Festiwal Teatru Dokumentalnego i Rezydencja Artystyczna Sopot Non-Fiction to jedyny w Polsce przegląd poświęcony teatrowi dokumentalnemu - jednemu z najciekawszych zjawisk współczesnej kultury, który łączy teatr, literaturę faktu i media.

Wyjątkowość tego wydarzenia polega na połączeniu formuły przeglądu z warsztatami twórczymi dla młodych, utalentowanych reżyserów, dramatopisarzy i aktorów, którzy w czasie festiwalu pracują nad swoimi projektami dokumentalnych sztuk i spektakli aby na koniec móc zaprezentować je w postaci pokazów otwartych tzw. „pracy w rozwoju“. Zainicjowane w Sopocie projekty są następnie realizowane w teatrach w całej Polsce a w roku następnym pokazywane m.in. na naszym festiwalu. Dotychczas powstał m.in. spektakl Piotrka Ratajczaka „Niewierni” w Łaźni Nowej w Krakowie, słuchowisko Wojtka Klemma i Michała Pabiana „Anonimowi Żydzi Polscy których już nie ma“ w Teatrze Polskiego Radia, spektakl „Gorączka czerwcowej nocy” Tomasza Śpiewaka w reż. Remigiusza Brzyka w Teatrze Nowym w Poznaniu oraz dwie produkcje, które zaprezentujemy w tym roku.

W ramach tegorocznej, 4 już edycji Sopot Non-Fiction, prócz tygodniowej pracy warsztatowej 6 grup artystów z całej polski, zakończonej tzw. Maratonem Non-Fiction (4 i 5 września, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże), pokażemy 3 spektakle teatralne. Głównym wydarzeniem będzie prapremiera „Po co psuć i tak już złą atmosferę” w reż. Aleksandry Jakubczak, do tekstu Krzysztofa Szekalskiego, wyprodukowana w ramach projektu Warszawa.doc. Koncept spektaklu powstał w czasie Sopot Non-Fiction 2014, a jego głównym tematem jest sprawa Wojciecha Kroloppa i jego chóru „Poznańskich słowików”(2 września, godz. 20:00, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie). Kolejną produkcją, która swój początek miała na zeszłorocznej edycji naszego projektu jest spektakl Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk pt. "Album Karla Höckera" w reż. Paula Bargetto Teatru Trans-Atlantyk z Warszawy (4 września, godz. 21:00, Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie). Jest to rzadko podejmowana próba zbadania tragicznej historii obozu zagłady w Auschwitz z perspektywy oprawców. Ostatnim, choć pierwszym w kalendarzu, pokazem jest produkcja Teatru BOTO wg tekstu Torstena Buchsteinera pt. „Nord-Ost” w reż. Adama Nalepy w wykonaniu aktorek związanych zawodowo z Teatrem Wybrzeże: Justyny Bartoszewicz, Magdaleny Boć i Sylwii Góry Weber. Jest to historia tragicznych wydarzeń mających miejsce 2002 r., kiedy to czeczeńscy bojownicy opanowali moskiewski Teatr na Dubrowce i przez 57 godzin przetrzymywali pod bronią ponad 800 widzów, opowiedziana z perspektywy trzech kobiet: młodej Czeczenki - bojowniczki, tzw. "czarnej wdowy", łotewskiej lekarki z karetki pogotowia stacjonującej przy teatrze i mieszkanki Moskwy, która wraz z mężem i córką wybrała się tego feralnego wieczoru na spektakl. W ramach Sopot Non-Fiction 2015 pokażemy również interaktywną videoinstalację pt. „Fear in Ukraine” niemieckiego artysty Georga Genoux, na którą składają się m.in. wywiady z obywatelami Ukrainy ukazujące dramat życia w państwie naszych wschodnich sąsiadów.

