamości jednostkowej, społecznej, restrykcyjności ról, stereotypach, stygmatach społecznych, tradycjonalnej mentalności... Waga tych sformułowań jest duża, niemniej w  podtekście artysta dysponuje namysłem nad tak ustawioną problematyką. Wczesne jego obrazy przedstawiają ubrania – na wskroś organiczne, sensualne, z rozedrganiem typowym dla życia, cechami nieregularności natury. Jednocześnie – hiperrealne czy fotorealne. Te koszule, spodnie, staniki (…) są niczym innym jak reprezentacją ludzkiego istnienia. Pod nieobecność człowieka stawia się pytania o jego materialność, przemijanie, śmierć. Związek ubrania i ciała Kozera zaczął jednak szybko zacieśniać. Ciało wchłonęło ubranie. Ubranie naciekło na ciało. W najnowszych pracach pojawiają się absurdalnie nagie tułuby, jakby obdarte ze skóry korpusy-kombinezony… Malarz pokazuje, że bezbronność, intymność i wrażliwość są powierzchnią, którą stykamy się ze światem. Poza tym oglądamy ezoteryczne, surrealne narzędzia, dziwne mechanizmy. Narzuca się wrażenie, że zostały zamierzone na ciało lub jakoś skojarzone z jego konstrukcją – są antropometryczne. Jedna formuła pozostaje stała w alternatywnym świecie Kozery – głosząca mianowicie, że wszelki przedmiot jest ciałem. Wszelkie coś jest ciałem.

Surrealista, André Breton, zdaje się, wyręcza Kozerę i podpowiada mu motto w słowach: Niezwykłość jest piękna, każda niezwykłość jest piękna, tylko niezwykłość jest piękna.

Na wystawie w Galerii Bardzo Białej można zobaczyć premierowe obrazy olejne i kolaże.