22 kwietnia o godz 19:00 w Instytucie Teatralnym w Warszawie odbędzie się spotkanie z Ewą Dałkowską.

Ewa Dałkowska jest bez wątpienia jedną z najbardziej znanych i cenionych polskich aktorek. Uwielbiają ją zarówno starsi, jak i młodsi widzowie, co wcale nie jest takie oczywiste. Urodziła się i wychowała we Wrocławiu, z którego wyjechała na studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim i gdzie rozpoczęła swoją teatralną karierę, występując w studenckim Teatrze „Kalambur”. Podjęła też studia na PWST i po ich ukończeniu wyjechała w 1972 roku do Teatru Śląskiego w Katowicach, zagrała tam m. in. Rachelę w „Weselu” Wyspiańskiego w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego. Na szczęście dla stołecznej widowni, aktorka nie zabawiła długo na Śląsku. Po dwóch sezonach wróciła do Warszawy i przez ponad trzydzieści lat grała na deskach Teatru Powszechnego u takich reżyserów jak Andrzej Wajda, Zygmunt Hübner, Ryszard Major, Janusz Wiśniewski, Bohdan Cybulski, Waldemar Śmigasiewicz, Piotr Cieślak, Ryszard Major, Jan Buchwald, Rudolf Zioło, Bogdan Hussakowski, Maciej Wojtyszko… Właściwie łatwiej byłoby wymienić, z kim Dałkowska nie pracowała, a przecież występowała też od czasu do czasu poza macierzystą sceną. O legendarnym dzisiaj Teatrze Domowym już nawet nie wspominając. W drugiej połowie lat dwutysięcznych artystkę można było coraz rzadziej oglądać na deskach sceny przy Zamoyskiego, a coraz częściej na innych scenach w kraju. W końcu, w roku 2008, Ewa Dałkowska znalazła swój nowy teatralny dom – Nowy Teatr pod kierownictwem artystycznym Krzysztofa Warlikowskiego. Gra tam głównie w jego spektaklach: „(A)polonii”, „Końcu”, „Opowieściach afrykańskich według Szekspira” i „Kabarecie warszawskim”. Jej dorobek artystyczny to także kilkadziesiąt ról w teatrze radia i telewizji oraz oczywiście w kinie. To wszystko składa się na historię Ewy Dałkowskiej, historię absolutnie fascynującą. Czas ją opowiedzieć. /Mike Urbaniak/

WSTĘP WOLNY