Opisy spektakli i wydarzeń w ramach Sopot Non-Fiction 2015

Poniedziałek, 31 września, godz. 20:30/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Spektakl pt. "Nord-Ost" Tekst: Torsten Buchsteiner Przekład i reżyseria: Adam Nalepa Obsada: Justyna Bartoszewicz, Magdalena Boć, Sylwia Góra Weber Multimedia: Tomasz Weber Produkcja: Teatr BOTO, Sopot Czas trwania: ok. 90 min Premiera: 28.08.2013 r. godz. 21:00 (Scena Letnia Teatru BOTO w Młodym Byronie, spektakl zrealizowany w ramach Festiwalu i Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction 2013)

23 października 2002 r., w trakcie musicalu "Nord-Ost" Alekseia Ivaschenko i Georgiia Vasilyeva, moskiewski teatr na Dubrowce opanowali czeczeńscy bojownicy. Przez 57 godzin przetrzymywali pod bronią ponad 800 widzów. Trzeciego dnia oblężenia rosyjskie siły specjalne przeprowadziły szturm na teatr z użyciem tajemniczego gazu usypiającego. Dzięki temu antyterroryści mogli bezpiecznie wejść do budynku, zabijając jednak na miejscu 40 terrorystów. W akcji zginęło także 133 uśpionych zakładników (dzieci, kobiet i mężczyzn), którzy zatruli się gazem.

Sztuka Torstena Buchsteinera zestawia dramat trzech kobiet: młodej Czeczenki - bojowniczki, tzw. "czarnej wdowy", łotewskiej lekarki z karetki pogotowia stacjonującej przy teatrze i mieszkanki Moskwy, która wraz z mężem i córką wybrała się tego feralnego wieczoru na spektakl. Trzy kobiety, silne i niezależne, w kwiecie wieku, nagle wykolejone z codzienności przez tę samą katastrofę i los, który każdej z nich przeznaczył inne zadanie. Niemiecki dramaturg wczuwa się w mistrzowski sposób w swoje bohaterki i z wielkim zrozumieniem ich osobistych motywacji, daje im w sztuce "Nord-Ost" możliwość wypowiedzi, wspomnień, znalezienia słuchacza, odreagowania emocji, przerobienia traumy, a przede wszystkim możliwość przeżycia żałoby. Bo mimo, że wszystkie tak bardzo różnią się od siebie, Buchsteiner łączy ich wspólnym mianownikiem: każda jest wdową, ofiarą konfliktu rosyjsko-czeczeńskiego, i tą, która po odejściu partnera została i musi uporać się ze świadomością osamotnienia, poczuciem bezradności, z agresją, rozpaczą i budowaniem na gruzach nowej przyszłości. Autorowi udało się wykreować trzy wspaniałe role dla aktorek i stworzyć sztukę, która nie tylko w przejmujący sposób balansuje na pograniczu teatralności i dokumentu, ale która mimo, że powstała kilka lat temu i opowiada o wydarzeniach z roku 2002, wciąż na nowo zaskakuje swoją aktualnością. Równolegle zapisane monologi Zury, Tamary i Olgi tworzą poruszającą opowieść o dramacie, jaki sprowadza na ludzi terroryzm: okrutna, dwuznaczna zmora naszych czasów.

Wtorek, 1 września, godz. 20:00/ Dworek Sierakowskich w Sopocie (wstęp wolny)

Videoinstalacja interaktywna pt. "Fear in Ukraine" Autor: Georg Genoux Czas trwania: ok. 120 min Po pokazie, w przestrzeniach kawiarni artystycznej Młody Byron w Dworku Sierakowskich, odbędzie się rozmowa z twórcą.

„Fear in Ukraine” to interdyscyplinarny projekt Georga Genoux będący częścią większej myśli pt. „Democracy.com”. Przedstawia sytuację współczesnej Ukrainy, m.in. niedawne wydarzenia na Majdanie, opowiedzianą przez osoby będące bezpośrednimi świadkami wydarzeń i żyjące na co dzień w tej trudnej rzeczywistości. Historie mieszkańców przekazane są widzom w postaci videoinstalacji, na którą składa się film Benjamina Brettschneidera oraz wywiady przeprowadzone przez autora projektu w obecności psychoterapeuty, w czasie jego kilkunastu wizyt u naszych wschodnich sąsiadów. „Fear in Ukraine“ ma na celu pokazanie prawdziwej strony sytuacji na Ukrainie słowami zwykłych ludzi, a nie w sposób, jaki robiły to i robią media komercyjne.

