Galeria Sztuki Współczesnej w Opolu zaprasza na nową wystawę pt. „Wall Signs” dotykającą zagadnienia śmierci, której otwiercie już 13 października.

Celem wystawy jest rozważenie możliwości odmiennego podejścia do fenomenu śmierci – odnalezienie punktu łączącego naturalne zjawisko dotykające każdej istoty żyjącej z nieznanym i nienazwanym nieuchronnie towarzyszącym myśleniu o odchodzeniu, zbadanie możliwości rezygnacji z powszechnie przyjętej estetyki cmentarza na rzecz bezpretensjonalnego, indywidualnego zmierzenia się z tematem każdego z odbiorców.

WALL SIGNS (13.10.2016 – 17.11.2016)
„Uogólnienia kosmologiczne, z jednej strony, a refleksja racjonalistyczna, z drugiej strony, mają skłonność bądź to do bagatelizowania, bądź to do konceptualizacji śmierci, do ograniczania jej znaczenia metafizycznego” (Vladimir Jankélévitch). Celem wystawy jest rozważenie możliwości odmiennego podejścia do fenomenu śmierci – punktu łączącego zjawisko naturalne (zwyczajne) i metaempiryczną tajemnicę (coś „nie do pomyślenia”), próba podjęcia tematu poza (czy może raczej pomiędzy) ujęciami z dziedziny biochemii, medycyny, psychologii, demografii, ekonomii, prawa z jednej strony a metafizycznej medytacji i teologii z drugiej. Zbadanie możliwości odejścia od oczywistości kostnicy, estetyki cmentarza, retoryki poradnika czy określonej eschatologii. Na wystawie nieuchronnie obydwa „bieguny” optyki śmierci będą obecne, granica nie będzie jednak przebiegać pomiędzy poszczególnymi pracami czy salami galerii ale wewnątrz samych prac – będzie niejasna, niwelowana i niejednoznaczna. Każda z prezentacji będzie w jakiś sposób wykraczać poza określone odniesienia, będzie ustalać spotkanie z fenomenem na własnych warunkach (absurdu, prozaicznej prostoty, karkołomnej wizyjności, dokumentalności, parergicznej eschatologii, tragikomedii czy też odniesień kulturowych i popkulturowych), nie lokując się ostatecznie po żadnej ze stron. Wystawa oscylować będzie między nadmiarem i deficytem znaczenia, sensem i nonsensem zgodnie z pytaniem Emmanuela Levinasa: Czy nie niepokoi nas naddatek sensu lub niedobór sensu, gdy chodzi o śmierć człowieka?
Pole sztuki wydaje się być jedną z niewielu dziedzin ludzkiej działalności, która jest w stanie pomieścić (czy jednak pogodzić?) paradoks śmierci jako doniosłego, całkowicie pewnego i ostatniego wydarzenia życia z jej „beztreściowością”, o której Edgar Morin pisze: „Idea śmierci, w ścisłym sensie tego słowa, jest ideą beztreściową, czyli, jak kto chce, taką, której treść jest nieskończoną pustką. Jest to najbardziej pusta ze wszystkich pustych idei, skoro jej treść jest czymś nie do pomyślenia, nie do zgłębienia, jakimś pojęciowym »nie wiadomo czym«, któremu odpowiada trupie »nie wiadomo co«”.
Artyści: Jan Baracz, Krzysztof M. Bednarski, Jan Domicz, Adam Niklewicz, Remigiusz Suda, Maciej Toporowicz.
Kurator: Łukasz Kropiowski