8 października nakładem Wydawnictwa Poznańskiego ukazała się pierwsza biografia polskiego kabaretu autorstwa Izoldy Kiec.

Od Zielonego Balonika do Mumio. Między laboratorium artystycznym a towarzyską biesiadą. Od kabaretu literackiego do rewii. Po radio i telewizję. Książka Izoldy Kiec to historia śmiechu, żartu i ironii, przedstawiona jak opowieść podsłuchana w jednej z zadymionych i ciasnych kawiarni. Rozpoczyna się od ciastek o dźwięcznych imionach Carmen i Flirt, „kompleksu skorupki” i pewnego balonika. Dalej jest tylko ciekawiej, a zabawne anegdoty sprawiają, że humor książki staje się najlepszym towarzyszem kabaretowych spektakli. Jest to bowiem historia pełna uroku, ciepła i wspomnień. Izolda Kiec w sposób finezyjny pisze o jednej z najpopularniejszych form rozrywki bo, jak mówi Władysław Sikora „sztuka kabaretowa, to sztuka uwodzenia publiczności”.

„Proszę przeczytać, a potem wyobrazić sobie, że ci ludzie nigdy się w naszym kraju nie pojawili, te zespoły, miejsca, skecze, monologi i piosenki nigdy nie powstały. Co by zostało? Smutek, żal, rozpacz, nadęcie i drętwota. Ta książka przyda się również artystom kabaretowym. Tym młodszym, żeby wiedzieli, że to nie od nich się wszystko zaczęło i tym starszym, żeby sobie nie myśleli, że na nich się wszystko skończyło” – zachęca do lektury Artur Andrus.

Autorka przedstawia twórców kabaretu, prezentuje zmiany, jakie dokonują się w nim i przez Wielką Reformę prowadzi ku jego nowym formom.

„Cabaretiasis okazało się nie tylko przelotną modą epoki. Było czymś więcej: stylem życia. Wszystkich złaknionych wesołego towarzystwa, literatury odartej z patosu, piosenek odkrywających zakamarki codzienności” – pisze Izolda Kiec. „Wirus rozprzestrzenia się błyskawicznie i przybiera rozmaite, czasem trudne do natychmiastowego zdiagnozowania formy. Cabaretiasis, szczególna epidemia ujawniona po raz kolejny w organizmie wesołej kawiarnianej Muzy, dokładnie po stu latach od rozpoznania pierwszej, zawdzięczającej swą nazwę nie byle komu, bo doktorowi nauk medycznych: Tadeuszowi Żeleńskiemu, skutkuje niezwykłym zainteresowaniem wśród rozmaitej proweniencji i filozofii komediantów oraz pisarzy, zawodowców oraz amatorów, wśród najszerszych kręgów odbiorców i wśród producentów kultury”.

„Historia polskiego kabaretu” to prawdziwa perełka edytorska – pięknie ilustrowana, wzbogacona archiwalnymi fotografiami, drzewem genealogicznym i dowcipnymi grafikami, dostarczy wiele radości podczas lektury.

Autorka książki, Izolda Kiec (na zdjęciu poniżej), jest literaturoznawczynią, teatrolożką, kulturoznawczynią. Pracuje w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie; w Poznaniu zaś prowadzi własną Fundację Instytut Kultury Popularnej. Zajmuje się źródłami i tradycją oraz metodologią badań kultury popularnej, poezją kobiecą i współczesnym teatrem. Chętnie sięga do feministycznych sposobów czytania kultury. Między innymi jest autorką monografii Zuzanny Ginczanki, Haliny Poświatowskiej i Agnieszki Osieckiej. W 2013 roku opublikowała książkę poświęconą śpiewającym kobietom: „W szarej sukience? Autorki i wokalistki w poszukiwaniu tożsamości”.