W terminie 1-3 lipca o godz. 19.00 w Nowym Teatrze w Warszawie odbędą się pokazy "Życia seksualnego Dzikich".

Inspiracją dla scenariusza były dzieła Bronisława Malinowskiego, w szczególności: „Życie seksualne dzikich w północno-zachodniej Melanezji”, „Dziennik w ścisłym znaczeniu tego wyrazu” oraz „Argonauci zachodniego Pacyfiku”.

Reżyseria: Krzysztof Garbaczewski
Scenariusz, dramaturgia: Marcin Cecko
Koncepcja Wyspy: Aleksandra Wasilkowska
Muzyka: Jan Duszyński
Kostiumy: Ania Kuczyńska / Andrzej Sobolewski
Konsultacje choreograficzne: Claude Bardouil
Asystent reżysera: Liubov Gorobiuk

Występują: Justyna Białowąs, Dominika Biernat, Justyna Wasilewska, Tomasz Bazan, Sebastian Łach, Piotr Polak, Paweł Smagała, Krzysztof Zarzecki

„Życie seksualne Dzikich” to projekt teatralny realizowany przez Krzysztofa Garbaczewskiego i Marcina Cecko na motywach legendarnego tekstu antropologicznego Bronisława Malinowskiego oraz jego dzienników. Pionierskie dzieło antropologiczne nie doczekało się jak dotąd swojego spełnienia na terytorium artystycznym. Nie chodzi o inscenizowanie zapisków antropologa, ale o skonfrontowanie się z jego obserwacjami i odniesienie ich do naszej wrażliwości, dzisiejszych sfer tabu i zakazów erotycznych.

Koncepcję migrującego terytorium Dzikich oraz instalację „Czarnej Wyspy” przygotowała Aleksandra Wasilkowska w oparciu o błędy zawarte w mapach. „Czarna Wyspa” zmienia swoją topografię i położenie w zależności od zachowań zamieszkujących ją nie-ludzi stając się tym samym dziewiątym aktorem - maszyną.

Antropologia, stosunkowo młoda dyscyplina naukowa, buduje swoje status quo na Innym, Obcym lub, jak nazywali to prekursorzy antropologii Dzikim, będącym fascynacją, ale i odniesieniem negatywnym rozwijającej się europejskiej kultury masowej i informacyjnej XX wieku. Jednak, jak pokazała praktyka, opis i analiza Dzikich mają wysoką cenę - pierwotne plemiona po pierwszym kontakcie zapadają na liczne choroby i wymierają. Jak napisał Baudrillard „Paradoksem antropologii jest to, że zabija przedmiot swojego badania”. Europa na początku XX wieku potrzebowała figury Dzikiego, by utrzymać swoją tożsamość i upewnić się co do słuszności obranego kierunku rozwoju cywilizacji. Czy dzisiaj możemy tę słuszność potwierdzić? I gdzie możemy ulokować figurę Dzikiego?
Bronisław Malinowski dwukrotnie odegrał wielką rolę w kształtowaniu światowej antropologii. Najpierw, jako niestrudzony naukowiec rozwinął metodę badań terenowych oraz koncepcję funkcjonalizmu. Jego monografie szokowały szczegółowością i zrozumieniem świata obcych kultur. Później wydany pośmiertnie „Dziennik w ścisłym znaczeniu tego wyrazu” wstrząsnął podstawami etnologii. Obiektywny opis Malinowskiego okazał się wypreparowaną narracją, dzienniki zdradziły demony, które Malinowskiego nie opuściły nigdy: rasizm, samotność, europocentryczność.
Krzysztof Garbaczewski należy do najbardziej utalentowanych przedstawicieli najmłodszej generacji reżyserów. Jego realizacje w istotnych i eksperymentujących ośrodkach teatralnych Polski (Wrocław, Opole, Wałbrzych) zyskały uznanie krytyki. Spektakle w jego reżyserii goszczą na wielu festiwalach teatralnych w Polsce. Trudno nazwać je przedstawieniami repertuarowymi, bardziej pasuje używane przez reżysera określenie „instalacji teatralnych”. Za każdym razem stanowią inny rodzaj spotkania i eksploracji materii teatralnej na drodze improwizacji z tekstem i doświadczeń z cielesnością i fizyczną obecnością aktora. Są wypowiedzią rebeliancką, cyberpunkową, pełną niezgody na konformizm dzisiejszego świata i układność teatralną.

„Życie seksualne Dzikich” to trzecia premiera realizowana wspólnie z Marcinem Cecko jako autorem adaptacji i dramaturgiem. Marcin Cecko, performer i poeta, współautor „Manifestu Neolingwistycznego” - szeroko komentowanego głosu młodych literatów definiującego na nowo twórczość słowną w kontekście mediów elektronicznych, copyleftu i perfomatyki; w swoich działaniach tekstualnych zderza odległe rejestry językowe: dyskurs naukowy, pierwotny język dźwięków, poezję, metaforykę informatyczną, fizjologię oraz język science-fiction.