Georg Genoux, reżyser, swoje życie i pracę dzieli pomiędzy 3 miasta: Kijów, Sofię i Hamburg. Skupia się głównie na tworzeniu interdyscyplinarnych projektów, których integralną częścią jest dialog na temat demokracji. Studiował reżyserię na Akademii Teatralnej w Moskwie. Był jednym z twórców projektu Teatr.doc, który powstał w 2002 r., a w 2006 r. zainicjował Democracy.com w obrębie którego zrealizowano już 10 projektów, głównie we wschodniej Europie. Życie zawodowe Georga rozwinęło się również w Moskwie, gdzie m.in. w latach 2008-2013 był dyrektorem artystycznym Teatru Josepha Beyusa, a na przełomie 2012 i 2013 roku dyrektorem Państwowego Centrum Sztuki Współczesnej. Georg wciąż inicjuje nowe projekty, a dotychczas wyreżyserował lub był kuratorem ponad 70 projektów teatralnych w Rosji, na Ukrainie, w Bułgarii i Niemiec, które brały udział w najważniejszych festiwalach, w tym: w Berlinie, Hamburgu, Warszawie, Bazylei, Kijowie, Tallinie, Sofii, Moskwie etc.

Środa, 2 września, godz. 20:00/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Prapremiera spektaklu pt. "Po co psuć i tak już złą atmosferę" Tekst: Krzysztof Szekalski Reżyseria: Aleksandra Jakubczak Obsada: Michał Czachor, Anna Kłos-Kleszczewska, Mateusz Łasowski, Sebastian Perdek Scenografia: Monika Nyckowska Muzyka: Daniel Jan Pigoński Produkcja: Teatr BOTO, Sopot (w ramach projektu Warszawa.doc) Czas trwania: ok. 75 min

Projekt narodził się podczas rezydencji Sopot Non-Fiction we wrześniu 2014 r. Nosił wtedy tytuł „Poznań: miasto otwarte” i był próbą stworzenia portretu Poznania, jego politycznych, biznesowych i kulturalnych elit. Na podstawie materiałów dokumentalnych autorzy próbowali przedstawić chór elit i mieszczan poklepujących się wzajemnie po plecach, który wytwarza język i sposób dyskusji betonujący miasto i jego społeczność.

W kolejnej fazie projektu, pt. „Po co psuć i tak już złą atmosferę” głównym tematem stała się sprawa Wojciecha Kroloppa i jego chóru, która ma szansę stać się soczewką skupiającą nurtujące nas problemy. Wielopiętrowa zmowa milczenia, z jaką mieliśmy do czynienia w przypadku tej sprawy, związane z nią mechanizmy wyparcia, szukania wymówek, budowania pozornego spokoju w imię partykularnych interesów lub tak zwanych wyższych wartości są podstawą do pytań o kategorie winy i odpowiedzialności, o realne i symboliczne konsekwencje ukrywania niewygodnej prawdy, wreszcie o procesy stwarzające i podtrzymujące zamknięty system ochronny wokół jawnie czynionego zła. Historie, na kanwie których oparty jest spektakl, wydarzyły się w konkretnym miejscu i czasie. Czy jednak możemy mieć pewność, że gdzie indziej się nie powtórzą?

Piątek, 4 września, godz. 21:00/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie

Spektakl pt. "Album Karla Höckera" Tekst: Małgorzata Sikorska-Miszczuk Reżyseria: Paul Bargetto Obsada: Marta Król, Krzysztof Polkowski, Grzegorz Sierzputowski, Tomasz Sobczak, Julia Trembecka Kostiumy: Agnieszka Kaczyńska Produkcja: Agata Balcerzak, Teatr Trans-Atlantyk, Warszawa Czas trwania: ok. 120 min

Paul Bargetto z zespołem Teatru Trans-Atlantyk we współpracy z Małgorzatą Sikorską-Miszczuk realizują spektakl, oparty na analizie zdjęć i aktorskich improwizacjach z użyciem metod teatru dokumentalnego. Końcowy rezultat będzie połączeniem teatru i multimediów, kreatywnej interpretacji materiałów źródłowych i dokumentalnych badań.

