Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy - Scena Na Woli im. Tadeusza Łomnickiego zaprezentuje solowy spektakl „1000 kropel 1000 kwiatów” w wykonaniu Atsushi Takenouchi, jednego z najwybitniejszych japońskich tancerzy butoh 31 stycznia o godz. 19:00. Muzykę na żywo tworzy Hiroko Komiya.

Butoh narodziło się w Japonii w końcu lat pięćdziesiątych jako kontrkulturowa forma tańca. Jego twórcami byli Tatsumi Hijikata (1928-1986) i Kazuo Ohno (1906-2010!) - całkowicie inne osobowości, które odmiennymi lecz zawsze inspirującymi bądź pełnymi prowokacji metodami, dążyły do osiągnięcia przez swych adeptów poziomu całkowitej jedności ciała, ducha i umysłu. Według nich, jedynie taki stan pozwala na całkowite wyzbycie się ograniczeń społecznych i kulturowych a wyzwolone ciało staje się nośnikiem czystego przekazu.
Inspiracją do powstania spektaklu było ubiegłoroczne trzęsienie ziemi w Japonii, wskutek którego ucierpiało i nadal cierpi wiele osób. Umiejętność przełożenia spektrum ludzkich emocji – smutku, strachu, radości – na minimalistyczny a jednocześnie niezwykle silny w odbiorze język tańca butoh dana jest tylko tym mistrzom, którzy po latach osobistych i głębokich poszukiwań dotarli do uniwersalnego źródła bytu.

Butoh, choreografia: Atsushi Takenouchi
Muzyka na żywo : Hiroko Komiya
(kamienie, woda, metalowe misy, perkusja i głos)

Atsushi Takenouchi – uczeń japońskich twórców butoh – jest jednym z nich. Szczupłe ciało artysty staje się narzędziem przekazu: emanuje energią udzielającą się widowni, a światło i niezwykła, przypominająca dźwięki zasłyszane w naturze muzyka, dopełniają wrażenie pełnego uczestnictwa w żywym obrazie. W odwiecznym tańcu życia i śmierci, każdy, najmniejszy nawet gest tancerza ma wielką siłę oddziaływania a bezruch lub chwila zawieszenia wywołują niezwykły stan napięcia i oczekiwania. Atsushi Takenouchi odwiedza Polskę od paru lat, prowadząc warsztaty butoh; tym razem zaprezentuje też pełnowymiarowy spektakl.

Twórca o spektaklu:
Żyjemy dzięki naszym przodkom i śmierci innych istnień na tym świecie. Jesteśmy połączeni z poprzednimi pokoleniami i otaczającymi nas istotami jak drzewo z korzeniami w ziemi a gałęziami w niebie. Gdy jedna gałąź złamie się, całe drzewo cierpi. Drzewo pokonuje jednak ból i rodzi kwiaty. Kwiaty, które chcę dotknąć, choćby przez chwilę. Krople spadające z nieba, te niezliczone krople, dają drzewom życie, dają kwiaty.
Niezliczone krople spadają z nieba. Nie pamiętamy, że byliśmy jednym drzewem.
Dlatego chcę tańczyć. Chcę przypomnieć sobie życie, które nas zrodziło i które jest częścią nas.