Tu Reviens. Wracasz.

To niepokojące uczucie być tak daleko od domu – wszystkie jej zwyczajne obawy zniknęły, ale zastąpiły je nowe. Czy ojciec Kiran w ogóle wie o przyjeździe Jane? A co, jeśli się okaże, że jest tylko piątym kołem u wozu, gdy Kiran spotka się ze swoim chłopakiem? Jak się zachowywać w towarzystwie ludzi, którzy są właścicielami jachtów i prywatnych wysp? Jane stoi w salonie jachtu Kiran, na zewnątrz leje jak z cebra. Powtarza sobie, by oddychać – powoli, głęboko i spokojnie, tak jak uczyła ją ciocia Magnolia. „To ci pomoże, kiedy będziesz uczyła się nurkowania z akwalungiem” – mawiała ciocia, gdy Jane była mała, miała pięć, sześć, może siedem lat. Ale do tych lekcji nurkowania jakoś nigdy nie doszło. Wdech, myśli Jane, skupiając się na tym, by głęboko wciągnąć powietrze. Wydech: czuje, że jej klatka piersiowa opada. Zerka na dom unoszący się w górze nad nimi w strugach ulewnego deszczu. Ciocia Magnolia nigdy się nie zamartwiała. Po prostu szła. Nagle Jane czuje się jak postać z powieści Edith Wharton albo którejś z sióstr Brontë. Jestem młodą kobietą dysponującą ograniczonymi środkami; bez rodziny i perspektyw, zaproszoną przez zamożny ród do ich wytwornej rezydencji. Czy to możliwe, że to moja wielka przygoda?

Będzie musiała wybrać parasolkę odpowiednią na taką przygodę. Czy Kiran uzna, że to dziwne? Czy Jane uda się znaleźć taką, która nie będzie wyglądać żenująco? Chwiejnym krokiem przechodzi przez salon, otwiera jedną ze swoich skrzynek i natychmiast natrafia na parasolkę, która wydaje się właściwa. Jest malutka, z atłasową czaszą w kolorach głębokiego brązu i miedzianego różu. Metalowe elementy wykonane są z zabytkowych części, ale solidnych. Gdyby miała ochotę, mogłaby kogoś nabić na nasadkę. Jane ją otwiera. Część ruchoma piszczy, a druty są wygięte, tkanina nierówno się napięła. To tylko głupia, pokrzywiona parasolka, myśli Jane i nagle musi zamrugać, by powstrzymać łzy. Ciociu Magnolio? Po co tu jestem?