Spektakl Album Karla Höckera jest rzadko podejmowaną próbą zbadania tragicznej historii obozu zagłady w Auschwitz z perspektywy oprawców. Używając technik teatru dokumentalnego, improwizacji, prowadząc dogłębne badania historyczne, jak również posługując się tekstem dramatycznym, spektakl "Album Karla Höckera" przygląda się zaskakująco ludzkim zachowaniom kobiet i mężczyzn, którzy własnoręcznie dokonali ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Widzowie, będąc świadkami „ożywiania” fotografii z Albumu Karla Höckera, mogą przyjrzeć się życiu codziennemu wysoko postawionych żołnierzy SS jak i zwykłym pracownikom obsługującym fabrykę śmierci, jaką był obóz zagłady w Auschwitz.

Piątek, 4 września, godz. 17:00-20:00/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie (wstęp wolny)

Maraton Non-Fiction cz. I

Sobota, 5 września, godz. 14:00-17:00/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie (wstęp wolny)

Maraton Non-Fiction cz. II

Sobota, 5 września, godz. 18:30-21:30/ Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie (wstęp wolny)

Maraton Non-Fiction cz. III

Maraton Non-Fiction to otwarte laboratorium pracy dokumentalnej, serce i rdzeń Rezydencji Artystycznej Sopot Non-Fiction. Zespoły prezentują efekty tygodniowej pracy warsztatowej: sceny, etiudy, improwizacje i fragmenty sztuk. Pokazom towarzyszą dyskusje i omówienia z udziałem publiczności. Każdy głos się liczy!

Organizator: Fundacja Teatru BOTO Współorganizator: Teatr Wybrzeże Kuratorzy: Adam Nalepa, Roman Pawłowski Projekt realizowany jest przy wsparciu Miasta Sopot Więcej informacji znajduje się na stronie: www.sopotnonfiction.pl

Grupa I: „Lep na muchy czyli węgierska historia trucicielek z Nagyréva“

Reżyser: Dorota Androsz Dramaturg: Maciej Wiktor Aktorzy: Magdalena Boć, Jacek Labijak, Anna Steller, Monika Wińczyk, Piotr Witkowski Muzyk: Adam Świtała

Inspiracją projektu jest historia nagłych, niewytłumaczonych zgonów zdrowych mężczyzn, którzy „padali jak muchy” z powodu nieznanych chorób gastrycznych. Zdarzenia te trwały do 1929 roku, a podejrzenie padło na trzy kobiety. Wdowy. Określane później jako „Trucicielki z Nagyréva“. Historia sięga I Wojny Światowej, kiedy to wielu mężczyzn z Nagyréva, jak i z całych Węgier, trafiło do wojska, a wkrótce w wiosce i okolicy rozlokowano jeńców, którzy w miarę swobodnie mogli kontaktować się z mieszkańcami. Wyjazd małżonków na front dał kobietom okazję nie tylko do seksualnej emancypacji - wiele nie zamierzało już poddawać się tyranii powracających do domów mężczyzn. Kiedy ci ostatni odkryli romanse żon z jeńcami, kilka kobiet zostało dotkliwie pobitych. Broniąc się przed przemocą i ranami, postanowiły uciec się do dość radykalnego środka w postaci trucizny. W trakcie śledztwa okazało się, że to tylko początek odgrzebywania przeszłości...

Dorota Androsz o projekcie:

Wybrałam historię „Trucicielek z Nagyréva “ ze względu na jej uniwersalność, jako ogniskową problemów przemian socjalnych w innym, krwawym, środkowo – europejskim wydaniu. Oś narracyjna spektaklu będzie biegła trójtorowo: historię węgierskich trucicielek opowiemy z punktu widzenia młodego dziennikarza, piszącego o otwarciu Muzeum Arszeniku, zafascynowanego kuchnią i jedzeniem; kobiet niepotrafiących nawiązać dialogu z powracającymi z wojny mężczyznami; oraz postaci mężczyzny – trupa. Całość będzie utrzymana w formie kryminału z dawką czarnego jak kaszanka humoru.

Grupa II: „Złoto dziadka“

Reżyser: Tomasz Man Dramaturg: Tomasz Man Aktorzy: Bogdan Smagacki, Wojciech Stachura Muzyk: Ignacy Wiśniewski

Tomasz Man o projekcie: Jest to historia mojego dziadka, który w momencie wybuchu I Wojny Światowej, jako mieszkaniec zaboru rosyjskiego wraz z ojcem został deportowany z Gdańska do Petersburga. Tam uśmiechnął się do niego los i został zatrudniony w domu księcia. Książę był inwalidą i poruszał się na wózku. Chciał mojego dziadka usynowić. Wybuchła rewolucja październikowa. Tuż przed wtargnięciem rewolucjonistów, książę podarował mojemu dziadkowi walizkę złota...a co się później działo to opowiemy...

