Biograficzna opowieść o rodzinie Beksińskich, zatytułowana "Ostatnia rodzina" trafi na ekrany kin już 30 września 2016, zarówno w Polsce, jak i na świecie.

Akcja filmu zaczyna się w 1977 roku, gdy Beksińscy przeprowadzają się z Sanoka do Warszawy. Tomek wynajmuje mieszkanie w budynku sąsiadującym z blokiem rodziców. Myśli samobójcze młodego Beksińskiego się nasilają (jeszcze w liceum wydrukował i rozwiesił w rodzinnym mieście swój własny nekrolog), co sprawia, że rodzice nieustannie niepokoją się o życie syna. Tymczasem Zdzisław próbuje całkowicie poświęcić się sztuce i podpisuje umowę z marszandem Piotrem Dmochowskim, a Tomek dostaje pracę w Polskim Radiu. To jednak nie koniec kłopotów rodziny Beksińskich.

W główne role wcielili się: Andrzej Seweryn jako Zdzisław Beksiński, Dawid Ogrodnik jako Tomasz Beksiński oraz Aleksandra Konieczna jako Zofia Beksińska. Film wyreżyserował Jan P. Matuszyński, który w tej roli jest debiutantem. Akcja rozpoczyna się w 1977 roku, gdy rodzina przeprowadza się z Sanoka do Warszawy. Tomek wyprowadza się od rodziców, ale dalej mieszka na tym samym osiedlu, dzięki czemu często spotyka się z Zofią i Zdzisławem. Poznamy więc historię rodziny od momentu, gdy w ich życiu nastąpiły największe zmiany – syn podejmuje pracę w Polskim Radiu, a ojciec coraz bardziej poświęca się sztuce. A matka? Jak zawsze wiernie wspiera swojego męża, a w wolnych chwilach zamartwia się o jedynaka, któremu coraz bardziej doskwiera samotność, brak zrozumienia, rozpaczliwa potrzeba miłości…

- Nikt nie gwarantował ci, że życie rodzinne jest samą atrakcją. Nigdzie bezpośrednio nie wynika, że rodzina to jest coś innego niż grono ludzi, którzy tak jak się lubią, tak się nie znoszą - mówi głosem Andrzeja Seweryna filmowy ojciec malarz Zdzisław Beksiński. Te dwa zdania wydają się być mottem "Ostatniej rodziny". W kolejnych kadrach oglądamy dramatyczne sytuacje, które spotykają Beksińskich: próby samobójcze Tomka, jego ataki szału, które ojciec filmuje, pogrzeb Zofii Beksińskiej.

Jak zapewniają krytycy, “Ostatnia rodzina” nie pokazuje dziejów Beksińskich w przelukrowany sposób, ale też nie czyni ich historii bardziej mroczną, niż była. Choć mówi się o tym, że nad rodziną ciążyła klątwa, że Zdzisław był gburem i dewiantem, a Tomek świrem i odludkiem, to nie trzeba tęgich umysłów, aby dostrzec, że każdy z nich zmagał się z tymi samymi problemami. Zostało to zresztą świetnie przedstawione i ujęte w biograficznej książce Magdaleny Grzebałkowskiej “Beksińscy. Portret podwójny”. Zarówno ojciec i syn nie potrafili otwarcie i prawdziwie mówić o swoich uczuciach, a przecież posiadali je, jak każdy inny. Próbowali je wyrażać w taki sposób, na jaki potrafili – trochę w obrazach, trochę w felietonach, na fotografiach, w fonodziennikach… “Ostatnia rodzina” to film, który w swoim zamierzeniu ma pokazać, że Beksińscy z jednej strony byli normalni i pospolici – w swoich ludzkich potrzebach i problemach (również materialnych i zdrowotnych), a z drugiej – niezwykli i tragiczni – w swoich bezradnościach, marzeniach, osamotnieniu...