16 grudnia o godz. 18:00 odbędzie się świąteczny koncert symfoniczny w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

Orkiestra Filharmonii Narodowej
Jacek Kaspszyk - dyrygent
Richard Strauss - Suita z baletu Schlagobers op. 70 [45']
Piotr Czajkowski - II akt z baletu Dziadek do orzechów op. 71 [45']

Tajemnicze niemieckie słowo ‘Schlagobers’ to (dość już rzadko) używana w Austrii nazwa bitej śmietany – tu występuje jako tytuł nieco dziś zapomnianego, a wielce oryginalnego baletu Richarda Straussa (1924). Jego akcja rozgrywa się w cukierni, której młodzi bywalcy przeżywają osobliwe przygody z ożywionymi łakociami, a także tańczącymi personifikacjami... alkoholi z różnych krajów: Marianne Chartreuse, Ladislaw Slivovitz i Boris Wutki (ten drugi symbolizować miał trunki polskie). Za żartobliwym i surrealistycznym scenariuszem, zawierającym też ówcześnie aktualne polityczne aluzje, skrywała się całkiem poważna intencja odnowienia wspaniałych tradycji baletu wiedeńskiego (kompozytor wraz z Franzem Schalkiem współprowadził w tym czasie Staatsoper) przeżywającego po upadku monarchii kryzys. Pomóc miał w tym sprowadzony z Berlina sławny choreograf Heinrich Kröller – istotnie, z jego udziałem wystawiono szereg interesujących i dobrze przyjętych spektakli lecz Schlagobers (którego premierą świętowano też z pompą 60. urodziny Straussa) nie okazał się wielkim sukcesem. W czasach dotkliwego powojennego kryzysu publiczność i krytyków raziły astronomiczne koszty wystawienia utworu, które zjednały mu miano Milliardenballett. Później rzadko wznawiany na scenie, przypominany bywa w formie interesującej i efektownej koncertowej suity. Wskazywano na pewne analogie treściowe tego utworu do baletu Piotra Czajkowskiego Dziadek do orzechów na motywach opowiadania E.T.A. Hofmanna. Dziś należy do ogromnie popularnych dzieł swego twórcy, ale – choć trudno w to uwierzyć – jego premierę przyjęto chłodno, zaś pierwsze wystawienie fragmentów dzieła poza Rosją miało miejsce dopiero w roku 1927, całości zaś – siedem lat później. Znacznie bardziej popularna pozostawała wdzięczna suita (op. 71a) zestawiona przez samego autora z fragmentów muzyki baletu. Podczas grudniowego koncertu zabrzmi jednak nie ona, lecz stosunkowo rzadko prezentowana, koncertowo kompletna muzyka II aktu (w nim zaś – urocza Grand scène de Confiturembürg).