Grupa III: „Komeda“

Reżyser: Lena Frankiewicz Dramaturg: Jarosław Murawski Aktorzy: Wojciech Bartoszek, Dominika Biernat, Łukasz Ignasiński, Piotr Trojan Muzyk: Kamil Pater Teatr Nowy, Łódź

Rok 1968, połowa lata. Trzej przyjaciele: Krzysztof Komeda, Marek Hłasko i Marek Niżyński jadą na weekend do leżącego tuż za granicą stanu Kalifornia meksykańskiego miasta Mexicali, by stamtąd ruszyć na poszukiwania Bastion du Muerte – legendarnej warowni konkwistadorów, której wszystkich mieszkańców, nie wiadomo z jakiej przyczyny, znaleziono któregoś dnia zastygłych w swoich pozach i martwych. Docierają na miejsce, lecz po warowni nie ma już śladu. Za to Komeda, patrząc na okalającą ich pustynię, doznaje iluminacji – właśnie taka spękana ziemia prześladuje go w snach od dzieciństwa. W taką spękaną ziemię, podczas pijackiego spaceru z Hłaską, uderza głową kilka miesięcy później – zapada w śpiączkę, a następnie, w kwietniu 1969 r. umiera. Dwa miesiące po nim martwy jest Hłasko, po kolejnych dwóch miesiącach ich kumpel - ich kumpel Wojtek Frykowski, zamordowany wraz z ciężarną żoną Romana Polańskiego - Sharon Tate przez bandę Mansona. Po czterech latach samobójstwo popełnia "Nizich.

Od realizatorów:

„Komeda” będzie nie tylko próbą szerszego spojrzenia na życie wybitnego artysty ale także sportretowania polskiego środowiska jazzowego i polskiej kolonii w Ameryce przełomu lat 60. i 70. XX wieku. Jedną z planowanych osi dramaturgicznych jest przybliżenie spotkań muzyka z wybitnymi osobowościami jego epoki w tym z Romanem Polańskim i Markiem Hłasko oraz spojrzenie na artystę okiem Zofii Trzcińskiej – jego żony, menedżera i opiekunki, „matkującej" mu i organizującej jego codzienne życie. Czym bowiem dla Komedy była muzyka, tym dla Zośki Komedowej był sam Komeda. „Komeda” to opowieść o krótkim amerykańskim śnie kilku uzdolnionych Polaków, który z hollywoodzkiej bajki szybko przemienił się w koszmar.

Grupa IV: „Warsaw Calling“

Reżyser: Tomasz Szczepanek Dramaturg: Hubert Sulimek Aktorzy: Radomir Rospodnek, Justyna Wasilewska

Jest grupa ludzi na tym świecie, którzy bez względu na warunki atmosferyczne, kurs franka szwajcarskiego, czy tranzyty w osobistym kosmogramie muszą w weekend wyjść na miasto. Na kilka godzin odwiesić do szafy rolę mniej lub chętniej wykonywaną przez pozostałych pięć dni w tygodniu. Robią to z wielu powodów: chcą odpocząć, chcą znaleźć miłość swojego życia, chcą znaleźć sens swojego życia, chcą zapomnieć o tym, kim są, chcą się dowiedzieć, kim są, chcą miło i beztrosko spędzić kilka godzin w towarzystwie znajomych bądź nie albo... po prostu czegoś chcą tylko jeszcze nie wiedzą czego i wierzą święcie, że jak już to znajdą, to otrzymają równocześnie szczęście, wewnętrzny spokój i przejdą do następnego etapu egzystencjalnej przygody, w której chodzenie do klubów będzie już niepotrzebne. Welcome drink, pierwszy szot, piwo na popicie, martini z wódką, campari z pomarańczowym soczkiem, drugi szot, można iść na parkiet. Dokąd prowadzi ta droga tak chętnie uczęszczana przez dziesiątki tysięcy ludzi bez względu na płeć, wiek, wykształcenie, wykonywany zawód, status ekonomiczny, perspektywy na przyszłość bądź ich brak?

