To będzie wielkie wydarzenie: dwa niezwykłe koncerty, dwie wielkie gwiazdy, na jednej scenie i tylko w Krakowie. Sigur Rós i Kronos Quartet wystąpią w finale jubileuszowej 10. edycji Festiwalu Sacrum Profanum.

Koncerty odbędą się 16 i 17 września, tradycyjnie w hali ocynowni ArcelorMittal Poland. Bilety trafią do sprzedaży 1 marca.

Po trzech latach przerwy w działalności wracają z nowym materiałem. Introwertycznym, minimalistycznym, eksperymentalnym - dopełnionym doświadczeniami z solowych projektów członków grupy. Na jedynych koncertach w Polsce i tylko tu - w Krakowie - ze szczególnym gościem, z którym wielokrotnie się spotkali, ale jeszcze nigdy na tej samej scenie. Panie i Panowie - Sigur Rós i Kronos Quartet!

Filip Berkowicz
Dyrektor Artystyczny Festiwalu Sacrum Profanum

Sigur Rós - Islandzki zespół założony w 1994 roku, grający szeroko pojętą muzykę rockową, znany jest głównie z wyróżniającego się, falsetowego głosu wokalisty oraz efektów brzmieniowych uzyskiwanych dzięki technice gry smyczkiem na gitarze elektrycznej. Grupa powstała w Reykjavíku, stolicy Islandii, z inicjatywy Jóna Þór Birgissona (gitara i wokal), Georga Hólma (gitara basowa) i Ágústa Ævara Gunnarssona (perkusja). Nazwa Sigur Rós, w polskim tłumaczeniu „róża zwycięstwa” pochodzi od imienia siostry lidera grupy, Sigurrós, która obchodzi urodziny tego samego dnia, w którym powstał zespół. Początek działalności formacji wyznacza kontrakt z lokalną wytwórnią Smekkleysa, nakładem której wydany został ich pierwszy album Von - „nadzieja” (1997), a rok później, kolekcja remiksów Von brigði. W 1998 roku do zespołu dołączył Kjartan Sveinsson, grający na keyboardzie. Wydany w 1999 roku album Ágætis byrjun, pol. „dobry początek”, odniósł sukces, przynosząc zespołowi międzynarodową sławę, a w Islandii osiągając status platynowej płyty. Popularność Sigur Rós rosła, no co miała wpływ m.in. współpraca z Radiohead nad realizacją ścieżki dźwiękowej do baletu Merce'a Cunninghama, Split Sides. Utwory zespołu pojawiły się w ramach ścieżek dźwiękowcyh filmów i seriali telewizyjnych, takich jak Vanilla Sky, 24 godziny oraz CSI i V. Po sukcesie płyty perkusista Ágúst Ævar Gunnarsson zrezygnował z dalszej współpracy, by zająć się grafiką. Zastąpił go Orri Páll Dýrason. W 2002 roku światło dzienne ujrzał album ( ). Początkowo żaden z utworów nie był oznaczony, jednak później zespół udostępnił na swojej stronie internetowej ich tytuły. Piosenki z ( ) wykonane są w autorskim języku Vonlenska, pol. „język nadziei”. W 2004 roku zespół wydał EPkę Ba Ba Ti Ki Di Do, zawierającą trzy skomponowane na potrzeby projektu utwory. Rok później ukazała się płyta Takk..., pol. „dziękuję”. Singel Hoppípolla z tegoż albumu został wykorzystany m.in. jako tło zwiastunów serii programów popularno-naukowych BBC, Planet Earth. Piąty album formacji Með suð í eyrum við spilum endalaust, pol. „z brzęczeniem w uszach gramy bez końca” pojawił się na rynku w 2008 roku. Warto wspomnieć o dużym sukcesie filmu Heima, pol. „w domu” (1997), który jest zapisem niecodziennego turnée zespołu po swojej ojczyźnie; koncertów w lokalnych domach kultury, w opuszczonych postindustrialnych budynkach czy w scenerii gór, z zapierającą dech w piersiach przyrodą Islandii w tle. W 2011 roku światło dzienne ujrzał drugi film zatytułowany inni, czy jak wolimy, pierwsza koncertowa płyta DVD, dokumentująca ostatnia trasę koncertową zespołu w 2008 roku, zawierająca materiał muzyczny ze wszystkich 5 albumów wydanych przez zespół. Lider zespołu Jón Þór Birgissona prowadzi również równolegle karierę solową. W ramach trasy koncertowej związanej z promocją solowego albumu jónsi – go, wystąpił dwukrotnie w Krakowie podczas Sacrum Profanum 2010.

Kronos Quartet – Przez niemal 40 lat, Kronos Quartet z San Francisco w składzie David Harrington, John Sherba (skrzypce), Hank Dutt (altówka) oraz Jeffrey Zeigler (wiolonczela) konsekwentnie realizuje autorskie wizje artystyczne, zakładające odważne poszukiwania twórcze oraz poszerzenie zakresu i kontekstu aktywności kwartetu smyczkowego. Dzięki tym działaniom zdobywca „Nagrody Grammy” Kronos Quartet stał się jednym z najbardziej utytułowanych i poważanych zespołów naszych czasów. Wykonał setki koncertów na całym świecie, wydał 45 albumów, zamówił przeszło 750 nowych utworów oraz aranżacji na kwartet smyczkowy. W 2011 roku, Kronos Quartet jako jedyny zespół na świecie miał w swoim dorobku dwie z najbardziej prestiżowych nagród w dziedzinie muzyki – „Polar Music Prize” oraz „Avery Fisher Prize”. Istotnym elementem aktywności kwartetu są starannie budowane wieloletnie relacje o często bliskim, prywatnym charakterze z najznamienitszymi kompozytorami naszych czasów, takimi jak, m.in. Terry Riley, Philip Glass, Steve Reich (Stany Zjednoczone); Franghiz Ali-Zadeh (Azerbejdżan); Henryk Górecki (Polska); Osvaldo Golijov (Argentyna). Wśród wielkich osobowości muzycznych z całego świata, z którymi zespół współpracuje, znajdują się artyści tacy jak: wirtuoz chińskiej lutni pipa Wu Man; legendarna bollywoodzka pieśniarka Asha Bhosle; inuicka pieśniarka Tanya Tagaq; meksykańscy rockmani Café Tacuba; sławna azerska pieśniarka Alim Qasimov; czy legenda amerykańskiej sceny piosenki, songwriter Tom Waits. Powołane przez muzyków stowarzyszenie Kronos Quartet/Kronos Performing Arts Association stawia sobie za cel wsparcie merytoryczne oraz pomoc młodemu pokoleniu uzdolnionych muzyków i kompozytorów, a także wspólne tworzenie, wykonywanie oraz rejestracje nowych utworów. Pięć miesięcy każdego roku kwartet spędza w trasie koncertowej, pojawiając się w najbardziej prestiżowych salach koncertowych świata oraz na najważniejszych festiwalach. Dyskografia Kronos Quartet jest niezwykle bogata – wydany nakładem wytwórni Nonesuch album pt. Pieces of Africa (1992), stanowiący prezentację twórczości kompozytorów o afrykańskich korzeniach, błyskawicznie uplasował się w czołówce rankingu Classical and World Music magazynu Billboard; album pt. Nuevo (2002), będący przekrojową prezentacją meksykańskiej kultury muzycznej, nominowany został do „Nagrody Grammy”; Lyric Suite Albana Berga (2003), uhonorowane zostało „Nagrodą Grammy”; czy w końcu głośny album Floodplain (2009), prezentujący muzykę z regionów świata targanych przeróżnymi konfliktami.