Koniec dzieciństwa, azarazem początek dziewczyństwa to moment, gdy zmienia się nie tylko ciało młodej dziewczyny – zmienia się przede wszystkim to, jak inni je traktują. Po okresie bezpiecznej niewidzialności zaczynają się zaczepki, niechciany dotyk iobraźliwe komentarze. Już wtedy kształtuje się sposób, wjaki kobiety postrzegają swoją rolę wspołeczeństwie, ucząc się, że komfort innych jest zawsze ważniejszy niż ich własny.

Czerpiąc zfilozofii, badań naukowych, ale też kultury popularnej, Febos pisze otrudnościach związanych zwyrażaniem świadomej zgody, otraktowaniu kobiet jak obiektów seksualnych itresowaniu ich, by godziły się zaspokajać cudze potrzeby. Wielokrotnie odwołuje się także do historii innych kobiet, aprzede wszystkim własnych przeżyć. Otwarcie pisze o swojej pracy seksualnej, uzależnieniu od narkotyków iwchodzeniu wrelacje jako osoba nieheteronormatywna. To niezwykle szczery iangażujący zapis własnego dorastania: do tego, by stawiać granice, przestać usprawiedliwiać innych, nauczyć się akceptować własne ciało.

Zbiór esejów Melissy Febos może wywołać dyskomfort – zmusza do spojrzenia na dorastanie znowej perspektywy.