Tomasz Szczepanek o projekcie “Warsaw Calling”:

Chciałbym spojrzeć na Warszawę, jako miasto skonstruowane według binarnego schematu: impreza i wszystko inne, co pozwala jej zaistnieć. Pragnę uchwycić marzenia, lęki, nadzieje, aspiracje, opinie jego mieszkańców zatrzymanych w barwnym korowodzie życia i śmierci, snu i realności, na arenie spraw prywatnych i publicznych, wielkiej historii i intymnej biografii. Co interesuje mnie przede wszystkim? Ludzie, którzy tu mieszkają. Dlaczego? Ponieważ jestem jednym z nich. Warszawa daje wszystko, by przetrwać – pracę i to, co się po tej pracy robi. Jest jak matka, która karmi, dba, troszczy się, czasami głucha na skargi swoich dzieci, bo wie, czego im tak naprawdę trzeba. Ciekawi mnie ten moment realizacji planów o lepszym świecie na własnym podwórku. Kolorowe światełka, kolorowe drinki, kolorowa karta kredytowa. A historia o weekendowych szaleństwach jest tylko pretekstem do opowiedzenia czegoś więcej, na temat świata, w którym uczestniczymy na co dzień, czyli zawsze.

Grupa V: „Piłkarze“

Reżyser: Małgorzata Wdowik Dramaturg: Krzysztof Szekalski Aktor: Dobromir Dymecki Piłkarze: Wiktor Bagiński, Kacper Wdowik Choreograf: Marta Ziółek

Ciało piłkarza jest całkowicie zdyscyplinowane przez zasady na boisku oraz na treningach. Ciało piłkarza ma być pielęgnowane oraz dążyć do maksymalnej wydajności. Ciało piłkarza ma wyznaczoną wartość pieniężną i jest przedmiotem transakcji sprzedaży oraz kupna pomiędzy klubami piłkarskimi. Piłkarz to współczesny bohater heteronormatywnej kultury, którego wizerunek tworzony jest za pomocą powielanych w mediach obrazów ciała. Piłkarz nie powinien zabierać głosu w kwestiach nie mieszczących się w kształtowanym wizerunku, takich jak: homoseksualizm, depresja, obelgi rasistowskie etc. Piłkarz dla większości pozostaje niemy, a jego ewentualnym narzędziem buntu staje się jego ciało.

Artyści o projekcie “Piłkarze”:

Przeprowadzaliśmy wywiady z młodymi piłkarzami, rozmawialiśmy o ich doświadczeniach i o pracy z ciałem. W piłkarskim środowisku język/sposób mówienia o ciele jest wspólny, myśli się o nim jak o maszynie, narzędziu pracy. Natomiast brakuje piłkarzom słów, kiedy padają pytania o seksualność, znaczenie koloru skóry, emocje, doświadczenie ciała poza boiskiem. Szukając źródła ich motywacji i determinacji wiążącej się z przekraczaniem granic swojej fizyczności, seksualności i agresji wymierzonej we własne ciało, zadaliśmy sobie pytanie: dlaczego tak istotne w naszej kulturze jest powielanie wizerunku piłkarza i nie dopuszczanie żadnych odstępstw od normy?

Grupa VI: “Wdowy z Vrindavan”

Reżyser: Łukasz Chotkowski Dramaturg: Magda Fertacz na podstawie tekstu mówionego przez Pushpa Kal, Sumitra Dasi, Renuwala Dasi, Mala Paswan, Renu Dasi, Vrinda Dasi, Kamala Barman, Sanitri Sakkar, Basana Karmakar, Lolita Mandal, Promila Dasi, Madhu Mala Dasi, Kulu Biswas, Mari Dasi, Pushpa Kar, Minati Dasi, Alaka Dasi, Kalpana Dasi, Sipra Chakzabopty Aktorzy: Eliza Borowska, Magdalena Koleśnik Teatr Powszechny, Warszawa

