„Co widać. Polska sztuka dzisiaj” to pierwsza od ponad dekady tak obszerna prezentacja aktualnej sztuki polskiej, zbudowana wokół wybranych istotnych prac, postaw oraz tematów podejmowanych przez artystów wizualnych w ostatnich latach.

Kuratorzy celowo sięgają po konserwatywny format salonu artystycznego, przesuwając punkt ciężkości z eksperymentów wystawienniczych na same dzieła sztuki. Jest to jednak dość osobliwy salon: krytyczny, emancypacyjny, psychodeliczny, nieraz brutalny i perwersyjny, gęsty, wieloznaczny.

Wystawa jest w założeniu przewodnikiem, ułatwiającym poruszanie się po terytorium aktualnych zjawisk artystycznych, stworzonym z myślą o szerokim kręgu odbiorców zainteresowanych współczesną kulturą. Prezentacja ta dotyczy konkretnego czasu i miejsca. Pojawia się w specyficznym momencie: w kilka lat po ustabilizowaniu się pozycji polskiej sztuki na arenie międzynarodowej oraz widocznym sprofesjonalizowaniu się (a także zradykalizowaniu) instytucji sztuki. Obecna sytuacja wydaje się być spełnieniem marzeń poprzednich pokoleń artystów, dla których obecność w polu sztuki wiązała się nieodzownie z aktywną walką o kształt instytucji i pozycję artysty w społeczeństwie. Sytuacja ta nie rozwiązuje jednak wszystkich problemów, paradoksalnie, prowadzi do powstania nowych napięć na linii instytucja-artysta i artysta-publiczność.

Wystawa koncentruje się na tym, jak artyści starają się zdefiniować swoją rolę społeczną, jak określają swoje powinności wobec widza oraz negocjują relacje z instytucjami. „Co widać. Polska sztuka dzisiaj” to przegląd sposobów widzenia i postrzegania, pożądania, bycia razem i bycia samemu, rozumienia rzeczywistości, relacji do przeszłości i przyszłości. Wystawa dotyczy zarówno najbliższej przestrzeni prywatnej artystów, budowania relacji z obiektami codziennego użytku czy architekturą jak i, wciąż niepoddanego, terytorium zmiany społecznej, prób modyfikacji świata za pomocą narzędzi sztuki.

Wystawa „Co widać. Polska sztuka dzisiaj” koncentruje się na tym, co aktualne na polskiej scenie artystycznej, grupuje prace i zjawiska artystyczne w szereg narracji. Należy do nich wyczerpanie strategii awangardowych oraz poszukiwanie inspiracji w obszarach, które mogłyby uchodzić wcześniej za „skompromitowane”, na przykład w sztuce nieprofesjonalnej, rzemiośle, akademizmie. Nowych sprzymierzeńców zyskuje sztuka „mieszczańska”, nowa plastyka czy też sztuka tworzona poza miastem (nowoczesny folklor), powstająca wbrew głoszonym niedawno opiniom, że sztuka współczesna to zjawisko wyłącznie miejskie.

Podczas wystawy pawilon Emilia spoglądać będzie na miasto poprzez wielkie, szeroko otwarte oczy, ulegając specyficznej antropomorfizacji (malarstwo na szkle Pauliny Ołowskiej wzorowane na plakacie Jerzego Koleckiego). Wystawa koncentruje się nie tylko na tym, co widać, ale i jak widać oraz co poprzez sztukę staje się widzialne.

Otwarcie wystawy w piątek 14 lutego 2014 godz. 19
Wystawa trwa do 1 czerwca 2014

Muzeum Sztuki Nowoczesnej
ul. Pańska 3
00-124 Warszawa
22-596-40-10
artmuseum.pl
Godziny otwarcia:
wtorek – niedziela 12 –20
wstęp wolny