Krzysztof Garbaczewski z grupą odważnych, bezkompromisowych aktorów podąża tropem otwartego algorytmu teatralnego zainstalowanego na niezwykłej postaci Malinowskiego, konfrontując go z postkolonialną świadomością i wizją możliwego społeczeństwa przyszłości. Dzicy badani przez Malinowskiego to futurystyczne plemię, które odkryło swoją pierwotność poprzez radykalne użycie nowoczesnych technologii sieciowych. „Życie…” to fantazja o dzikich dzieciach przyszłości, dla których najbliższą naturą jest krzem, nanorurki węglowe, a wiatr zamiast liści kołysze zbiorami danych.
Celem projektu jest przybliżenie dzieła Malinowskiego poprzez dyskurs artystyczny, a nie naukowy. Chodzi o przyjrzenie mu się i analizę przy pomocy środków teatralnych i wizualnych. Zbadanie, jak jego śmiałe tezy funkcjonują w cywilizacji starszej o kilkadziesiąt intensywnych lat rozwoju. Stworzenie języka dialogu z tekstem sprzed kilkudziesięciu lat, niezwykle intensywnych dla rozwoju cywilizacji i stworzenie nowej możliwości funkcjonowania „dzikiego” we współczesnym społeczeństwie. Efektem ma być wypracowanie oryginalnej poetyki teatralnej i postawienie pytania o miejsce "dzikiego" w ponowoczesnej rzeczywistości. Zamysł jest ze swej natury „dziki”, sytuujący działanie Krzysztofa Garbaczewskiego w obrębie kontrkultury.

Jednocześnie zadaniem projektu teatralnego jest ujawnienie ciemnych stron pracy Malinowskiego i jego stosunku do przedmiotu badań, szczegółowo opisanych w dziennikach antropologa.
W przedstawieniu cytowane są następujące utwory:

Reiner Maria Rilke „Elegie Duinejskie” w tłum. Mieczysława Jastruna, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1962.
Bronisław Malinowski „Dziennik w ścisłym znaczeniu tego wyrazu”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2001.
Bronisław Malinowski „Życie seksualne dzikich w północno-zachodniej Melanezji”, w tłum. Józefa Chałasińskiego i Andrzeja Waligórskiego, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1984.
Wykorzystano następujące utwory muzyczne:
„I Don’t Want to Set the World on Fire” muzyka i słowa: Bennie Benjamin, Sol Marcus, Eddie Durham, Edward Seller
„Radio-Activity” muzyka: Ralf Huetter, Esieben Schneider; słowa: Ralf Huetter, Esieben Schneider, Emil Schult
Premiera: 14 kwietnia 2011

Krzysztof Garbaczewski - absolwent Wydziału Reżyserii krakowskiej PWST. Debiutował „Chórem sportowym” Elfriede Jelinek na scenie Teatru im. J. Kochanowskiego w Opolu. W 2008 roku na scenie Teatru Dramatycznego im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu powstał spektakl „Opętani” wg W. Gombrowicza, przy którym Garbaczewski był nie tylko reżyserem, ale też autorem adaptacji, opracowania muzycznego i projekcji wideo. Spektakl otrzymał wyróżnienie na V Ogólnopolskim Konkursie na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejski (2009). Laureat konkursu Talenty Trójki w kategorii teatr „za konsekwentne rozwijanie niepowtarzalnego stylu, dbałość o pracę z aktorem, rozmach inscenizacyjny i próbę całościowego spojrzenia na świat dzięki oryginalnej wyobraźni”. Za „Odyseję” (Teatr im. Kochanowskiego Opolu, 2009) został nagrodzony jako najlepszy reżyser oraz współautor scenografii przez jury Międzynarodowego Festiwalu Boska Komedia w Krakowie. W 2010 odbyła się premiera „Biesów” wg Dostojewskiego w jego reżyserii w Teatrze Polskim we Wrocławiu oraz „Gwiazdy śmierci” w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu.

Marcin Cecko - poeta, pisarz i performer związany początkowo z nurtem neolingwistycznym. Współpracował z Studium Teatralnym, najpierw jako aktor w spektaklu „Człowiek”, następnie jako autor tekstu na którym oparto przedstawienie „Parsifal”. Jego wiersze, zostały wykorzystane w spektaklu „Cokolwiek się zdarzy kocham cię” (TR Warszawa, 2005). W 2007 stanął na czele formacji 3 Boys Move, wraz z Piotrem Głowackim i Janem Dravnelem. Współpracował z Krzysztofem Garbaczewskim jako dramaturg i scenarzysta przy spektaklach „Odyseja” oraz „Gwiazda śmierci”.

Aleksandra Wasilkowska - urodzona w 1978 w Warszawie, architektka działająca na styku architektury, nauki i sztuki. Ukończyła Ecole d'Architecture de Bretagne we Francji oraz Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W 2010 wraz z Agnieszką Kurant stworzyła instalację „Emergency Exit” na XII Międzynarodowym Biennale Architektury w Wenecji.

Współtworzyła wystawę „Niezwykle Rzadkie Zdarzenia” w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie oraz „Assembling in Public” w Chelsea College of Art w Londynie.

Wraz z prof. Andrzejem Nowakiem jest współautorką książki „Warszawa jako struktura emergentna” wydanej przez Fundację Bęc Zmiana. Wykłada na studiach Sztuka/Przestrzeń Publiczna/Demokracja na SWPS oraz prowadzi swoją pracownię architektoniczną w Warszawie.

Jan Duszyński - absolwent Wydziału Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki Akademii Muzycznej w Warszawie (dyplom z wyróżnieniem w 2003r.) w klasie prof. Stanisława Moryto. Ukończył z najwyższą oceną studia kompozytorskie w Julliard School of Music w Nowym Jorku pod kierunkiem Christophera Rouss'a. Ważniejsze kompozycje:  Rondo na fortepian, perkusję i orkiestrę smyczkową