Vrindavan - miejsce kultu, w którym dzieciństwo spędził Krishna. Nazywane jest również „miastem wdów”, gdyż pielgrzymują do niego i zamieszkują kobiety z całych Indii, które utraciły mężów, a tym samym zostały pozbawione środków do życia. Zostały odrzucone przez społeczeństwo i rodzinny, nie mają prawa do zasiłków, korzystają tylko z niewielkiej, doraźnej pomocy władz. Spektakl pod tytułem „Wdowy z Vrindavan” ma być fuzją dwóch wrażliwości: polskiej i indyjskiej i przedstawić problem sytuacji hinduskiej żony po śmierci męża. Materiały dokumentalne zostały zebrane podczas rozmów i warsztatów z wdowami, w aszramie pozarządowej organizacji "Maitri", która jest partnerem projektu. Emocje i wspomnienia kolekcjonowane przez twórców w ciągu licznych podróży na wschód posłużą za materiał do napisania tekstu sztuki. Koncepcja rozwijana będzie wraz z aktorami Teatru Powszechnego z Warszawy, a efekty ich pracy będzie można zobaczyć zarówno na zakończenie tegorocznej edycji Sopot Non-Fiction jak i w pełniejszej formie w przyszłym roku w Warszawie. Ponadto w planach jest indyjska wersja spektaklu, nad którą polscy twórcy będą pracowali z Teatrem Group Kasba Arghya z Kalkuty. Materiały zostały zebrane dzięki wsparciu i pomocy Instytutu Adama Mickiewicza.

Łukasz Chotkowski i Magda Fertacz o projekcie: Wielokrotnie odwiedzaliśmy Indie i znamy specyfikę tego kraju. Spektakl, nad którym pracujemy będzie oparty na wywiadach z wdowami z Vrindavan i napisanych przez nie tekstach podczas warsztatów, które przeprowadziliśmy w aszramie pozarządowej organizacji „Maitri“, która sprawuje opiekę nad kobietami. Chcemy pokazać indywidualne historie wdów i ich codzienność. Chcemy osoby niewidzialne uczynić widzialnymi. Chcemy, by kobiety mówiły własnym głosem. Głosem, którego nie chce się słuchać.

Fundacja Teatru została założona w 2010 roku w Sopocie przez grupę zapaleńców pragnących realizować odważne, nowoczesne i podejmujące dialog ze współczesnym widzem projekty artystyczne. Projekty, które nie zawsze znajdą miejsce w dużych instytucjach. Prócz zrealizowania szeregu spektakli, do najważniejszych działań fundacji należy organizacja festiwalu i rezydencji artystycznej Sopot Non-Fiction - interdyscyplinarnego przeglądu, poświęconego teatrowi dokumentalnemu, który łączy literaturę faktu, teatr i media oraz festiwalu Teatr na Nowe Czasy (wraz z Fundacją Pomysłodalnia) – projektu, który poprzez prezentację spektakli, organizację warsztatów oraz otwartych debat z teoretykami i praktykami z całego kraju ma na celu umożliwić widzom świadomy odbiór i ocenę wydarzeń na styku teatru offowego i teatru głównego nurtu. Najmłodszym dzieckiem BOTO jest projekt Warszawa.doc, który promuje ideę teatru dokumentalnego zwłaszcza tematyki oscylującej wokół współczesnej Warszawy i ostatnich dwóch dekad, które ukształtowały dzisiejsze miasto i jego mieszkańców. Aktualnie trwające prace nad otwarciem siedziby, w której będzie mieścił się teatr i klubokawiarnia BOTO. Artyści BOTO to profesjonaliści, uznani, nagradzani i realizujący się również w teatrach instytucjonalnych. Jednak to nam nie wystarcza. Dlaczego? Bo chcemy móc szybciej reagować na to, co w naszym kraju żywe i mocne. Bo chcemy poszukiwać nowych rozwiązań artystycznych, realizować projekty nienarzucone, ważne dla artystów, którzy je tworzą. BOTO my...

