"Łupiąc kamienie" propozycja zespołu Peace & War jest niepokojącym mezaliansem muzyki alternatywnej z brzmieniami spod znaku zimnej fali. Dalekie skojarzenie to połączenie Republiki z Maleńczukiem i Kultem. Nie bardzo wiadomo czy to wszystko na poważnie czy to tylko słowno - muzyczny żart. Choć zakładam, że zgłaszając utwory do Zaiksu, Peace & War ma poważne zamiary zawładnąć sercami słuchaczy.

Na płycie znaduje się 10 utworów z polskimi teksami. Pierwszy kontakt z twórczością nieco dziwi, ale wsłuchując w materiał okazuje się, że mamy do czynienia z ciekawym, nieszablonowym albumem. Obok psychodelicznych kompozycji słychać także, bardziej tradycyjne numery w rytmie marsza, tanga czy walca. Z tradycją Peace & War ma jednak niewiele wspólnego.

Proste kompozycje zaskakują brzmieniem - instrumenty mile wypełniają przestrzeń, pozostawiając na pierwszym planie wokal - najgorszy, a zarazem najciekawszy punkt programu. Wokal, którym nie można się zachwycić pod względem warsztatowym, a jednak bez niego muzyka Peace & War straciłaby swój charakter, jak choćby muzyka Kultu bez Kazika czy T.Love bez Muńka.

Dychotomia poznawcza nie pozwala mi jednoznacznie ocenić tej płyty. Niemniej chcę jej słuchać nadal, odnajdując intencje twórcze oraz odczytując niebanalne teksty. Polecam przede wszystkim utwory: "Dziwna pieśń", "Nawet na tej ziemi", "Łupiąc Kamienie" oraz "Noc Dzień Noc".

Podsumowując, płyta "Łupiąc kamienie" to dobre aranżacje, ciekawe, poetyckie teksty i nieoszlifowany wokal, pod którym płynnie majaczą dźwięki instrumentów.

Zaskakujący debiut warszawiaków, których początki działalności artystycznej sięgają lat '90 ubiegłego wieku. Mam nadzieję, że na drugą płytę nie przyjdzie na czekać kolejne 20 lat.