Wśród nasyconych późną zielenią pagórków kamera dostrzega stary wóz spokojnie toczący się polną drogą. Powoli odkrywa obsypane kurzem burty, zmęczone koła, mokre paski uprzęży, wreszcie zorane wiatrem twarze wędrowców. Mężczyźni poruszają się nieśpiesznie, jakby wyłącznym celem ich wyprawy było swobodne trwanie w podróży. Otoczeni jedynie dźwiękami napływającymi z okolicznych łąk, naturalnie wkomponowują się w oddychający wolnością krajobraz. Ta wyjątkowa, ukryta przed czasem chwila zostaje jednak przerwana…

Przywołana scena otwiera obraz amerykańskiego reżysera Joshuy Marstona, pt.: Przebaczenie krwi (The Forgiveness of Blood, 2011). Film twórcy uznanej Marii łaski pełnej podejmuje uniwersalny temat dorastania do wolności i ceny, jaką trzeba za to zapłacić. Sąsiedzkie stosunki mieszkańców albańskiego miasteczka nadal wyznacza XV-wieczne prawo krwawej wendety. Naruszenie względem członka rodziny musi zostać okupione adekwatną ofiarą – nawet za cenę życia syna. W tym surowym świecie, w którym pradawny zwyczaj zagarnął funkcję najwyższej instancji, dorasta również para bohaterów, Nik (Tristan Halilaj) i Rudina (Sindi Lacej). On – przedsiębiorczy siedemnastolatek z głową pełną nowych idei - po skończeniu szkoły zamierza uruchomić kafejkę internetową. Ona – rozważna i pracowita piętnastolatka – już marzy o wyjeździe na studia biologiczne. Te odważne pomysły na przyszłość ulatniają się jednak, gdy ich ojciec angażuje się w kłótnię, w której ginie człowiek. Nastolatkowie stają przed koniecznością zmierzenia się z brutalnymi nakazami rządzącymi lokalną społecznością.

Wbrew pochodzeniu reżyserowi udało się uchwycić obraz opisywanego świata w jego naturalności, bez zachodniego nadęcia cechującego zwykle przybyszów z Hollywood. Film od pierwszych kadrów atakuje widza wnikliwą i bardzo aktualną analizą bałkańskiego społeczeństwa u progu nowoczesności. Kontrast kreślony obrazami „chlebowej” furmanki mijanej przez samochody stanowi jednak dla Marstona jedynie punkt wyjścia do rozważań nad problemem uwikłania w przeszłość. Mimo wdzierających się drzwiami i oknami warknięć motocykli i fejsbukowych like’ów ojciec rodzeństwa ciągle budzi się w świecie, który powoli wymiera. Z rezerwą spogląda na zakupowe plany córki, unika zdobyczy techniki, a pieczywo nadal rozwozi rozpadającym się wozem. Nie zgadza się zatem także na konsekwencje walki o „dziadkową” drogę, rezygnując z poddania policji na rzecz „honorowej” ucieczki.

Decyzja ojca usuwa bohaterów poza margines lokalnej społeczności. Przymusowa izolacja sprawia, że uchodzący za ostoję bezpieczeństwa dom nagle staje się więzieniem, a tradycyjne role ulegają odwróceniu. Odtąd to Rudina musi pełnić obowiązki głowy rodziny i dbać o jej utrzymanie. Emocjonalnie brutalny portret dziewczyny, znaczony petami nieakcyzowanych papierosów, zostaje wkomponowany w inny obraz dorastania do własnej wolności. Ojcowskie umiłowanie przeszłości staje się bowiem motorem zmiany także w życiu Nika, sprowadzając na niego dyktowane prawem Kanunu niebezpieczeństwo. Pełen rozterek i podrapanych ścian bunt nastolatka stopniowo dojrzewa jednak w odważną decyzję o wystąpieniu z ram tradycji i odkryciu własnego patentu na wolność.

Siłę Przebaczenia krwi stanowi nie tylko odważnie nakreślony problem i sugestywne aktorstwo, ale przede wszystkim płynąca z każdej sekwencji szczerość. Wpisująca się w poetykę Slow Cinema forma pozwala nam uwierzyć w świat bohaterów i zagubić się w targających kadrami emocjach. Wygaszone zdjęcia, akcentujące dramat ciszy, i liryczna bałkańska muzyka kreują uderzający obraz, który nie pozwala o sobie zapomnieć.

Katarzyna Szpot