Ludzie BOTO to: Adam Nalepa, reżyser, absolwent Teatrologii, Filmografii i Historii Starożytnej Uniwersytetu Ruhry w Bochum. Podczas studiów pracował jako felietonista i krytyk teatralny, w latach 2002-2005 piastował etat asystenta reżysera w Düsseldorfer Schauspielhaus, gdzie debiutował także jako reżyser własną adaptacją KOMEDIANTA Thomasa Bernharda. Ukończył również studia w klasie fortepianu w Darmstadt. W 2007 roku otrzymał propozycję inscenizacji światowej prapremiery BLASZANEGO BĘBENKA z okazji obchodów 80-tych urodzin Güntera Grassa w Teatrze Wybrzeże, z którym współpracuje od tego czasu. W Gdańsku wyreżyserował m.in. KAMIEŃ Mariusa von Mayenburga, NIE-BOSKĄ KOMEDIĘ Krasińskiego, CZAROWNICE Z SALEM Arthura Millera, MARIĘ STUART Friedriecha Schillera. Poza tym wystawił w warszawskim Laboratorium Dramatu prapremierę SEX MACHINE Tomasza Mana, w krakowskim Starym Teatrze CHŁOPCÓW Stanisława Grochowiaka, w Kaliszu „Kupca Weneckiego" według Williama Shakespeare'a, a w Sopocie dla Fundacji Teatru BOTO, którego jest dyrektorem artystycznym, m. in. prapremierę sztuki Jakuba Roszkowskiego ZIELONY MĘŻCZYZNA, NORD-OST Torstena Buchseteinera oraz CAŁO-CZERWONE Małgorzaty Szczerbowskiej. W 2015 wyreżyserował w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni spektakl MAŁY KSIĄŻĘ. KOŃCÓWKA na podstawie dzieła Antoine de Saint-Exupery. Jest wielokrotnym laureatem nagród teatralnych, m.in. Marszałka Województwa Pomorskiego (2008, 2012, 2014), Miasta Gdańsk (2008, 2012, 2014), Miasta Sopotu (Sopocka Muza 2014), Splendor Gedanensis (2014) oraz Sztormu Roku Gazety Wyborczej (2014).

Sylwia Góra-Weber, aktorka, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Leona Schillera w Krakowie, Wydział Zamiejscowy we Wrocławiu. W latach 1999-2001 aktorka Teatru Wierszalin w Supraślu. Pracowała m.in. w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, w Teatrze Pieśń Kozła we Wrocławiu, w Tarnowskim Teatrze im. Ludwika Solskiego, w Teatrze Nowym w Słupsku, w Teatrze na Plaży w Sopocie. W 2009 roku za spektakl UMIŁOWANIA zdobyła nagrodę dla najlepszego aktora z Dolnego Śląska na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu. Od 2010 roku związana z Fundacją Teatru BOTO, której jest współzałożycielką i wiceprezesem. Od roku 2011 aktorka Teatru Wybrzeże w Gdańsku, z którym zrealizowała m.in. spektakl CZAROWNICE Z SALEM, za który reżyser Adam Nalepa otrzymał Sztorm Roku Gazety Wyborczej. W 2014 roku została laureatką Sopockiej Muzy w kategorii kultura i sztuka.

Monika Górka, menadżerka Fundacj Teatru BOTO. Swoje życie dzieli pomiędzy świat sztuki i świat nauki. Zafascynowana teatrem nie tylko dramatycznym, wieloletnia przyjaciółka Sopockiego Teatru Tańca. Niedoszła pani architekt, absolwentka Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. Związana ze światem ekologii i ochrony środowiska, niedawno nawiązała współpacę z Fundacją Litoral, której celem jest inicjowanie i wspieranie przedsięwzięć popularyzujących nauki o morzu. Od lat angażuje się w lokalne akcje charytatywne, współpracowała m.in. przy kilku edycjach English Camp – obozu językowego dla dzieci z domów dziecka i rodzin zastępczych organizowanego przez Gdański Oddział PMI.

Tomasz Weber, projektant, scenograf, grafik, od wielu lat związany z teatrem, współzałożyciel i prezes Fundacji Teatru BOTO. Koordynator wielu projektów teatralnych m.in.: "Scena Letnia Teatru BOTO w Młodym Byronie, Festiwal i Rezydencja Artystyczna Sopot Non-Fiction, Wariacje BOTO, Teatr na Nowe Czasy. Manager, Dyrektor Inwestycyjny, projektant odzieżowy, twórca koncepcji projektowej sklepów Diverse. Organizator wielu wydarzeń sportowych, twórca i pomysłodawca Diverse Extreme Team, Coalition Loosers Contest, instruktor: snowbordowy, narciarski, kitesurfingowy.

Więcej informacji znajduje się na stronie: www.boto.art.pl