12 września w księgarniach pojawi się nowa książka Doroty Masłowskiej, w której po raz pierwszy autorka tak szczerze opowiada o sobie książkach, poglądach i o tym, co się zmieniło w jej życiu.

Dorota Masłowska w morzu, w wielkim mieście, w pracy i w samotności.
Ponad płcią, ponad modą, ponad konwencją – tu i teraz.
Wychowuje swój mózg, tropi duszę światową, przyswaja jedzenie z pęknięciem.
Nie łasi się do pieniędzy, nie jest ”Miluchem”, nie znosi przymusu.
Mówi odważnie i wprost o swoich przekonaniach.
O pisaniu, planach i pomysłach, o tym, co było, jest i będzie.
W rozmowie z Agnieszką Drotkiewicz

Dorota Masłowska – jedna z najbardziej spektakularnych debiutantek ostatnich lat – rozmawia z Agnieszką Drotkiewicz. Po raz pierwszy tak szczerze i bez zbędnego cynizmu mówi o sobie – o swoim życiu w Wejherowie, miłości do morza, którą prawdopodobnie ma w genach, toksycznej miłości do miasta, niechęci do jeżdżenia metrem w godzinach tłoku, magii tłumu… A także bardziej o swoich książkach – wczesnych i tych późniejszych, przeszłych i przyszłych.

Masłowska odkrywa przed czytelnikiem nowe, nieznane dotychczas światy – ze słów pisarki wyłania się nie tylko obraz jej życia i twórczości, ale także obraz młodej twórczyni: kreatywnej, coraz dojrzalszej i bardziej świadomej. Doroty codziennej i Doroty piszącej – te pierwsza jest dość uprzejma i pozbawiona charyzmy, druga: czasem aż przerażająca.
W Duszy światowej młoda pisarka dotyka wielu współczesnych kwestii, takich jak prymitywizacja sztuki, która coraz częściej prezentuje gotowe światopoglądy, antagonizm medialny, nastawiony na konflikt, nie na dialog, wolność i jej brak. Czasem brutalnie, ale zawsze szczerze wypowiada się o codzienności w Polsce, polityce, konsumpcjonizmie, minusach bycia znanym, coraz bardziej pobieżnych kontaktach międzyludzkich, powszechnym rozproszeniu, obsesji kreatywności, modzie, a także własnej… chorobie zawodowej. Dlaczego nie jest feministką i co oznacza, że jej mózg nie został zorientowany płciowo? Czemu już nie sądzi, że plamy i dziury dodają ubraniom czaru i charaktery? Od kiedy znowu prasuje ubrania? Czemu nie znosi anegdot i wspomnień? I czym jest „jedzenie z pęknięciem”, które tak lubi?