Od 22 listopada w warszawskiej Galerii Raster będzie można oglądać wystawę zbiorową pt. Pieśń z aluminium. Ekspozycja eksploruje liryczne i polityczne właściwości materiału, który współtworzył przemysłową legendę, ale i jej upadek.

Składają się na nią współczesne prace Krzysztofa Bednarskiego, Piotra Łakomego, Przemka Mateckiego, Janka Simona i Jana Smagi, a także blachy Mariana Bogusza, fotografie Pawła Pierścińskiego dokumentujące pracę zakładów metalurgicznych w latach 60. oraz przedmioty użytkowe z lat 70.

Kluczem łączącym zróżnicowane gatunkowo obiekty jest relacja między materią a metodą przemysłową w sztuce, napięcie między poetyką i ekonomią materiału. Aluminium – metal lekki i odporny na korozję – pojawia się na wystawie pod różnymi postaciami, zarówno jako materiał plastyczny jak i przemysłowe tworzywo, swoiste ready-made. Jego kariera artystyczna jest nierozerwalnie związana z kwestią odpersonalizowania aktu twórczego. Zarazem, nieco inaczej niż w słabo obecnej w polskiej sztuce tradycji minimal artu, kontekstem dla jego użycia jest tu socmodernistyczna ekscytacja poetyką industrialną, ogrywana wszechstronnie przez propagandę czasów PRL-u.

Bardziej współczesnym wątkiem związanym z użyciem aluminium jest z kolei świadomość ekologiczna i analiza procesu recyklingu, którego częścią (lub wynikiem) mogą być również same dzieła sztuki. Poza tym wszystkim lokuje się natomiast topos prawdy materiału, fascynacja jego zimną naturą i nieprzystawalnością do konwencjonalnych i tradycyjnych sposobów opowiadania w sztuce.